man overleden aan hartstilstand

annemieke

23-10-2011 15:53

Hallo
Ik ben een 48-jarige vrouw die graag haar verhaal wil delen met lotgenoten.
In juni is mijn man plotseling overleden aan een hartstilstand. Hij is gewoon 's morgens naar zijn werk gegaan en is nooit meer thuisgekomen. 2 uur voordat hij overleed heb ik hem nog aan de telefoon gehad. Hij heeft niet aangegeven dat hij niet lekker was. Het moet dus heel plotseling zijn opgekomen. Op de vluchtstrook van de snelweg is hij overleden.
Ik mis hem elke dag. Ik besef eigenlijk nog steeds niet wat me allemaal overkomen is. Heb nog steeds het idee dat hij ieder moment binnen kan komen lopen.
Kinderen hebben we samen niet. Gelukkig heb ik wel familie en vrienden waar ik heen kan maar zij weten toch niet precies wat ik allemaal voel.
Huilen kan ik nog steeds maar zelden. Heb ik ook bijna niet gedaan. De klap krijg je nog wel hoor ik van anderen. Voel me gewoon leeg en moe. Heb nergens zin in maar probeer me daar over heen te zetten. Ben ook echt mijn maatje kwijt. We deden alles samen.
Het liefste ben ik gewoon thuis. Daar voel ik me het lekkerste. Werk wel weer 15 uur per week van de 30 die ik normaal werk. Dat valt me zwaar maar het is wel lekker om er even uit te zijn.
sandra74

23-10-2011 16:06

Hoi annemieke,
Ik herken je gevoel van dat hij ieder moment thuis kan komen.
Het is voor mij bijna 5 weken geleden. Bedrijfsongeval, de bouwkraan is omgevallen….
Het wachtende gevoel moet denk ik slijten.
Na 21 jaar wen je aan elkaar, deelt alles, wordt je andere helft in je alles.
Veel lezen hier vind ik persoonlijk erg fijn.
Grt Sandra
MarionW

23-10-2011 19:48

Lieve Annemieke,
Wat een vreselijke schok voor je om op zo'n manier je man te moeten verliezen. Ik kan me voorstellen dat je het nauwelijks kunt geloven, zo onverwacht. Mijn man kreeg op 3 aug. een herseninfarct en is op 6 aug. overleden en soms besef ik het nog niet. Ik kan ook nauwelijks huilen, ik denk dat het vooral door de onverwachte klap komt. Maar ik heb vaker gehoord dat mensen niet kunnen huilen, het hoeft ook niet per se, iedereen rouwt op zijn of haar manier.
Ik ben ook eigenlijk het liefst thuis, voelt als een veilige haven. Knap dat je al 15 uur werkt. Ik werk normaal ook 30 uur, maar werk nu 2x 2 uur en dan ben ik al kapot als ik thuiskom. Ik hoop dat dat langzamerhand weer beter gaat.
In ieder geval heb ik veel steun aan alle lieve meiden op het prikbord, het feit dat je je hart kunt luchten bij mensen die het zelfde meemaken, helpt een beetje bij het verlies.
Heel veel sterkte!
Hartelijke groet,
Marion
Ilse Stremme

23-10-2011 21:09

Lieve Annemieke,
Wat jij meegemaakt hebt met het verliezen van jouw man, zo ineens, zo zonder aanleiding, dat is voor jou niet te bevatten, maar voor velen ook niet voor te stellen. Alleen diegenen, die het ook meemaken of meegemaakt hebben, kunnen met je meevoelen. Hier op het prikbord zijn een stel lieve vrouwen, die het ook meegemaakt hebben en die zullen ook zeker nog wel bij je reageren.
Het beseffen van wat jullie overkomen is, is het moeilijkste. Dat je hierdoor nog niet aan het rouwen toe komt is niet raar, maar het zal wel gaan komen.
Wens je hier op het prikbord een fijn gevoel toe, door met je lotgenoten te kunnen delen.
Liefs, Ilse.
Marjolijn

