rouwverwerking.startpagina.nl

man overleden aan hartstilstand

  • Anonymous avatar

    Ria

    Lieve Janneke, Inderdaad dat gevoel van alleen op de wereld heb ik ook, Ad en ik waren 24 uur per dag samen.

    Ik heb ook geen lieve buurtjes waar ik dag en nacht terecht kan, ik heb wel aardige buren, maar die vinden verdriet eng denk ik en verder denken de mensen dat je melaats bent of zoiets.

    Nee ik vind er niet veel aan, ik zou nu nog het liefste bij Ad willen zijn……ik heb wel hulp gezocht……nooit gedacht dat ooit eens zelf nodig te hebben, maar helaas ik red het niet alleen.

    Ik heb Ad zijn Hyves nog aangehouden, daar schrijf ik elke dag een stukje, ik heb hem wel gesloten voor iedereen, maar dat schrijven troost me een klein beetje, nu is het net of hij er nog is.

    Ja we gaan die lange nacht weer in.

    Ik hoop dat je kan slapen.

    Liefs Ria

  • Anonymous avatar

    Nanneke

    Lieve Jenneke en Ria ook alle andere natuurlijk,

    Ben Aad kwijt geraakt op 5 augustus een hersenbloeding raakte in coma niet meer bijgekomen en is op 9 augustus overleden.niet meer kunen praten , niets zeggen .Dat hij voor mij alles was.Maar ik moet verder,voor wie ik weet het niet. Jenneke jij schrijft dat mensen je negeren,bij mij precies zo.Zelf de kinderen komen zelden was niet hun vader maar Aad heeft wel alles voor ze gedaan. Voel me door hun ook in de steek gelaten.Niemand die zegt zullen we samen eens boodschappen doen loop te sjouwen vaak wel 3 keer per dag.Heb vroeger alleen met de kinderen altijd zo'n boodschappen wagentje gehad,ging de eerste keer boodschappen doen met die rot kar .Riep zoveel herrinerigen op dat ik dat niet kon.Met Aad altijd met de auto mu lopend.Je mag altijd een beroep op iemand doen zeggen de mensen na het overlijden ,maar als je iets vraagt kan het net niet.

    Wat een wereld

    Ria wat lief van je kleindochter zo naar Opa te gaan .Super is dat dat doet je dan goed om die meiden daar te zien.Kasper mijn kleinzoon die gek was op zijn Opa zou dat nooit doen ,word ook niet gestimuleerd

    Dood is dood meer niet.Zaterdag avond belde ik mij oudste dan red je het niet meer.Wat is er voreg ze op een toon.Ja verdriet om Aad .O alweer is nu 3 maanden geleden moet nu gewoon worden.Heb maar opgehangen en niets meer gezegd

    Ria dat opschrijven helpt mij ook schrijf elke avond aan een noem het maar een brief,schrijf alles op Helpt af en toe best wel

    Zo lieve meisjes ga proberen wat te doen .Het is koud mistig niets gezelligs aan

    Knuffel Nanneke

  • Anonymous avatar

    janneke

    Hallo Ria en Nanneke,

    Dank je wel voor jullie reactie, ik ben dus niet de enige die genegeerd wordt. In een opstandige bui denk ik wel eens van ik zet de voortuin af met rood wit lint

    en dan zet ik een bordje neer “betreden op eigen risico”, maar later zakt het ook weer af en het is misschien beter om dit niet te doen.

    Ik heb ook hulp gezocht want ik kom er nu alleen niet meer uit. Ik praat nu met een vrouwelijke psycholoog en dit gaat toch een stuk beter dan met een man waar ik

    direct na het overlijden van Wim mee heb gesproken. Het is wel zo dat ik direct na het overlijden nog een tijdje door kon op de “automatische piloot”, deze zijn nu echter ver

    te zoeken. Ik moet iedere dag nadenken wat ik moet gaan doen en alles kost zo ontzettend veel energie, er gaat niets meer vanzelf en dat vind ik zo ontzettend moeilijk.

