Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Frank
Het is een tijd geleden dat hier gepost is.
Mijn moeder is 4 maanden geleden aan longkanker overleden. Slechts 4 maanden mocht het duren. Ze zat meteen hoog in fase 3 en genezing onmogelijk. Om die tumor enigszins controleerbaar te houden zou ze 33 chemokuren en bestralingen moeten ondergaan. En dan aan het eind van die rit 10 tot 15% kans hebben op beheersing. Mijn dappere moeder besloot eigenlijk meteen al om die behandeling niet te ondergaan. En als gezin gingen we daar natuurlijk in mee en respecteerden haar keus. De onmacht en wanhoop in de 4 maanden die zich dan meester maken van je waren onbeschrijflijk. Ik werkte nog 2 uur s' morgens en was de andere 22 uur bij ma. Alles week om haar te steunen en haar taken over te nemen. Proberen een longstent te plaatsen in het VU (mislukt), 5 bestralingen in Hoorn (in de ambulance meegereden), luiers, klisma's, morfine injecties geven aan ma, in de rolstoel naar de winkel, harinkje eten enz. enz… Oh, ik kan boeken schrijven met mijn verhaal. Op 11 november was de euthanasie. Wat een verschrikkelijke ervaring is dat. Ik hield haar in mijn armen toen de huisarts met die verschrikkelijke spuiten aankwam. Het definitieve moment van eeuwigeaafscheid. Ze kuste me op mijn wang en zei “bedankt”. Ik voelde haar lichaam in 1 keer wegvallen op het moment dat die eerste spuit werd leeggespoten in haar arm. Ik schreeuwde in haar oor dat ik van haar hield…ik moest schreeuwen want anders zou ze me niet horen. Te erg gewoon. Het is nu maart en zit in haar tuin, waar ze zo graag was. Ik weet dat ik alles heb gedaan om er voor haar te zijn. Maar het gemis is groots en de leegte enorm. God wat mis ik je.
