Het is nu alweer 1,5 jaar geleden dat mijn man overleed aan de gevolgen van dfikke darm kanker. daar sta je dan . Nu het 2 jaar ervaar ik dat het gemis groter is dan vorig jaar. Vorig jaar was je veel bezig met het regelen van verschillende dingen, Het eerste jaar vraagt iedereen nog wel hoe het met je gaat….het 2e jaar wordt dat al minder. Het 3e jaar moet je mar niet meer zeuren.
monique
Hoi Ans
Ik weet wat je doormaakt, mij is exact hetzelfde overkomen. Zelf begonnen met reanimeren en door tot inhet ziekenhuis, en toen ook einde verhaal.Was in juli, dus ook nog kort. leven is nu zo doelloos he?? Ik zeg steeds het is niet driedimensionaal meer meer maar twee. Vlak dus. Ook twee kinderen, Zoon uit huis en dochter vanwege de angs er even bij in hier tot ze in Maart naar een woonproject beschermd wonen gaat. Dus dan wordt het echt heel eenzaam. Kan je je gewoon niet voorstellen he, zomaar alleen overblijven.Bij mijhelpt het wel door veel afspraken te maken veel te sporten en dus in beweging te blijven,Zorgen dat ik eenbeetje onder de mensen ben, dat geeft afleiding. En ja even steun zoeken via internet is ook fijn. Vooral als je in bed ligt te piekeren.
Sterkte ik denk aan je
Jeanette
Hallo,
Ik ben 57 jaar en sinds 14 mei 2011 ben ik weduwe na een huwelijk van 36 jr. en een gevecht van 8 jaar tegen de kanker. Het begon in 2003 de 1e hersentumor en 30 bestralingen. Het zou longkanker zijn, maar primoaire bron niet te vinden. Op zich 2 goede jaren gehad., De 2e hersentumor in 2005 bestraald via stereotaxi en weer 2 goede jaren. In juni 2008 vanuit Almere verhuisd naar het ons zo geliefde limburg. In 2010 begon Hans te sukkelen met zijn rug en begon slecht te lopen, onderzoek en geconstateerd een tumor in de rug, bestralingen. De benen gingen het steeds slechter doen. En toen een hersenscan en weer wat aan het groeien in het hoofd en toen ook maar weer eens de longen onderzocht en ja het zat nu ook in de longen. Op 11 april 20111 kregen we te horen dat er niet meer aan te doen, na 2 weken in het ziekenhuis te hebben gelegen, kwam Hans thuis. Ik was in de veronderstelling dat er 24 uurs hulp bestond, maar helaas dat was niet zo. In overleg met de huisdokter, mijn man en onze dochter, is Hans op goede vrijdag overgebracht naar de Hospice in Roermond. Je zag Hans zienderogen achteruit gaat. En dan zie je dat het leven lijden aan het worden is. Op 14 mei is Hans in bijzijn van zijn oudste broer met zijn vrouw, zijn oudste zuster met haar man, mijzelf en onze dochter overleden. Ik hoor nog geregeld die laatste paar ademschokjes voor dat het echt afgelopen is. We hebben een mooie afscheidsdienst gehad. Zijn eigen liedje gedraaid, want hij had geschreven, gezongen en opgenomen, na de 2e tumor. Het nummer het äls ik er ooit eens niet meer ben". Ik luister het nog vaak, het geeft me op de een en andere manier toch wat kracht. En dan alles regelen, alles op je eigen naam krijgen, inkomen rondkrijgen etc. Je word op dat moment geleefd. En nu op dit moment lijkt het wel of het gemis steeds erger word. Je mist die arm om je heen, het goedemorgen en het weltrusten. Ja ik praat nu tegen mijn Hans bij zijn graf en dan voel ik me weer even samen.Maar er wordt niets terug gezegd. Je mist het intieme, gewoon het samen zijn. Maar ja wat wil je na zoveel jaren samen. Als je hie zo snel over heen zou zijn, heb je geen gelukkig huwelijk gehad. En ik toch wel iets leuks om naar uit te kijken, ik word weer Oma, daar ben je blij om, maar het doet o zo pijn, dat je dat niet meer kan delen met je man.
Jammer Truus,
Dat jij je niet helemaal aangemeld hebt, want anders krijg je nu een mail binnen, waarop je mijn reactie kunt lezen. Hoop dat je het nu toch leest.
Het is een zware weg geweest, die jullie gegaan zijn. Telkens die vrees, dan net een beetje aan het wegebben en dan is het weer zover. Tot het niet meer verder kan. Jullie hebben toch wel tussen al die strijd kunnen genieten van elkaar, van alles om jullie samen heen. Het zijn intense jaren geweest, Truus. Het loslaten en jezelf terug vinden is dan echt niet gemakkelijk, maar je kunt hier op het prikbord vele mensen vinden, die ook dat gemis, die lijfelijke pijn en het onbegrijpelijke gevoel, die een massa emoties vrijmaakt in je geest, meemaken of meegemaakt hebben. Steun zul je hier vinden en ook herkenning. Niets is te gek, helaas.
Liefs, Ilse.
Hallo allemaal,
Ik had al een berichtje geschreven maar had me nog niet goed aangemeld.
Dus hierbij alsnog opnieuw.
Mijn man is 22 januari overleden aan kanker.
Mijn man wist dat hij dood zou gaan, we wisten het allebei. we hebben er veel over gepraat samen en hij was er altijd heel erg rationeel over.
in die zin was er openheid genoeg. Maar de echte diepe emotionele gesprekken waren er zelden.