    En dan die verschrikkelijke feestdagen die eraan gaan komen, hoe moet ik ze doorkomen. Op de TV is het allemaal zo “gezellig” iedereen moet zo gezellig bij elkaar zijn,

    maar wij zijn wel alles kwijt. We waren altijd met z'n tweeen, samen feestdagen vieren, samen op stap, alles samen en nu zo alleen!

  • Anonymous avatar

    Ilse Stremme

    Lieve meiden,

    Lees net enkele stukjes en bedenk hoe jezelf reageerde als iemand zijn of haar partner verloor. Vele mensen weten niet hoe je met iemand, die zo diep in de rouw zit om moet gaan. Zelf ben ik iedereen zelf gaan opzoeken. Die deur heb ik bewust geforceerd. Sommige mensen vinden het moeilijk om bij je te komen. Anderen hebben liever dat je bij hen komt, maar maakt dat wat uit? Wisten wij veel hoeveel impact het heeft je maatje niet meer naast je te hebben? Kunnen wij het omschrijven naar iemand anders, die dat niet kent?

    Denk het niet, maar het is het pogen waard. Daar ben ik mij terdege van bewust.

    De wonden die wij voelen, voelen velen niet, zo is het gewoon. Er zijn wel degelijk veel mensen, die wel met je meevoelen. Die ook onze maatjes missen, maar op een andere manier dan wij dat doen. Zij willen wel over hem praten, maar durven het niet, omdat ze bang zijn om ons verdriet te doen. Open die deuren, lieve meiden.

    Natuurlijk zijn er mensen, die helemaal niet meer in ons straatje passen, maar er zijn ook juwelen, die je dan juist vindt!

    Veel liefs,

    Ilse.

  • Anonymous avatar

    Ria

    Inderdaad Janneke, ik schreef een paar weken geleden al…..ben ik nu soms melaats? ik weet gelukkig dat ik zelf anders ben, waarom moet je mensen met verdriet uit de weg gaan? de buitenwereld is zo gehaast mensen hebben tegenwoordig ook maar weinig tijd voor elkaar.

    ik heb toevallig 3 jaar geleden een (wat ik toen dacht vriendin) geholpen met het verlies van haar man…..en waar is ze nu voor mij?? nee hoor ik ben dingen wel anders gaan bekijken na het overlijden van Ad, ik investeerde altijd alleen maar en nu ik het nodig heb zit er voor mijn voortuin inderdaad ook dat rood witte lint.

    TV kijken durf ik nog niet, dus ook mijn avonden duren mega lang, maar ik ben bang dat ik die *gezelligheid* nog niet aan kan.

    ik heb morgen mijn 1e gesprek bij de psycholoog, ik krijg man, ik hoop dat het klikt anders vraag ik ook om een vrouw……moeilijk toch allemaal bah !

    over die *feestdagen* ga ik nog maar niet nadenken, Ad en ik hadden ook zoveel plannen met deze dagen, nee hoor ik vind het leven niet meer leuk.

    Ja Ilse natuurlijk zitten er ook lieve tussen die ons steunen en die koester ik ook, maar waar ik het van had verwacht, die haken af….en waarom? ik ben nog precies dezelfde als voor die tijd, ik heb nu alleen verdriet en dat lijkt me menselijk…..dus dat waren achteraf geen echte vrienden, en ook de lieve mensen die we om ons heen hebben die hebben een eigen leven, zo hoort het natuurlijk ook, maar het voelt zo eenzaam.

    Liefs Ria

  • Anonymous avatar

    janneke

    Hallo Ria,

    Ik ben het volledig met je mailtje eens. Er zijn echt mensen waarvan ik dacht dat het “vrienden” waren die nu echt hun gezicht van mij wegdraaien en mij volledig negeren.

