Hallo Frank en anderen,
Misschien gek dat ik dit zeg, maar wat fijn dat je de tijd hebt gehad met je moeder om dingen door te praten. Ik zou zo graag gewild hebben dat ik die tijd had gehad. Mijn moeder is (zoals jullie wellicht hebben gelezen) heel plotseling overleden. We wisten niet dat ze een hartafwijking had.. Toch lijkt het me ook weer verschrikkelijk om te weten dat je moeder zal overlijden en dat je weet dat je nog maar weinig tijd samen hebt. Zo dubbel.. Daarom blijft het hoe dan ook het meest verschrikkelijke wat een mens kan overkomen.
Het klopt dat ze zeggen dat verdriet slijt, ‘yeah right’ heb ik gedacht en dat denk ik nog stees wel hoor. Ik kan me echt niet voorstellen dat het verdriet ooit zo is gesleten dat je er prima mee kan leven, echt niet. En het klopt wel dat je leven verder gaat, maar dat gaat meer op voor de mensen om je heen. Voor jou staat de wereld even stil en zou je niets liever willen, dan de tijd terug te draaien!
Mijn moeder is inmiddels ruim een half jaar geleden overleden. Nu ik daar zo over denk, is de tijd erg snel gegaan. De eerste verjaardagen hebben we al weer gehad. Eerst van mijn vriend in oktober en in januari was mijn vader jarig. Op de dag van mijn vaders verjaardag was het precies een jaar geleden dat mijn moeder overleden was, heel apart en daarom ook wel een erg gek gevoel. Kerst… ook zo verschrikkelijk, want het was wel erg gezellig, maar het was niet goed genoeg, want er miste 1 heel belangrijk persoon. Dit gaat ook op voor oud&nieuw. Op nieuwjaarsdag iedereen gelukkig nieuwjaar wensen. Wat nou een gelukkig nieuwjaar? In maart is mijn moeder jarig, daar zie ik nog wel erg tegenop. Omdat je weet dat je die dag niet kunt vieren. De verjaardag van een ander vier je toch wel, ook al mist er 1 iemand, maar hoe kan je nu de verjaardag vieren van iemand die er niet meer is.
Frank, ik snap wel dat je het idee hebt dat je in een cirkel zit. Ik heb dat zelf ook heel erg gehad. Ik ben zelf naar de huisarts gegaan om er eens over te praten, wat deze goed voor mij vond. Ik heb toen een tijdje bij een psycholoog gelopen en daar heb ik veel mee gepraat. Ik vond het eerst nogal zwaar klinken ‘naar de psycholoog’ net alsof dat er wat mis met me was. Ik weet niet hoe jij er tegenaan kijkt, maar mij heeft het enorm geholpen. Andere mensen luisteren ook naar je en natuurlijk kunnen zij dingen terugzeggen en proberen je te begrijpen, maar die psycholoog van mij was anders. Die trok dingen uit me, waar ik zelf nog niet aan gedacht had. Ik kreeg inzicht in waarom ik me zo voelde en hoe het kwam dat ik maar niet uit die cirkel kon komen. Hij vertelde me hoe ik verder moest en wat ik het beste kon gaan doen. Eigenlijk was alles zo simpel, maar ik was zelf niet op de antwoorden gekomen.
Het voornaamste wat ik daar echt geleerd heb en nu aardig goed lukt, is dat je moet accepteren dat het is, zoals het is. Dat is erg lastig en dat lukt echt niet met een paar weken. Je moet accepteren dat je verdriet hebt en dat je je rot voelt. Je moet accepteren dat voor anderen de wereld gewoon doorgaat en dat het lijkt alsof dat je moeder voor hen niet overleden is. Je moet accepteren dat je anderen soms niet wilt ‘lastig vallen’ met je verhaal. Je moet accepteren dat je je het ene moment klote voelt en het andere moment goed en heel belangrijk is dan ook dat je heel goed nadenkt HOE je je voelt.
