Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Blueswoman
wel raar….
ik als vrouw weduwnaar worden??????
leer eerst eens je moers taal en kom dan met onderbouwde opmerkingen
met andere woorden….ga eerst je schoolgeld eens weer ophalen of maak een opleiding af…..
je man missen, ik denk dat het het nooit over gaat, ik vind het heel zwaar, zwaarder dan ik had gedacht veel zwaarder, nooit nooit en nooit meer zijn geur en stem en aanwezigheid, ik zou graag willen weten hoe het met mensen gaat na jaren, ik bedoel niet na 1 of 2 jaar maar na 4 of 6 of 8 of misschien wel 10 jaar, heelt tijd echt alle wonden? het verdriet slijt en het gemis blijft, maar ik voel nog steeds heel scherp het verdriet hoor, nog niet gesleten.
Hi Jan,
Bedankt voor de tip! Het lijkt me een heel goed boek “Als een geliefde sterft…” van Hans Stolp
Ik heb heel veel goeds over hem gehoord en wilde onlangs nog naar een thema dag van hem gaan. (moest werken, volgende keer)
Het is zeker een goede aanrader voor een ieder die zich in het rouwproces bevindt en de kracht zoekt om het verdriet los te laten en het leven weer in vreugde op te pakken. Waarom? Omdat het mogelijk is om weer verder in vreugde te leven. Echt het is mogelijk in vreugde verder leven na het “verlies” van je geliefde(n).
Na 27 maanden rouw voel ik mij echt super! Mijn rouw is voorbij…Sooo Happy 
En niet denken dat ik mijn Lief ben vergeten…….dat is onmogelijk. Ik mis hem nog elke dag fysiek om me heen en ik hou van hem <3. Ik praat nog elke dag met hem en voel dat hij trots op me is en ik super trots op hem
Hopelijk vinden degene die de rouw als een last dragen verlichting. En vraag jezelf hardop af “Hoe kan IK mijzelf helpen?”
Ik kan je beloven dat er dan antwoorden tot je komen….echt waar!
Het is nu anderhalfjaar geleden dat mijn man net 67 jaar geworden is overlijden aan uitgezaaide longkanker. Vanaf het moment dat het zich openbaarde tot zijn overlijden hebben we 4 maanden in ongeloof geleefd met dagelijks het verdriet, veel pijn en onmacht te moeten zien in zijn ogen. Hij heeft nog bestraling en chemo gehad om het enigszins draaglijk te maken. Het gemis is nog steeds onbeschrijflijk en de leegte in mij enorm groot. Waar ik zoveel moeite mee heb is dat zijn naam nauwelijks meer uitgesproken wordt zowel in familiekring als daarbuiten. Alsof hij nooit heeft bestaan heb ik het gevoel. Het alleen eten, opstaan, dagelijkse dingen te doen kost mij veel energie. De avonden en weekend zijn soms lang en eenzaam.
Mijn man en ik hebben de afgelopen 7 jaar overwinterd steeds 2 maanden in Thailand. Het is voor mij een 2e thuiskomen geworden waar wij veel lieve mensen door de jaren heen steeds weer terug zagen uit alle delen van de wereld. Mijn man wilde dat ik daar nog een keer naar toe zou gaan om afscheid te nemen van vele mensen. Ik heb dat deze winter met een vriendin gedaan. Het was confronterend en emotioneel maar heeft me een goed gevoel gegeven. Er werd het een en ander ter nagedachtenis voor hem gedaan vanuit het boeddhisme waar mijn man veel respect voor had en veel met monnikken filisofeerde.
Aankomende winter zou ik opnieuw weer willen gaan. Misschien is er iemand die mij zou willen vergezellen. Ik sta daar open voor.
Ook sta ik open voor een leuk, gezellig contact met een weduwe voor korte of langere reizen, uitstapjes, fietsweekends enz.. Mijn leeftijd is 66 jaar.
Ook ik heb vanaf dag een van zijn ziekte t/m de laatste dag alles op papier gezet en een boek van gemaakt. Het geeft mij steun. Ook van alle vakanties de belangrijkste foto's een selectie van gemaakt en bijgesloten.
Catharina
Lieve Hanneke,
Dank voor je reactie op het forum. Ik denk dat we uren over het verlies van onze liefste kunnen praten. Nooit meer zijn stem te horen, zijn arm om je heen, alleen alles te moeten doen, nooit meer iets te kunnen delen dwz ook je dagelijkse teleurstellingen of zorgen. Het is een onbeschrijfelijke leegte.
Ik weet niet waar je woont of heb geen prive email van je. Mijn emailadres is catharina46@gmail.com. Als je wilt mag je me mailen.
Sterkte
Catharina
Catharina
Mag ik je een tip geven?
Vermeld geen email hier op de site.
Je hebt dan sneller kans op spam mail.
Je kan dan beter even account aanmaken [of iemand een account heeft kan je zien door dat er dan een streep onder de naam staat
en dan stuur je een PB
dus als je verstandig bent haal je even je email hier uit je post.
sterkte
Liefs Blueswoman
Lieve lotgenoten,
Ik zit nu in het 2e jaar na het overlijden van mijn Herman. De tuin ziet er uit als nooit tevoren. Het lijkt wel of alles in en rond om het huis in topvorm moet zijn. Zou dat een missie aan Herman zijn zonder dat ik het goed besef omdat hij altijd zo perfectionistisch was. Ik loop ook tegen allerlei technische ongemakken aan in huis en weet er vaak geen raad mee. Hebben jullie dat ook. Eigenlijk moet je dat er niet bij hebben, het gemis en verdriet kost mij al zoveel energie. Slaap nog altijd plm. 5 uur per nacht. Heb inmiddels ook midecatie voor hogebloeddruk. Mijn cholestorol en diabetes waarden zitten tegen de grens om ook medicatie te moeten gebruiken. Alhoewel ik geen overgewicht heb, nooit gerookt en ook niet familiair. Op mijn rechter schildklier zit een grote cyste en dat volgens de dokter allemaal een gevolg van stress.
Nanneke het is helemaal niet raar om 2 uur in de regen te staan bij een steen zoals jij het noemt. Ook ik sta regelmatig in de tuin bij de buddha waarin de as van mijn lieve Herman staat. Herman had veel respect voor de boeddhistische levenswijze en respect naar anderen. Dag en nacht bedenk ik wat ik zou kunnen doen zodat de pijn om het gemis dragelijker word.
We missen immers meer dan ons maatje, af en toe een arm om je heen bij kleine-grote zorgen die je troost en loofd dat alles weer goed komt. Niemand meer om voor te kunnen zorgen. Leeg huis wanneer je thuiskomt. Alleen eten, alleen opstaan in een stil huis s´morgens en denkt alweer een dag waar je door heen moet. enz. enz.
Allen veel sterkte