    Ook met mijn schoonfamilie heb ik gebroken. Er werd niet over Wim gepraat en ze kwamen amper. Ik heb 27 jaar lang lief en leed met Wim gedeeld, het was een ontzettende

    lieve man en ik kan en wil hem niet doodzwijgen. Nu ik heb aangegeven dat ik geen contact meer wil hebben omdat ze toch niet geinteresseerd zijn en niet komen blijkt het ook allemaal

    weer aan mij te liggen, ik heb in het verleden iets gezegd of gedaan maar ze willen niet zeggen wat, ik neem nooit de telefoon op (heb ik altijd gedaan alleen op de dag dat Wim jarig was

    heb ik geen telefoon opgepakt omdat ik alleen wilde zijn) maar dit wisten ze natuurlijk niet omdat ze toch niet geinteresseerd waren en ze voelden zich ook nog eens niet welkom. Wat willen

    ze dan in de maand nadat Wim is overleden dat ik helemaal vrolijk de deur opendoe en hun omarm omdat ik zo ontzettend blij ben dat er iemand is en dat ik zoals vanouds weer vrolijk

    kan babbelen?

    Ik zit ook nog eens met een tuin van 2.000 m2 waar het nodige aan moest gebeuren want Wim had de laatste jaren er niet meer naar omgekeken omdat hij het geestelijk heel erg moeilijk

    had en ja hoor, iedereen zou mij komen helpen, maar wie is er geweest? helemaal niemand.

    Vroegen ze of ik in mijn huis kon blijven wonen? of ik mij kon redden? of ik wel voor mijzelf kon zorgen? alleen mijn ouders en een gezin dat tegenover mij woont hebben zich met mij bemoeid

    en ervoor gezorgd dat ik iedere dag weer overleef. De overbuurvrouw en haar dochter kwamen afgelopen zomer elke avond even bij mij om met de hondjes te lopen en af en toe lukte het mij om mee te gaan en

    ik ben inmiddels weer een paar keer alleen geweest. Ook bracht ze mij wel eens warm eten en hebben ze mij een dagje mee uit genomen.

    Ik weet dat zij ook een gezinsleven hebben maar ze zijn er wel voor mij, ik kan er praten, ik kan er eten ik voel mij nooit teveel. Ook als ze mij een paar dagen niet gezien hebben komen ze toch even

    polshoogte nemen of alles goed is met mij. De dochter komt soms even een ijsje eten of een snoepje halen.

    Waarom kan dit dan niet bij bijvoorbeeld de schoonfamilie?

    Maar goed misschien kom ik de juwelen in de toekomst nog eens tegen, ik weet wel voor de volle 100% dat ik ze niet meer zal vinden in de mensen waarmee Wim en ik samen contact hadden

    voordat Wim is overleden. Het vertrouwen in deze mensen is ook volledig weg.

  • Anonymous avatar

    lies49

    Lieve Janneke en Ria,

    Wat jammer voor jullie dat je zo weinig steun krijgen,zeker van je schoonfamilie.En dat je vrienden je laten vallen,misschien uit angst of niet weten wat ze moeten zeggen.Ik begin er gelijk over,en wanneer iemand niet geinteresseerd haak ik af.Maar ik hou voldoende mensen over en ik schrijf veel aan Philip.Dat helpt echt,al ben ik de enige die het leest.Maar veel mensen hebben ook geen idee,hoe het voelt om je partner te verliezen.Zelf weet ik soms ook amper.Het kan per uur verschillen.Ik leg het niet meer uit,want het is haast niet uit te leggen,wat je voelt en hoe je je voelt.

    Hier op het prikbord kun je het veilig opschrijven,wij zitten tenslotte allemaal in het zelfde schuitje.de een is alleen wat verder op weg dan de ander.

    Liefs Lies

  • Anonymous avatar

    Ria

    Lieve Janneke, Helaas hebben wij niet veel familie, ik heb die problemen dus ook niet……ik had alleen meer van sommige *vrienden* verwacht, helaas dat waren geen vrienden.

    Zelf tob ik ontzettend met mijn gezondheid, ik had 16 oktober een grote operatie moeten ondergaan……nu wil ik het ziekenhuis niet meer in, ik heb verdriet om het verlies van Ad, dus voor mij even geen ziekenhuis gedoe, dat komt misschien in het nieuwe jaar wel eens……ik moet daarna ook revalideren en dat valt niet mee als je alleen bent, maar de lichamelijke pijn is niets vergeleken met de pijn die ik nu heb.

    Ik moet eerst gaan proberen te leven zonder Ad en dat valt verdomd niet mee.