Ik was geneigd om elke keer (door die negatieve cirkel) te zeggen ‘nee het gaat niet goed met me’ of ‘ik voel me zo rot’. Maar als ik er dan heel goed over na ging denken, dan ging het toch best goed op dat moment. Waarom zei ik dan dat het niet goed ging? Daar ben ik wel achter, dat het kwam door die cirkel waar je maar in blijft. Je bent geneigd om dat te zeggen, omdat je je een hele tijd en heel vaak met momenten zo voelt, maar dat wil niet zeggen dat je je in die tijd nooit een keer wel even blij hebt gevoeld.
Wat ik wil zeggen is dus dat je ondanks je verdriet, je pijn, je onbegrip en je boosheid, dat je weer moet leren om ook die momenten te zien waarin het juist wel goed gaat. Dat hoeven maar hele kleine momenten te zijn, maar die moet je vinden en benoemen, want dan kan je weer rustig verder gaan met je leven (en dan nog is het verdriet e.d. echt niet weg hoor, maar het maakt het makkelijker).
Daarnaast moet je ook toegeven aan je emoties. Voel je je boos, wees dan even lekker boos. Voel je je verdrietig, zoek dan nummers of foto's op waarbij je even heerlijk kunt uithuilen! Dat lucht zo ontzettend op!
Daarnaast vind ik dit forum ook wel erg fijn. Ik lees hier zoveel verhalen op en ik zie in dat ik niet de enige ben met dit vreselijke gemis. Er zijn zoveel mensen van mijn leeftijd die een vader of een moeder missen en het is fijn om te weten dat er mensen zijn die weten wat je doormaakt en die weten wat voor verdriet je hebt. Eindelijk een stukje herkenning. Daarom lees ik dit forum ook graag en zo nu en dan reageer ik eens op een bericht.
Ook heeft een vriendin van mij precies hetzelfde meegemaakt. Haar moeder is 1 dag na mijn moeder overleden aan een slopende ziekte van een half jaar. Zij snapt mij zo goed en als ik haar vraag of ze ook wel eens bepaalde dingen ervaren, gevoeld of beleefd heeft, dan is dat 9 van de 10 keer zo.
Neem de tijd en wil niet zo vlug mogelijk over het verlies heen zijn, gun jezelf de tijd. Ga de ziektewet in als je het niet meer trekt (heb ik ook gedaan, uiteindelijk vele weken later dan ik al had moeten doen, maar een paar weken thuiszitten heeft me erg goed gedaan en ik had toen eindelijk weer wat meer rust in mijn hoofd). Geef toe aan je eigen lichaam, dat is zo belangrijk!
Dit alles hierboven zal je verdriet niet wegnemen, maar het zal het hopelijk iets makkelijker een plekje kunnen geven.
Ik weet trouwens ook niet of je broers/zussen/vader hebt, maar praat daar anders ook eens mee! Dat heeft mij ook erg geholpen. Praat over de mooie momenten die jullie samen beleefd hebben. Sla de fotoalbums er op na en bespreek het met elkaar, zo fijn en zo belangrijk.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt!
Groetjes Ellen
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
. Mijn moeder was nog helemaal niet oud. Ik wilde net als jullie nog zoveel met haar delen. Nu zal ze nooit de dingen zien en meemaken waarvan ik dacht dat ze die zou meemaken. Het klinkt raar maar als het overdag is ben ik het gewoon vergeten. Soms sta ik met de telefoon in mijn hand om haar te bellen om iets te vragen of gewoon te kletsen. Toen ze net was overleden deed het echt pijn vanbinnen. Nu is het weg en lijkt het wel of ik in een waas leef. Overdag mijn gewone leven en 's avonds zie ik het elke keer weer en dan voel ik me zo machteloos. Ik ben niet zo snel depri maar ik zie zo tegen de nacht op. Niet omdat ik haar wil vergeten maar wil er ook niet telkens aan denken 