23-10-2011 23:09

Lieve Annemieke,
wat erg wat jou is overkomen zo plotseling, geen afscheid, ineens die leegte.Mijn man is in mei overleden na 2,5 jaar ziekte, ik ken niet deze schok van het onverwachte en he tplotseslinge, maar dat je niet weet wat je overkomt kan ik me helemaal indenken. Erg knap dat je al zoveel werkt, afleiding is heel goed, maar je moet het wel op kunnen brengen. Ik wens je heel veel sterkte,schrijf het maar van je af hier, iedereen zit uiteindelijk in hetzelfde schuitje, wel met andere geschiedenissen en andere overlijdens oorzaken,maar we zijn allemaal ons maatje en onze geliefde kwijt. We steunen elkaar hier heel goed op dit forum, het helpt mij in ieder geval heel erg, ook al te weten dat je niet alleen staat met dit verdriet.
Heel veel liefs, Marjolijn
lies49

24-10-2011 13:38

Lieve Annemieke,
Annemieke wat erg voor je,dat je zo plotseling je man moest verliezen.Zelfs geen afscheid hebt kunnen nemen.Ik heb dat wel kunnen doen,het ging wel snel,maar ik heb toch nog kunnen zeggen hoeveel ik van hem hield(houd).
Ja,het gevoel van het gemis is niet uit te leggen.Ik snap het zelf amper,maar in m'n slechtste momenten heb ik het gevoel of ik van binnen opgevreten word,het doet letterlijk pijn.Philip had wel kinderen,maar ik niet.Ik probeer het contact zo goed mogelijk te houden,omdat nog iets van Philip is.Maar jij hebt dat ook niet.
Ik praat er wel veel over met vrienden en 1 broer of ze het nu begrijpen of niet,ik moet gewoon in een gesprek het over hem hebben ,al is het maar kort.Anders is het net of het al verleden tijd is(hij is 1 juli overleden),maar voor mij is de tijd stil blijven staan en aan de andere kant lijkt het ook weer lang geleden.
Wat knap,dat je al weer 15 uur werk,het is wel afleiding.
Ik begin me nu thuis ook prettiger te voelen.Dat vind ik al een enorme vooruitgang,want in het begin werd ik gek van de stilte
Je zult merken,dat je aan de verhalen op het prikbord veel steun kunt hebben,iedereen zit met het verdriet en het gemis.
Liefs Lies
maroesjka

28-10-2011 08:32

hoi annemieke
ik voel en leef met je mee……..ook mijn man is gestorven aan een hart stil stand.
5 juli 2010 heb ik hem om half 7 s'morgens gevonden op de badkamer vloer.
hij ging zich klaarmaken voor zijn werk.het eerste wat in me opkwam was 112 bellen.
ze waren snel ter plaatse maar na bijna 1.5.uur gereanimeerd te hebben gaven ze het op.
ik herken al je gevoelens maar al te goed.
heb een jaar lang in een roes geleefd omdat het zo onwerkelijk was en je nog steeds het gevoel hebt
dat hij zo naar binnen wandelt en zegt : hoi ik ben er weer.
ik heb er nu de naweeën van……..onrustig en bang en eenzaam.
vind het moeilijk om mijn gevoelens naar anderen toe uit te drukken.
het enigste advies wat ik kreeg was, het leven gaat verder en je moet door.
maar wat weten hun er nu van als ze het niet hebben meegemaakt.
ikwil je langs deze weg heel veel sterkte maar vooral veel kracht toewensen.
marij
Ilse Stremme

28-10-2011 10:33

Lieve Marij,
Wat goed dat je bij Annemieke reageert. Het zal zeker niet gemakkelijk zijn, vooral om onder woorden te brengen, hoe het voor jou was en nu is. Dat je nu bezig bent met verwerken en loslaten, lees ik in jouw korte stukje.
Wens je veel sterkte, meid!
Dikke knuffel,
Ilse.
maroesjka

28-10-2011 22:51

ilse bedankt voor je reactie ik probeer via deze site in contact te komen met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt.
het voelt als een doolhof waar je niet uitkomt.
zelf heb ik veel steun van mijn dochter en zus gehad en zou het zonder hun niet hebben gered.
trudie leenders

29-10-2011 20:31

hallo Annemieke kan heel goed met je mee voelen ook mijn man is tijdens onze vacantie in juni plotseling overleden ik ben het nu een beetje aan het verwerken maar gaat heel langzaam

man overleden aan hartstilstand

annemieke

sandra74

MarionW

Ilse Stremme

Marjolijn

lies49

maroesjka

Ilse Stremme

maroesjka

trudie leenders