airienie Schreef:
——————————————————-
> Veel sterkte Ans/Anneke.
> Zelf ben ik ook nog niet zo lang weduwe. Ik heb
> een forum voor weduwen en weduwnaars op
> LINK VERWIJDERD. Het
> is een nieuw forum en ik hoop dat je er steun kunt
> vinden bij lotgenoten. Alle weduwen en weduwnaars
> zijn van harte welkom.
> Irene
Dag Ans,
Ik heb 7 weken de tijd gehad om te wennen aan het weduwe zijn.
Eigenlijk ging alles zo snel dat ik er nog niet klaar mee ben.
Ik was 45, ben nu 48.
De zaak is razendsnel verkocht maar ik ben nog steeds bezig om van alles af te handelen.
Je krijgt alles zo maar op je bordje geschoven en er blijken maar weinigen die je een beetje begrijpen.
Ik wens je veel wijsheid, hulp en zelfvertrouwen toe de komende tijd!!
Het leven is niet eerlijk dat blijkt maar en je kunt helaas niets veranderen aan wat er gebeurd is. Ik hoop dat je er met je kinderen samen over kunt praten.
heel veel sterkte!! Sonja
Lieve Ans, Ik pikte jouw bericht er meteen uit! “ineens weduwe” Ook ik, Marian ben ineens weduwe geworden. Op de ochtend ven 30 april 2010 heb ik mijn man levenloos aangetroffen. Hij is tgv van een aneurysma gestorven in zijn slaap. Willy, mijn man was 24 april 52 jaar geworden .Ikzelf ben 47 jaar, Mijn 2 zonen wonen ook nog thuis. Jelle wordt in augustus 25 jaar en Maarten is 19 mei 21 jaar geworden. Wat een overeenkomsten en meid. Nu het paar maanden geleden is wordt het gemis alleen nog maar erger. Ik vind het ook zo oneerlijk. We hadden het zo goed samen. Waarom heeft hij geen enkele kans meer gehad????????Ik ben zelf verpleegkundige. Beroepsmatig help ik veel mensen. Mijn eigen lieve man, mijn maatje heb ik niet kunnen helpen, niet kunnen redden. Dat maakt me ook zo boos.Onze jongens missen hun vader ook verschrikkelijk. Gelukkig kunnen we er met z'n drietjes goed over praten. De weekenden en nu de aankomende vakantie periode zijn moeilijk. Onze jongens gaan ( gelukkig) ook weer uit en op vakantie. Ik heb gelukkig een hele lieve familie en lieve vrienden om me heen, maar er zijn toch veel situaties waar je alleen doorheen moet he. Soms kan het verdriet je ook ineens zo overspoelen. Willy was altijd heel positief en gaf mij wel eens “een schop onder mijn kont”als ik ergens te lang negatief in bleef hangen. Hij zou willen dat als ik de draad van het leven blijf oppakken al laat ik die wel eens vallen En die gedachten maakt me sterk, Daar hou ik me dan maar aanvast. Ik hoop dat jij de draad van het leven ook telkens oppakt en wens je daarbij heel veel sterkte toe. Liefs Marian.
Hallo,
Ook ik (48) herken in dit verhaal mijn eigen verhaal. Afgelopen 23 juli j.l. is mijn vriend (55) op onze vakantie aan een hersenbloeding overleden, binnen een half uur was hij niet meer aanspreekbaar en is nooit meer bijgekomen. De ambulance was er snel, maar het werd al snel duidelijk dat er geen hoop meer was. Het is zwaar en zit vol verdriet, we hadden het zo goed samen en waren volop aan het genieten. Allebei voor de eerste keer weer verliefd geworden na een scheiding. Het was te mooi om waar te zijn. Nu moet ik verder en ik vind het heel zwaar.
Groetjes, Marita
ik ben marij , 55 jaar en sinds kort weduwe
heb mijn man ook op badkamer gevonden 05-07-2010 om half 7 s'morgens
sávonds was er niks aan de hand en s'morgens was hij na 1.15 uur
reanimeren er niet meer.
geloof het nog steeds niet en het is net een droom zo onwerkelijk.
waren bijna 36 jaar getrouwd en hij klaagde nooit ergens over.
vandaar zoveel ongeloof dat hij aan het hart is gestorven.
voel me machteloos maar vooral leeg van binnen.
gr.marij
Gepost door Susan 21 augustus 2010.
Hallo ik heb ook pas mijn man verloren aan een hartstilstand, hij was pas 49 jaar.
ik heb zelf mijn moeder verloren toen ik 21 jaar was aan kanker dit was een hele zware tijd voor mij ik weet wat de kinderen mee moeten maken mis mijn moeder nu nog, zij was ook pas 53 jaar.
Ik was van te voren met iemand anders getrouwd hier kreeg ik 3 kinderen mee, maar het was een hele slechte man veel meegemaakt in dit huwelijk.
Toen heb ik de stap genomen om te scheiden was toen 28 jaar, vrij snel leerde ik mijn man kennen het was mijn grote liefde eindelijk had ik het geluk gevonden waar ik al jaren op zoek naar was we kregen samen nog een dochter, en adopteerde mijn andere 3 kinderen en voedde hun op als zijn eigen kinderen, hij had zelf ook nog een zoon uit een 1 e huwelijk die met vakanties en om het weekend kwam de band tussen de 5 kinderen was heel bijzonder en we waren heel gelukkig. Tot op 7 juli 2010 het noodlot toesloeg en mijn man heel onverwacht stierf aan een hartstilstand 3 kinderen waren thuis en ik was werken, mijn zoon heeft nog proberen te reanimeren, ik werd gebeld op het werk toen ik kwam waren ze het reanimeren, ze waren er al binnen 3 minuten , maar hij heeft het niet gehaald zelf zat ik ook met schuldgevoelens, omdat ik zelf in de verpleging werk en het niet heb zien aankomen de eerste weken waren zo zwaar ook omdat ik zo met schuldgevoelens zit, en dan steeds de vraag waarom ons gezin waarom moeten wij al die ellende meemaken.
Voor de kinderen is het ook heel zwaar, hun vader te moeten verliezen op een jonge leeftijd, ze zijn nu 18, 17, 16, 14, 12.
En zelf ben ik ook pas 43, dan verwacht je toch niet om al weduwe te worden.
Dit topic is gesloten, er kunnen geen reacties meer worden geplaatst.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's