Lieve allemaal,Bij mij wordt het 1 juli 2 jaar,dat mijn lieverd is overleden en het gemis wordt ook bij mij alleen maar erger.Inderdaad,geen liefde meer,geen knuffel,geen lieve woorden.Dat alleen zijn in huis,vreselijk.En inderdaad,als je thuis komt niets kunnen zeggen.Ik vind aan het leven niets meer aan.Knuffel voor jullie allemaal.
Hi Allen,
Eergisteren kwaad :X uit mijn bed gestormd (06.15u)……om 1 minuut later weer terug te keren. Mediteren, Mediteren.
Ik was zo kwaad en boos dat ik dit gevoel niet de gehele dag wilde behouden. Daar zou ik mijzelf en collega's geen plezier meedoen. Het heeft geholpen (tu) en Ik heb een lekker gewerkt. Gisteren (vrije dag) prima dag gehad…….en vandaag (ook vrije dag) voel ik me meer dan ellendig 
. Ik heb ook niet gemediteerd. Ik denk dat ik dat zo maar toch even ga doen. Ik wil rust in mijn hoofd.
Liefs,
Monique
Hallo lotgenoten,
Ik heb mijn man 6 weken geleden verloren aan een hartstilstand in het buitenland.
Kan het nog steeds niet geloven dat hij zo snel weg was. Wat mis ik hem…..waarom???
We waren zo gelukkig samen
De pijn de onmacht, ik weet niet hoe ik hiermee moet omgaan. Iedere dag sta ik huilend op en ga huilend naar bed,
Mijn lieverd, mijn maatje is er niet meer
gecondoleerd met je verlies,
het waarom zullen we nooit een antwoord op krijgen helaas.
Ik hoop dat je iets van ondersteuning hebt?
Want het enigste wat helpt is…praten…praten…praten
Ook al vertel je 100 keer hetzelfde verhaal, is niet erg
zolang je maar erover blijft praten en niet vlucht voor je verdriet
Rouwen is zwaar en hard werken
en helaas moet je dat zel allemaal doen.
Er is niemand die kan voelen wat jij voelt vandaar dat het eenzaam verwerken is.
Ik wens je komende tijd heel veel sterkte
en denk er aan
Voor rouwen staat geen tijd,
ik bedoel hiermee dat jij bepaalt hoelang je rouwt en niemand anders.
Ieder doet het in zijn/haar eigen tempo.
Sterkte
Dag Lotgenoten,
Mijn man 51 jaar is afgelopen januari plotseling overleden. Niet aan kanker of hartaandoening maar na zelfdoding. Hij stond midden in het leven, hij was geliefd, had fijn werk, sportte graag, we waren gelukkig samen.
Toch is hij depressief geworden en in een korte periode suïcidaal geworden. Zijn suïcidale gedachten heeft hij niet laten blijken voor mij en onze kinderen.
Het waarom knaagt enorm aan ons. De psychologen waar wij nazorg van krijgen zeggen dat depressie en psychose een ziekte is net zoals kanker.
Het is voor ons zo moeilijk te begrijpen, laat staan voor je omgeving. Sommige mensen oordelen over ons en verspreiden roddels terwijl ze ons nog eens niet kennen.
Naast de taboe en alle roddels zit je in de rouw. Ik ben pas 46 jaar en plotseling weduwe geworden.
Het lijkt alsof ik opnieuw moet leren lopen. Hoe moet je alleen verder. Heel veel familieleden, vrienden en collega's steunen mij. Toch voel ik mij alleen, zonder mijn kameraad, mijn liefste.
Ik probeer de hele dag bezig te zijn, bang dat ik zelf depressief word als ik op de bank ga zitten.
De scherpe randjes gaan er van af, zo hoor ik in mijn omgeving. Of je bent nog zo jong, over een paar jaar zal er wel iemand anders op je pad komen.
Dat doet mij zo zeer. Alsof mijn man zomaar te vervangen is. Ik wil geen andere man, ik wil mijn eigen man.
Groetjes,
Caroline
Carolien
Sterkte met je verlies,
En het is natuurlijk zo, dat je je eigen lief terug wil maar helaas gaat dat niet meer gebeuren.
Rouwen kost tijd, heel veel tijd.
Ook heel veel wilskracht.
Ik werd weduwe op mijn 42e jaar, gelukkig geen kleine kinderen wel een bijna volwassen zoon
Kan me deels invoelen in je verdriet,
het zal zwaar zijn om niet te weten wat je man heeft gedreven of waarom.
Het waarom zal niemand ooit weten denk ik.
Gelukkig heb je hulp bij je verwerking, dat is veel waard denk ik.
Ik heb het in mijn eentje gedaan,mijn toenmalige huisarts vond dat het na zes weken wel over moest zijn.
Riep ook altijd , geen andere man voor mij,
maar als het vanzelf op je pad komt kan dat wel.
Het is mij ook overkomen, dat ik weer een nieuwe lief vond,
de relatie is anders geweest dan met mijn eerste lief,
maar ik hield zeker ook veel van mijn tweede lief.
Helaas is ook hij me ontvallen, twee jaar geleden.
Kan je alleen maar het advies geven erover te blijven praten,
als mensen je veroordelen of roddels verspreiden,
probeer er je schouders over op te halen en het te negeren,
moeilijk, maar wel de enigste manier om mee om te gaan denk ik.
Door het weduwe/weduwnaar worden lijk het wel of iedereen vind dat je gevaarlijk persoon bent geworden.
Veel van wat ik dacht dat vrienden waren hebben me laten vallen.
Dat schijnt, een veel gebeurend, iets te zijn.
Misschien heb je iets aan de site JJGV
een site voor mensen die jong hun partner zijn kwijtgeraakt.
Ik kan je alleen maar sterkte wensen op je pad dat je moet aflopen.
Als je wil kan je me altijd een PB sturen en kan ik je mijn mail geven zodat je het iig kwijt kan.
Sterkte en kracht,
Liefs Blueswoman
Meis, de hartverscheurende pijn kan ik niet bij je weg halen en je zult een weg met diepe dalen en zo nu en dan over een heuvel kijken. Dacht nu ruim drie jaar geleden dat mijn strief, dat ik ook gestorven was.
Elke dag is anders en je tijdklok werkt tegendraads, maar na het eerste zware jaar, komen er momenten die makkelijker gaan,
En wat anderen zeggen? Bullshit, jij bent belangrijk en je kinderen! Wens je veel kracht!!
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's