man overleden aan hartstilstand

  • josiane

    Ik voel perfect aan wat jij voelt, ik heb namelijk hetzelfde meegemaakt, ongeveer toch. Man was pas 51 en overleed aan een beroerte van de hersenstam. Hij komt niet meer terug. Ik vind dit zo erg dat ik denk dat als hij niet meer terug kan komen ik beter kan gaan waar hij nu is. Verder denkt iedereen dat ik sterk ben maar dat is helemaal niet zo. Wij waren 24 jaar samen. Mss kunnen we erover mailen? Vierkant39@hotmail.com

  • anel

    Ook ik heb hetzelfde meegemaakt.

    Mijn man is op 1 juli aan een hartstilstand overleden.

  • Ilse Stremme

    Hallo Anel,

    Zag je beide kleine berichtjes hier op het prikbord.

    Je mag hier je ei kwijt. We weten allemaal wat het is om je partner, maatje, lief te moeten missen.

    Sommigen na een ziekbed, sommigen ineens.

    De wervelwind van emoties, die door je heen gaan en zich in allerlei rare bochten uit.

    Onrust, wispelturigheid, boosheid, verdriet, intense pijn, gemis, niets willen doen, bij je partner zijn, wat niet meer kan.

    Al met al zul je hier veel vinden, wat voor jezelf ook van toepassing is.

    Elke dag is letterlijk anders. Dan weer ups, dan weer down.

    Zelf ben ik in redelijk rustig vaarwater.

    Wens dat voor allemaal, maar het kan zomaar weer om slaan.

    Lieve groet, Ilse.

  • annemieke

    Hallo lieve mensen

    Ik wil graag iedereen bedanken voor de reacties op mijn berichtje.

    Je beseft dat er veel meer mensen in hetzelfde schuitje zitten.

    Dat dringt niet tot je door. Je denkt dat je helemaal alleen bent.

    Afgelopen week heb ik een rotweek gehad. De jongste zoon van John is papa geworden.

    Hoewel hij geen contact met hem had weet ik zeker dat hij dit zo graag mee had willen maken.

    En volgende week wordt de oudste zoon weer papa. Met deze zoon had hij wel weer een goed contact gelukkig.

    De geboorte van zijn 1e kleindochter heeft John ook niet echt meegemaakt doordat er problemen waren.

    Maar de laatste jaren heeft hij gelukkig nog van zijn kleindochter kunnen genieten. En hij keek ook zo uit

    naar de geboorte van hun 2e kind. Jammer genoeg is hem dat ook niet gegund.

    Maar dit alles heeft weer diverse emoties bij mij losgemaakt. Ik mis hem zo erg.

    Iedereen nogmaals bedankt en heel veel sterkte.

    Annemieke

  • Ria

    Lieve Annemiek, ik begrijp je helemaal, ook de zoon van Ad is deze week Vader geworden en ook dat contact was niet je van het, maar het was er wel.toch wel pijnlijk toen ik dat geboortekaartje 1 november in de brievenbus kreeg….gelukkig heeft Ad een lieve kleindochter de dochter van mijn dochter, die twee waren twee handen op een buik,

    dat meisje heeft vandaag alle dode bloemen bij Opa weggehaald…..echt een kippenvel moment, dat meisje van 13 met dikke tranen te zien zwoegen om Opa's plekje mooi te maken tot het monument klaar is.

    Je bent dus echt niet alleen in je verdriet…..ook ik mis mijn lief verschrikkelijk zo erg zelfs dat ik vaak denk…..wat doe ik hier eigenlijk nog, ik wil zo graag bij hem zijn.

    Voor alle meiden welterusten, ik duik in mijn muziek op mijn IPad, slapen durf ik nog niet.

    Liefs Ria.

