Steeds moeilijker

MarionW

23-02-2012 09:53

Lieve meiden,
Wat is het toch een moeizaam en langdurig proces, dat rouwen. Ik heb uren dat het best om te doen is en dan weer slaat de ‘rouwrat’ toe. Vooral als ik er niet op bedacht ben. Afgelopen zaterdag was ik bij mijn dochter in Haarlem, was heel gezellig, maar toen we terugkwamen uit de stad, liepen we langs de plek waar de rondvaartboten vertrekken. Precies waar we ooit vertrokken voor een zonnig tochtje over het Spaarne en waar we leuke foto's maakten. En ik dacht aan die zorgeloze dag toen we nog niet wisten wat er boven ons hoofd hing en ineens was ik in tranen.
Verder heb ook ik last van lichamelijk ongemakken, vervelende pijn in nek, schouders en linkerarm. Ben al bij de fysio en osteopaat geweest, pijnstillers geslikt, maar tot nu toe helpt niets. Iedereen zegt dat het de spanning is, die uit je lichaam moet trekken en dat kan best, maar ik wou dat het over was.
Ria en Lies, ik hoop jullie fysieke klachten weer gauw minder worden en Anel, er moet een moment komen dat je voelt dat de tabletten werken. En gebeurt dat niet, dan kun je je dokter nog om andere vragen, want soms is het even proberen welk medicijn het beste bij jou past.
Van sommige mensen lees ik al een poosje niets meer, ik hoop dat het betekent dat het goed met ze gaat en ze het prikbord niet nodig hebben, dat zou geweldig zijn. Maar ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe het met ze is.
Voor iedereen vandaag ondanks alles een goede dag gewenst, met 1 of meerdere lichtpuntjes.
Veel liefs,
Marion
Ria

23-02-2012 10:34

Lieve Marion
Inderdaad dat zijn dan van die moeilijke momenten, maar dan mag je ook huilen,
het is ook allemaal zo oneerlijk en het is zo moeilijk, het gemis blijft.
Her is inderdaad stil hier op het prikbord, ik weet niet of dat een goed teken is,
ik denk dat het nog te maken heeft met de berichtjes die niet zo netjes waren,
dat weerhoud de mensen om hier nog hun verdriet neer te zetten,
maar daar moeten we ons eigenlijk niets van aantrekken, we hebben verdriet
en missen onze lieverds daar hebben we elkaar voor nodig, wij begrijpen elkaar
allemaal en hebben hetzelfde verdriet en gemis.
Mijn pijn is jammer genoeg geen stress, maar ik hoop wel dat ik iets beter ga lopen
dit is ook niks hoor, die pijn is tot daar aan toe, maar ik ben te onrustig om binnen
te zitten.
Liefs Ria
p.'s. Lies ik bedoelde virtueel er staat vitueel, dat doet mijn slimme toetsenbord
die vult vaak de woorden in.
lies49

23-02-2012 10:42

Lieve Marion,
Ik dacht,dat het met jou wel goed ging.Maar ook bij jou zijn er dus nog moeilijke momenten.Ja,het is een langdurig en moeizaam gebeuren,daar kom ik steeds meer achter.Ik dacht na een half jaar zal het wel beter gaan,had moed.Maar de moed is weg,ik heb nu in de gaten dat het lang duurt.Ik had het dinsdag erg moeilijk in een museum,waar ik met Philip regelmatig kwam.Maar ik ben niet zo'n huiler,meer een opkropper.Vandaar ook dat ik me lichamelijk zo beroerd voel,denk ik.Aan de buitenkant lijk ik stoer en flink,maar van binnen is het een en al verdriet.Maar het kost tijd,dat zegt iedereen.Maar dan denk ik wel eens,maak het is een dag mee.Dan merk je hoe moeilijk het is,dag na dag,week na week.
Maar meiden ,we hebben elkaar en samen komen we er ooit eens uit.Nooit meer hetzelfde,het gemis zal er altijd zijn,maar hopelijk wel dragelijker.
Ja en degenen,die niet meer op het prikbord komen,daarvan hoop ik dat het beter gaat.
Marion jij ook een dag met iets wat je helpt om weer verder te gaan.
Liefs Lies
anel

23-02-2012 16:41

Lieve Lies.
Heel veel sterkte vandaag,liefs en een knuffel van Anel.
jeanettekuipers

23-02-2012 18:20

Hoi Lies,
Ik voel je ellende door het scherm heen! Het lijkt wel of de pijn en gemis na ruim een half jaar erger worden. Je denkt steeds ik moet door , en door, en door….maar ja af en toe val je weer heel hard terug en voel je de eenzaamheid tot diep in je ziel. Ik zit hier alleen aan tafel met een bordje eten, en de tranen lopen, wat een heimwee naar hoe het was, en wat zie ik hem dan nog voor me..
Is het na een jaar nog zo?? Wanneer gaat de tijd dan een rol spelen??Ik denk steeds dat het tijd nodig heeft, maar dat helpt ook niet.
Lieve Lies, ik voel wat jij voelt, maar het is een schrale troost!!!!!!
Liefs
Jeanette
Holland

