Ik ben zo n drie jaar geleden onverwacht mijn man verloren we waren zo n 20jaar bijeen en bijna 16 jaar getrouwd ik ben ondertussen 41 hij werd maar 40
Het waren eigenlijk de enige jaren die ik gelukkig geweest ben
Na drie jaar word ik meer en meer een wrak kheb ene tegenslag achter de andere al achter de rug
Mijn lieve man is na 45 jaar huwelijk op 11/12 overleden. Na een succesvolle kankerbehandeling, bleek hij toch infecties te krijgen. De dag voor zijn opname in het ziekenhuis, gaf hij zelf aan dat hij het vechten beu was, dat het genoeg was… We konden nog afscheid nemen, maar hij was toen al in coma gebracht na een hartstilstand. Ik verwijt mezelf dat ik niet bij hem was, de laatste uren, minuten, toen hij nog bewust vocht voor zijn leven. Dat ik hem alleen liet in het ziekenhuis, omringd door vreemden. Had ik maar… Was ik maar…Door de Corona was ( en is) het extra hard om troost te vinden, niemand mogen knuffelen…geen bezoek…Onze kinderen hebben gezorgd voor een prachtig eerbetoon aan zijn leven, we hebben gehuild en gelachen! Zijn urne staat hier in huis, zodat ik elke dag met hem kan praten over hoe ik me voel, praten zoals we vroeger deden. Ook de kinderen en kleinkinderen doen het wel eens. En inderdaad, ik heb enorm veel energie, maar als het donker wordt, voel ik de eenzaamheid in alle sterkte toeslaan. Ik wil dan alleen nog huilen, foto's en video's bekijken. Meestal word ik wakker na enkele uren slaap, en dan begin ik brieven aan hem te schrijven. Dat lucht enigzins op, maar elke nieuwe dag is weer een uitdaging: hoe wordt het vandaag? Het helpt als ik even naar de winkel kan, als ik met de kinderen kan chatten, als een kleinkind met een kadootje voor opa komt. Naast zijn urne en foto hangt het ondertussen vol met tekeningen, knutselwerkjes, de nieuwjaarsbrieven…Ik denk steeds: nu heb ik geen tijd om te rouwen, er moet nog zoveel geregeld worden! Maar ik ben bang dat ik op een bepaald moment de spreekwoordelijke “klop van de hamer” zal krijgen. De kinderen kunnen en mogen er niet altijd zijn, een deftig praatje met buren of vrienden kan ook niet… En telefonisch kan je elkaar niet even vastpakken of uithuilen op een schouder…Ik weet dat er (zeker in deze tijd) heel veel mensen in dezelfde situatie zitten. Maar dat maakt het verdriet en de pijn niet draaglijker. Toch wens ik iedereen een lichtpuntje! Het komt wel goed!
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
