Hallo lieve mensen,
Ook mijn man is 17 maart jl. geheel onverwachts overleden aan een hartstilstand, mijn man was waarschijnlijk in een psychose
geraakt, hij lag niet naast me toen ik 's nachts wakker werd en liep helemaal overstuur beneden. We hebben het nog samen gered
tot aan onze slaapkamer deur en toen vielen we samen voorover de slaapkamer in en had ik direct het idee dat er iets
niet in orde was en heb 112 gebeld. Ze hebben Wim heel lang gereanimeerd maar het mocht niet meer baten. We kenden elkaar die dag precies 27 jaar.
Ik ben 43 jaar en we hebben geen kinderen. Ik voel me ontzettend verloren, alleen. We deden immers altijd alles samen,
we waren altijd samen en nu ben ik alles kwijt. Ik vind het ontzettend moeilijk om mijn hoofd boven water te houden en er nog iets van te maken,
ik was immers nooit alleen. Ik denk nog vaak, waren we maar samen verongelukt, waarom moet ik alleen verder knokken?
Ik heb geen afscheid van Wim kunnen nemen, ik heb niet meer kunnen zeggen hoeveel ik van hem hield en hoe dierbaar hij mij was.
Ik heb niets meer kunnen overleggen, zomaar in 1 keer is alles maar dan ook alles weg wat mij dierbaar was.
Ik moest hier toch even mijn hart luchten omdat ik verder geen contact heb met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt.
Janneke