Hallo allemaal,
Lees jullie prikbordberichten en weet dat jullie allemaal hetzelfde meemaken in rouw en loslaten als ik. Zelf ben ik nu 45 jaar en ik heb in februari van dit jaar mijn man moeten loslaten na een half jaar van tussen hoop en vrees geleefd te hebben. Wij hadden het geluk, dat onze jongens volwassen zijn. De jongste was net 20 jaar geworden, toen het bericht net voor de kerst kwam, dat er werkelijk niets meer gedaan kon worden. We hebben samen alles op alles gezet om mijn man met kerst thuis te hebben en dat is gelukt. Wat een kanjers van jongens en hun partners. Samen de kerstdagen doorgebracht in de blijdschap van samen thuis zijn. Samen oud en nieuw doorgebracht in een zeer beladen gevoel. Het was de laatste samen met hun vader, mijn man. Dan de zwaarste weken in het nieuwe jaar 2011. De conditie van mijn man denderde achteruit en gelukkig waren onze jongens en hun aanhang er vaak en saamhorig bij. De liefde voor elkaar, de binding, het samenzijn heeft ons allemaal bekroond tot een level, die niet te beschrijven is. In alles heb ik mijn vijf jongens zo goed mogelijk geprobeerd te betrekken, zo veel mogelijk de ruimte gegeven om samen te zijn met hun vader. Dan de ochtend van 3 februari, nadat twee zoons van ons de nacht doorwaakt hadden en ik het weer over genomen had, overleed mijn maatje. Alles had ik al klaar gelegd om te bellen, adressen lagen klaar en op het moment dat onze jongens kwamen, was de arts al weg en lag mijn man er al heel vredig bij. Er moest nog even gewacht worden op de lijkwagen, maar dat was wel goed voor onze jongens. Kregen ze de tijd om het in te laten werken. De impact die toch er was. Dan de keuze voor ieder, die mee wilde helpen, iets wat ik zelf niet kon. Gelukkig hadden we een fijne aula, waarbij we zelf de sleutel hadden om te komen en gaan wanneer er maar iemand heen wilde. De tijd die we kregen om afscheid te nemen, los te laten en vrede er mee krijgen was ruim. Het motto die ik hanteerde was: niets moet, alles mag. Het werd een afscheid, waarbij mijn man vast van had kunnen genieten bij leven. Hij had zijn eigen dekbed met zijn eigen Feyenoord. Hij had zijn eigen shag en zijn eigen sigaret. Hij was tot aan de crematie gewoon nog steeds zoals hij bij leven was.
Zijn humor was onze houvast. We hebben elke avond bij elkaar gezeten en herinneringen opgehaald. Gelachen om allerlei dingen, die we samen met hem meegemaakt hebben. Ook de tranen vloeiden regelmatig, maar we waren samen en we deelden alles samen. Dan bij de crematie waren wij zo enorm 1. Het was alsof ik gedragen werd. We hebben samen het lied We'll never walk alone gezongen uit volle borst. Een afscheid van een markant en zeer geliefd man. Samen met alle familie, vrienden, bekenden en alle belangstellenden hebben we koffie gedronken en met elkaar gesproken. Niets in stoeltjes blijven zitten, maar onder de mensen, met de mensen. Een omarming om alle verhalen te horen.
Dan komt het einde en zijn wij, mijn jongens, hun partners, kinderen en de op dat belangrijkste mensen voor mij uit eten gegaan in het restaurant, waar mijn man en ik altijd uit eten gingen om lekker te genieten. Het was een bijzondere bijeenkomst van ontlading en berusting, maar het was zo enorm fijn.
Dan als afsluiter bij mij thuis doorgezakt. Verhalen op tafel, een drankje erbij.
Tja, dan komt de stilte, waarvan ik wist dat die kwam. De ene dag wat gemakkelijker dan de andere dag. De week na de crematie ben ik weer aan de bak gegaan. Afleiding en vooral onder de mensen. In mijn vrije tijd al onze vrienden bezocht en vooral laten weten, dat als zij willen ook gewoon bij mij kunnen aanwaaien. Dan vallen er mensen af, omdat je alleen bent. Ook dat wist ik wel, maar ik heb ook gouden mensen er tussen zitten, die wel gewoon komen en die wel het contact willen onderhouden. Daarnaast ben ik niet iemand die bij de pakken neer gaat zitten. Zelfmedelijden is een hele slechte raadgever, dat moet je niet willen. Ja mensen, ik lach en ik huil. Zoek de afleiding in leuke dingen. Geniet graag samen met anderen van alles wat er is. Natuurlijk heb ik mijn dipdagen, vooral deze zomer met het begin van mijn eigen vakantie. Alle plannen die we hadden…. Daarnaast mijn verjaardag, die ik echt niet kon vieren. Waarom niet? Mijn man had een aantal dagen ervoor gevraagd wat ik voor mijn verjaardag wilde hebben en ik had hem verteld, dat ik niets hoefde te hebben, maar dat ik graag wilde, dat hij nog 1 x naar de arts zou gaan, omdat ik daar niet gerust op was. Dat heeft mijn man gedaan en op mijn verjaardag kreeg ik het afschuwelijke cadeau, dat mijn man kanker had. Dus ja, dat was voor mij een harde klap en dit jaar toch ook weer buitengewoon moeilijk. Nu gaan we deze week met z'n allen mijn mans verjaardag vieren. Iets doen, wat hij leuk vond. Dat is allemaal al gepland. Dat is iets, wat ik mijn jongens wil leren om de leuke dingen vooral te herinneren. Dat doe ik zelf al jaren bij de verjaardagen van mijn ouders. Die ben ik ook al jaren kwijt, mijn moeder met mijn 11e en mijn vader met mijn 24e. Hun sterfdata wil ik niet eens heugen, maar hun verjaardagen zijn speciale dagen, waarbij ik altijd iets doe wat zij of lekker of leuk vonden. Dat heeft er voor gezorgd, dat ik het kan handelen. Mijn man heb ik langer aan mijn zijde gehad, dan dat ik mijn ouders heb gekend. Dat is iets waar ik blij om ben, Ook ben ik blij, dat we onze jongens volwassen hebben. Het zijn zegeningen, want mijn man kon er niets aan doen, dat hij ziek werd. Hij was mijn maatje, mijn mannetje en vooral mijn liefde, dat ik hem aan mijn zijde moet missen is enorm ingrijpend, maar ik weet dat ik door moet en dat het leven enorm kort kan zijn.
Wens voor jullie allemaal ook, dat jullie de postieve dingen kunnen herinneren en koesteren.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
