ineens weduwe

Tineke53

03-10-2010 08:04

Gecondoleerd Louise….
Het voelt zo raar…
die pijn…
het is zo bizar. De lijntjes in je hoofd lagen netjes gegroepeerd: plannen..het gewone leven…
De toekomst die je samen had wordt kapotgeslagen. Hoe leg je een ander uit hoe je je voelt?
Het lijkt of je kapot bent gemaakt van binnen, of er een gedeelte van jou ook weg is. Je bent uit balans.
Lieve Louise, kijk niet te ver vooruit: een dag is al genoeg…een dag zonder het liefste wat je had.
Je zit nu nog midden in de film, die op je netvlies staat.
Daar mag je aan denken. probeer het dan ook eventjes bewust in je hoofd te parkeren. Heel even weg te zetten.
Je mag huilen…je man is het waard om over te huilen. Het voelt zo vreemd….
Richt een plekje op een kast of zo voor hem in, met foto's. Ik heb dat ook gedaan. Onze trouwfoto staat erbij, foto's van de laatste vakantie, en nog veel meer.
Praat tegen hem…niets is raar!!!! JIJ bepaalt wat goed is voor jou.
Je leeft in een land waar niemand de weg kent……de tijd staat stil of bijna stil en je kunt niet begrijpen dat anderen, de wereld zomaar doorgaat.
De haast, de kalendertijd. Zoveel dagen, zoveel weken, het lijkt pas gisteren..voor jou, voor mij voor iedereen die rouwt: belevingstijd, vertraagde tijd. Wat is tijd?
Anderen hebben het nog goed……mijn man zei: zie het zo: wat fijn dat anderen het nog zo goed hebben…dat is moeilijk zo te denken….want je ziet je eigen verdriet. Verdriet dat je altijd met je mee zal dragen, maar je zult een manier vinden om ermee om te gaan. Een manier die voor jou “goed”voelt.
Probeer ook alleen de dingen te doen die voor jou goed voelen. Lukt het nog niet, dan doe je het niet…een andere keer lukt het wel en kan je trots op jezelf zijn dat het je gelukt is!
Probeer dicht bij jezelf te blijven….jij bepaalt…anderen bedoelen het goed, maar blijken soms slechte troosters te zijn. Kies bewust de mensen waarmee je wilt omgaan nu, die je steun kunnen geven. Niet de mensen die je uitzuigen.
Denk daarbij steeds: moet ik hier energie aan besteden? Is het belangrijk? Dus niet, want je hebt je energie hard nodig.
Ik wens je heel heel veel sterkte, het is zwaar, eigenlijk te zwaar. Je denkt dat je geen toekomst meer hebt, dat je leven ook voorbij is…zo denk ik soms. Mijn man werd ook maar 55 jaar. Ingelukkig waren we….maar je hebt geen keus. Er gebeuren in je leven dingen waarbij je geen keus hebt..daar moet je mee door. En je redt het, echt waar!!!! Gr. Tineke
g.pijnenburg

04-10-2010 17:52

ik ben opzoek naar een weduwe van rond de 50 jaar.
Corrie Bogerd

23-11-2010 00:05

Hallo Ans,
Mij is hetzelfde overkomen, jl 30kt. Wij zouden op vakantie gaan, alles stond klaar. Even tevoren had hij de labels voor de koffers nog geschreven. Ik kan het nog niet geloven, kan hem zelfs niet eens voor me halen. Onze 3 kinderen zijn de deur al uit, maar ook dat verdriet in die gezinnetjes is vreselijk en ik kan ze niet opvangen, dat verdriet komt er gewoon nog eens bij. Ik kan wel een heel blad volmaken, want ik raak er niet over uitgepraat en ook niet uitgedacht. Het is heel onwzenlijk.
Sterkte en de lieve groeten van Corrie Bogerd.
Tineke

06-01-2011 17:27

Hallo lotgenoten,
Ik ben 27 juni j.l. weduwe geworden.
Mijn man is verongelukt.
Ik heb gelukkig nog een zoon thuis wonen en onze dochters wonen in de buurt
De eerste tijd leefde ik in de bekende roes.
En nu zo na de feestdagen?! voel ik mij verdiretiger dan ooit.
Ik hoop bij jullie een luisterend oor te vinden en herkenning in de wereld die niet meer de onze lijkt te zijn.
anna.m

06-01-2011 17:47

Dag Tineke,ook ik heb mijn man op 27 j.l plotseling verloren
Ik herken jouw verhaal ,heb ook nog kinderen in huis en het valt mij zwaar zeer zwaar .
Het verdriet is er ook hier iedere dag ,ben blij dat de decembermaand voorbij is.
Buiten lag er sneeuw maar binnen vloeide het water (tranen)
Nu komt het allemaal in alle hevigheid weer terug .
groet Anne
Miep