    Lieve Lies, ik schrijf ook elke dag……op Ad,s hyves schrijf ik elke dag, niemand kan dat lezen en ik vind het fijn om daar te schrijven.

    Ik schrijf ook veel hier op het prikbord we zitten inderdaad in dat zelfde moeilijke schuitje.

    Liefs Ria

  • Anonymous avatar

    poosterwijck@home.nl

    hallo allemaal, ik zit dit alles te lezen en word er stil van, de meeste lijken op mijn verhaal….. ook mijn man is s''morgens om half 6 de deur uit gegaan voor zijn werk met de woorden wat hij altijd zei.. schat tot straks.. ja heel gewoon ja toen was alles nog heel gewoon … wie kon om half 6 s''morgens vermoeden dat die 16dec. 2011 ons hele leven kapot zou maken….. om kwart over acht belt patrick me op met de mededeling dat hij zich niet lekker voelde en naar huis kwam, ik heb hem om half 9 nog gesproken, toen waren ze op weg naar huis, een collega zou hem thuis brengen, maar patrick is in de auto ineens inelkaar geklapt en gelijk 112 gebeld en hem gereanimeerd wel 50 min. en naar het ziekenhuis gebracht maar niks heeft nog mogen baten…. alles in een klap ingestort , ik moest zo snel mogenlijk naar het ziekenhuis komen, maar wist niet dat patrick niet meer leefde dus dan kom je in het ziekenhuis aan met de ergste ideeen in je hoofd maar niet dit…. echt mijn wereld stortte in, en nog steeds dat ongeloof en ook het idee dadelijk komt hij weer thuis….. en steeds vraag ik me af..WAAROM, waar kan dit goed voor zijn een hard werkende man, die alleen voor ons ..mij en onze dochter leefde wij waren zijn alles… waarom moet met ons dit gebeuren hij was nooit ziek dit is ongelofelijk en ik ben ook helemaal de weg kwijt… gr. roos

  • Anonymous avatar

    Annemieke

    Hallo allemaal

    Heb een tijd niet op deze site gekeken. Net weer even alle berichtjes doorgelezen.

    Toch weer even het gevoel gekregen dat je niet alleen bent met je verdriet.

    Er is in dit jaar voor mij een grote verandering geweest. Ik ben verhuisd.

    Heb het huis waar ik samen met mijn man woonde verkocht en woon nu dichter bij mijn familie.

    Ben ik heel blij mee. De herinneringen zitten in mijn hoofd en niet in een huis of spullen.

    Het laatse jaar dus eigenlijk alleen maar druk geweest met inpakken, opslaan van spullen,

    tijdelijke woonruimte en nu zit ik dan eindelijk in mijn eigen huisje. Een nieuw plekje, een nieuwe

    start.

    Hoewel ik er erg blij mee ben vind ik het ook moeilijk. Het besef dat je echt alleen bent dringt nu pas goed

    tot mij door. Je hoort van mensen dat het allemaal makkelijker gaat worden naarmate de tijd verstrijkt.

    Mensen zien je alleen van de buitenkant. Probeer mij altijd “vrolijk” voor te doen hoewel dat niet altijd lukt.

    Als mensen mij vragen hoe het gaat zeg ik ook altijd goed. Merk dat mensen ervan schrikken als je zegt hoe

    je je echt voelt.

    Merk dat ik niet veel kan hebben. Kort lontje zogezegd. Zo was ik voor die tijd niet.

    Nu na bijna anderhalf jaar heb ik het idee dat het alleen maar moeilijker is geworden. In het begin heb je

    veel meer aanloop en begrip. Merk dat er weinig echte vrienden over zijn. Al mijn vrienden hebben ook een partner. Lijkt mij ook wel moeilijk om dan bij

    een alleenstaande vrouw op visite te gaan. Is toch anders maar voor mij moeilijk te accepteren. Had

    dat ook niet verwacht. Mensen met je veel omging laten je toch min of meer vallen.

    Moet zeggen dat ik er zelf ook nog moeite mee heb om het plezier op te zoeken. Zou wel willen maar

    vind het niet leuk om alleen ergens heen te gaan.

    Doet me in ieder geval weer goed om weer eens even wat van me af te schrijven en jullie berichtjes te lezen.