  • Marjolijn

    He ria, soms lees je hier iets waar je ineens echt helemaal door geraakt wordt, dat berichtje over je kleindochter, die met tranen op haar wangen de dode bloemen weghaalt, wat een vreselijk lief beeld roept dat op, vond ik echt heel ontroerend..dan gaan bij mij ook de sluizen open….wou ik je toch even laten weten .veel liefs Marjolijn

  • Ria

    Dank je Marjolijn wat lief van je…..vandaag had mijn kleindochter een tussenuur en is met 3 vriendinnen naar Opa gefietst, ik kwam daar net aan en daar stonden

    de vier meiden, ja dat is echt een tranen moment….mijn kleindochter is pas 13 jaar.

    haar Opaatje was haar alles, voor dat meisje moet ik doorgaan dat weet ik, maar het is zo moeilijk he.

    ik hoop van de week te kunnen praten over mijn niet slapen, dit hou ik inderdaad niet vol.

    Welterusten voor iedereen

    Liefs Ria

  • Janneke

    Hallo lieve mensen,

    Ook mijn man is 17 maart jl. geheel onverwachts overleden aan een hartstilstand, mijn man was waarschijnlijk in een psychose

    geraakt, hij lag niet naast me toen ik 's nachts wakker werd en liep helemaal overstuur beneden. We hebben het nog samen gered

    tot aan onze slaapkamer deur en toen vielen we samen voorover de slaapkamer in en had ik direct het idee dat er iets

    niet in orde was en heb 112 gebeld. Ze hebben Wim heel lang gereanimeerd maar het mocht niet meer baten. We kenden elkaar die dag precies 27 jaar.

    Ik ben 43 jaar en we hebben geen kinderen. Ik voel me ontzettend verloren, alleen. We deden immers altijd alles samen,

    we waren altijd samen en nu ben ik alles kwijt. Ik vind het ontzettend moeilijk om mijn hoofd boven water te houden en er nog iets van te maken,

    ik was immers nooit alleen. Ik denk nog vaak, waren we maar samen verongelukt, waarom moet ik alleen verder knokken?

    Ik heb geen afscheid van Wim kunnen nemen, ik heb niet meer kunnen zeggen hoeveel ik van hem hield en hoe dierbaar hij mij was.

    Ik heb niets meer kunnen overleggen, zomaar in 1 keer is alles maar dan ook alles weg wat mij dierbaar was.

    Ik moest hier toch even mijn hart luchten omdat ik verder geen contact heb met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt.

    Janneke

  • Ria

    Hoi Janneke, Ook ik heb geen afscheid van Ad kunnen nemen 14 oktober ineens een hersenbloeding, ik weet wat je voelt……ook ik heb niet meer kunnen zeggen hoeveel ik van hem hou…..en ook ik heb nog zoveel vragen, maar ik geloof echt dat onze lieverds nu naar ons kijken, het kan toch niet zomaar ophouden?? Ik zit helemaal stuk van verdriet net als jij en dan lees ik overal dat het nooit meer over gaat…….Nou ik vind er niks meer aan, ik had het liefste ook gelijk met Ad mee willen gaan.

    Ik hoop dat je net als ik hier steun vind.

    Liefs Ria.

  • janneke

    Hallo Ria,

    Ik weet precies hoe je je voelt, het gevoel van onmacht, verdriet en helemaal alleen op de wereld staan.

    Het intense grote verdriet. Waar moet je het allemaal nog voor doen? Ook word ik nu door heel veel mensen genegeerd en dat vind ik ook

    enorm moeilijk. Ik moet erboven staan dat weet ik, maar toch, ik ben hier nu niet toe in staat. We zijn altijd voor iedereen goed geweest en

    dan komt dit er nog eens achteraan.

    De enigen die ik heb overgehouden na het verlies van mijn lieve Wim zijn mijn ouders, mijn broer en de overbuurtjes die mij enorm hebben

    geholpen en waar ik dag en nacht terecht kan, maar verder…..

    Groetjes en we moeten maar weer proberen om deze nacht door te komen.