Hij besloot ook vrij plotseling over te gaan tot palliatieve euthenasie. ook dat hadden we vantevoren uitgebreidt doorgesproken en ik was het er helemaal mee eens. Hij had ook zoveel pijn. Toch was het vrij plotseling dat hij het besloot en ik heb het gevoel dat ik niet meer voldoende met hem heb kunnen praten, dingen bespreken of aan hem vragen. ik werd zo overvallen, moest de kinderen bellen en daarna had ik nog maar heel eventje met hem alleen en ging de gebeurtenissen met me aan de loop alhoewel ik zoveel mogelijk heb geprobeerd alles bewust mee te maken.
ik pieker over alles, heb ik goed afscheid genomen. hij mopperde veel(ook door de pijn) en mopperde voordat hij “wegging” ook nog ergens over, dat zit me heel erg dwars.
Toch weet ik dat hij heel veel van me houdt/hield.
en we hebben het samen in de 4 jaar dat we elkaar kenden geweldig gehad, ondanks het feit dat soms moeilijk was in sommige opzichten.
Maar ik kan nu maar aan de negatieve dingen/details denken en niet aan het dan verder toch prachtige afsscheid. ik lag naast hem, tegen hem aan en zo is hij in mijn armen gestorven, dus dat was goed, maar toch, ik pieker me gek. Voel me schuldig, blijf me schuldig voelen.
En waarom, het is wat het is, ik weet het niet meer,
Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben, speciaal met die wanhopige schuldgevoelens.
Joan
Ach Joan,
Er zijn altijd dingen, die misschien nog beter hadden gekund, maar kon je dat ook? Een mens is maar een mens, perfect zijn we geen van allen. 3x toe heb ik een verzorgende rol gehad van mensen, die mij na stonden. Allereerst als kind bij mijn moeder, daarna als jong volwassene bij mijn vader en als laatste bij mijn man. Moet zeggen, dat ik veel geleerd heb. Keek niet naar wat ik nog beter had kunnen doen, maar of mijn dierbaren het fijn vonden. Als kind snap je dat het fout gaat, maar snap je bepaalde reacties niet, als jong volwassene had ik een druk gezin met vijf kinderen, waarvan de jongste kort voor het overlijden van mijn vader geboren was, bij mijn man heb ik alles op alles gezet om hem zo te helpen, verzorgen en vooral in zijn waarde te laten, als hij het liefste had. Het einde van iemands pad kun je alleen maar zoveel mogelijk vereffenen door je liefde, die je voor hem of haar voelt, wetend wat hij of zij prettig vind. Open zijn naar elkaar.
Was ik nu perfect? Nee, natuurlijk niet. Maar ik heb naar eer en geweten en met al mijn liefde, die ik voor mijn man voelde gehandeld, naar hem geluisterd en hem aangevoeld. Dat heb ik gedaan. Vraag je niet af of jij het wel goed gedaan hebt, je hebt gedaan zoals jij kon. Wat in jouw macht lag. Het was goed, Joan. Zo simpel is het, maak het jezelf niet moeilijker. Je hebt nog een hele weg te gaan en ook daar kom je doorheen.
Ilse.
Lieve Joan,
Het is nog maar zo kort geleden, dat je man is overleden, ik voel met je mee, want ik herken de gevoelens die jij beschrijft heel goed. Mijn man is een half jaar geleden plotseling overleden aan een herseninfarct en ik had absoluut niet door wat er aan de hand was, toen hij scheef in bed lag. Hij was voor zover we wisten kerngezond en ik dacht geen moment aan iets ernstigs. Naderhand heb ik me zo vaak afgevraagd, wat als ik het eerder door had gehad, sneller gereageerd had, wat als ik hem eens naar de dokter had gestuurd enz. En hoewel mijn omgeving vindt dat me niets te verwijten valt, heb ik nog regelmatig last van schuldgevoelens. De eerste maanden bijna voortdurend, nu neemt het langzaam iets af. Van heel veel mensen heb ik gehoord dat dat schuldgevoel hoort bij het rouwproces. Bijna iedereen vraagt zich af of hij/zij wel genoeg gedaan heeft, op de juiste manier gehandeld heeft. En net als de gevoelens van verdriet, wanhoop, boosheid is ook schuldgevoel iets wat je langzaam probeert te verwerken. De tijd heelt volgens mij niet alle wonden, maar het wordt wel iets dragelijker na verloop van tijd.
Ik wens je heel veel sterkte met het verlies van je man en hoop dat je veel mensen hebt die je steunen.
Liefs,
Marion
Lieve Joan,
Morgen ben ik al anderhalf jaar alleen, mijn man overleed vier maanden nadat hij te horen kreeg dat hij kanker had.
Hij wilde niet over zijn heengaan praten, ik liever wel.
Ik had nog zó graag met hem over ons leven samen willen praten, hem vooral willen bedanken voor de mooie tijd samen.
Ook ik voel me schuldig over van alles en nog wat, ik vind steeds wel momenten waarop ik niet zo goed, niet zo geduldig en niet zo attent was.Het is zo herkenbaar, schuldgevoelens en verwijten.
Ik kan wel tegen je zeggen dat je je niet schuldig mag voelen maar dat helpt niet.
Het is beter dat je die gevoelens uitspreekt, telkens als je ze voelt opkomen.
Ik hoop dan ook dat er in je naaste omgeving iemand is bij wie je terecht kunt, die naar je luistert en niet oordeelt.
Heel veel sterkte wens ik je.
Dit topic is gesloten, er kunnen geen reacties meer worden geplaatst.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's