23-02-2012 18:50

Hallo lieve dames
Er is de afgelopen tijd veel gebeurd hier vandaar zo weinig op het prikbord.
Alle urnen, 5 in totaal, zijn binnen 2 speciaal laten maken door een kunstenares in de vorm van een glazen roos met daarin verwerkt wat as van Diana, heel mooi geworden.
Verder een positieve uitspraak voor Priscilla.
Ook verder geen klagen eigenlijk alleen soms de stilte af en toe maar voel mij prima en kom tot rust.
Hoop dat het met julie op korte termijn ook zo gaat.
Liefs Sam
anel

23-02-2012 19:34

Lieve Jeanette,Ik voel precies hetzelfde als jou.
Goed,dat je nog aan de tafel eet.
Dat heb ik nooit meer gedaan.
Die eenzaamheid is vreselijk en het gemis
wordt erger,
Sterkte en een knuffel van Anel.
Tineke53

23-02-2012 22:05

Steeds moeilijker…nu de tijd (wat is tijd) je/ons weer meeneemt….
“Ze lacht weer, ze werkt weer….” Men denkt dat het wel weer goed met je gaat.
Maar wie weet van de pijn die je thuis hebt?
Het heimwee naar wat was en nooit meer is?
Het alleen zijn..thuis, het weekend (fijne dag, prettig weekend!..), overdag, ‘s avonds het alleen zijn, ’s nachts het alleen op bed liggen…slapen? of wakker liggen en denken met heimwee aan wat je had, 's morgens het opstaan…
Drie jaar terug…
Ik vraag me eigenlijk vaak af waar die drie jaar zijn gebleven?
De glans is er af, het is maar half zo leuk…
Steeds moeilijker…
Zo zonder hem, zonder het liefste dat je had…..het weduwe zijn. Wat een woord. Dat wil je toch niet zijn. Je kiest er niet voor, het overkwam ons.
“Heb je kinderen?”
“ja, maar mijn kinderen gaan ook weer naar hun eigen huis. Mijn kinderen zijn mijn man niet.”
Voorjaar wordt het. Ja, voorjaar. En dan meteen weer die zin die mijn man zei in mijn hoofd: “Kon ik nog maar één keer het voorjaar meemaken, de bloeiende krokussen, de bloesem..maar dat duurt nog drie maanden.” Tranen.
Het is allemaal zo anders geworden.
Verleden jaar mijn beide ouders ook overleden.
Maar toch probeer ik positief te blijven en niet naar het halflege glas te kijken maar naar het halfvolle. Op mijn manier mogen genieten tussen aanhalingstekens.
Zo zou mijn man het willen, ik weet het zeker.
Steeds moeilijker…het blijft moeilijk.
Je leert er op een bepaalde manier mee om te gaan. Maar dat gemis. Of het nu een maand, drie maanden, een half jaar, een jaar of drie jaar terug is……Het gemis blijft.
Voor iedereen: veel kracht toegewenst. Warme groet, Tineke
Ria

23-02-2012 23:57

Lieve Tineke
Ja het is heimwee, ik kon me nooit zo goed uitdrukken, maar inderdaad heimwee
dat komt het meest in de richting, ik heb altijd al last van heimwee gehad of we nou
Op vakantie gingen of ik lag in het ziekenhuis, ik had altijd heimwee, naar mijn veilige
huisje, nu is mijn huis niet meer mijn veilige huisje, ik mis mijn lieverd…..dus heimwee.
En net wat je schrijft, wat is tijd? in mijn geval 133 dagen lijkt zo kort en voelt zo lang,
van heimwee kan je ziek worden, daar weet ik alles van en ik ben moe, zo vreselijk moe.
ik geloof ook dat het na drie jaar nog zo voelt, misschien de scherpe kantjes eraf, maar
nog steeds datzelfde gemis van onze lieverds.
soms denk ik, dat zal je wel herkennen…..vandaag had ik een redelijke dag en dan die
dag erna is het weer helemaal mis, zoals nu de laatste dagen.
Ik wens jou en iedereen ook heel veel kracht en sterkte.
Liefs Ria
Ria

24-02-2012 00:03

Hoi Sam
Fijn dat de urnen klaar zijn, lijkt me heel mooi die roos zoals je beschrijft, ik zou wel een foto willen zien,
misschien per mail?
En wat een goed bericht over Priscilla, dat zal dat meisje en jullie rust geven.
Ook fijn om te horen dat het redelijk met je gaat, helaas met mij iets minder op het moment.
Liefs Ria

Dit topic is gesloten, er kunnen geen reacties meer worden geplaatst.

Steeds moeilijker

MarionW

Ria

lies49

anel

jeanettekuipers

Holland

anel

Tineke53

Ria

Ria