08-01-2011 10:28

Ik ben 35…me man heeft maar 37 mogen worden. Hij overleed 20 nov. zomaar op vakantie…
2 hele kleine kids van 2½ en 9 maanden.
Het is allemaal zo ontiegelijk zwaar..en iedereen snapt het nu…maar straks als iedereen weer verder gaat wordt het gat oor mij alleen maar groter.
de eerste dec. zonder hebben we maar vast gehad…maar savonds als de kleintjes op bed liggen is het wel heel stil in huis.
En 35 dat is veel te jong om weduwe te zijn..veel te jong om alleen te blijven.
corrie jansen

21-01-2011 12:05

Hallo corrie EN ALLE ANDERE
Ik heb met aandacht alle stukjes gelezen
Ook ik heb mijn man verloren op 7-6-2009
Weer zon anderhalf jaar geleden maar voor mij als de dag van gisteren vreselijk na 35 jaar samen te zijn geweest
De pijn is er elke dag je moet je draai kunnen vinden zeggen de mensen het slijt komt goed enz
Maar ik zeg jullie dit duurt voor altijd daar staat geen tijd voor.
Ik zal het wel een plekje moeten kunnen geven
Lieve mensen ik wens jullie allemaal heel veel sterkte
Groetjes van corrie jansen.
g liberg

19-02-2011 18:51

airienie Schreef:
——————————————————-
> Veel sterkte Ans/Anneke.
> Zelf ben ik ook nog niet zo lang weduwe. Ik heb
> een forum voor weduwen en weduwnaars op LINK
> VERWIJDERD. Het is een nieuw forum en ik hoop dat
> je er steun kunt vinden bij lotgenoten. Alle
> weduwen en weduwnaars zijn van harte welkom.
> Irene
Ad Versluis

14-06-2011 23:09

Hallo, mijn naam is Ad en ik ben 64 jaar. Op 7 mei 2011 overleed in mijn handen zonder dat ik dat in de gaten had mijn vrouw waarmee ik 42 jaar getrouwd was.
Mijn vrouw, Marja, leed aan de ongeneeslijke ziekte PSP. Wij wisten beiden dat er “eens ” een einde zou komen aan ons samen zijn.
Medio januari 2009 kregen wij die diagnose. Vanaf die tijd en zeker al jaren ervoor ging het slechter met de gezondheid van Marja.
De laatste 2 jaar verbleef zij 2 keer per week 2 dagdelen in een dagopvang. De overige dagen was zij thuis en werd zij door mij verzorgd. Zij wilde geen andere mensen in huis om haar te verzorgen en ik had haar beloofd voor haar te zorgen zolang ik dat zou kunnen. Ik moest haar met alles helpen en deed dit met liefde, maar het was een opgaaf.
Eind april werd zij bed legerig. Gelukkig had ik een hoog laag bed kunnen regelen en dat stond in de kamer. Op dat bed is zij overleden terwijl ik haar aan het wassen was. Ik had het in eerste instantie niet eens in de gaten, wat heb ik m ij dat verweten.
Toen ik het in de gaten had heb ik de benodigde maatregelen genomen en Marja werd Marja op ons verzoek thuis opgebaard. Dit gaf ons, zoon, dochter en hun partners een zeer goed gevoel.
Tot en met de crematie ging het allemaal, niet zonder emoties, wel, maar daarna werd het voor mij een drama en het lijkt steeds erger te worden. Ik heb nergens zin in en ik doe ook niets. Gelukkig eet ik wel en laat ik de drank staan (bewust)
Ik heb lang gezocht naar een forum waar ik mijn verhaal kwijt kan. Ik heb deze gevonden.
Ik hoor wel
Groeten Ad
Hannie

18-06-2011 14:29

Op 28 dec. 2010 overleed mijn man Arie. Acute hartstilstand, 52 jaar. Ik herken wel jouw verhaal. Tot nu toe ging het allemaal wel, ik deed allerlei dingen zoals fietsen en wandelen. Maar nu gaat het helemaal niet. Ik wil niets doen, eigenlijk alleen maar slapen, dan hoef je tenminste er niet aan te denken.
Iedere minuut van onze vrije tijd gingen we er samen op uit. Motorrijden, fietsen, wandelen, vakantie. Ja vakantie was onze grootste passie. Als we dan met de motor gingen, helemaal. En nu is dat allemaal voorbij.

Dit topic is gesloten, er kunnen geen reacties meer worden geplaatst.

ineens weduwe

Tineke53

g.pijnenburg

Corrie Bogerd

Tineke

anna.m

Miep

corrie jansen

g liberg

Ad Versluis

Hannie