Herkennen jullie dit?

Wil49

12-01-2013 14:20

Hallo Lies en Henk,
Bij jullie klinkt al wat optimisme door. Het is vandaag zo'n mooi weer. Maar nu mis ik mijn man nog meer. Mijn maatje is er niet meer om er samen van te genieten en samen iets te doen. Om te gaan wandelen of zo en niemand kan hem vervangen. Vandaag had ik weer een dag gepland om thuis wat te doen, in huis of tuin. Maar juist als ik alleen thuis ben, komt de eenzaamheid op me af en word ik weer heel gespannen en rusteloos. Daarom probeer ik het maar weer van me af te schrijven op deze site. Ik heb ook geen werk meer en dan mis je die contacten ook.
Ik hoop dat ik een nieuwe invulling van mijn leven vind en meer contacten met mensen die het begrijpen. Maar nu zit ik weer met een knoop in mijn maag, zo voelt het tenminste. Ik ben ook 63 net als jij, Lies en ik zie de toekomst nog somber in. Het is pas 8 maanden geleden dat mijn man overleed, maar ik zou zo graag willen dat ik wat optimistischer was.
Ria

12-01-2013 19:42

Hoi Henk, Lies en Wil
Het is al een tijdje geleden dat ik hier reageerde, maar nu wil ik dat toch weer even doen.
Mijn lieverd is 15 maanden geleden ook plotseling overleden, 60 jaar pas, hersenbloeding en weg, onbegrijpelijk en heel oneerlijk, je weet echt niet wat je overkomt en het is ook nu nog niet te begrijpen.
We hadden nog zoveel plannen, maar ik vertel jullie niets nieuws, we hadden allemaal nog zoveel plannen, nu zijn we lotgenoten een woord wat ik liever nooit had willen gebruiken, maar helaas het is echt zo, toch ben ik blij met mijn lotgenoten, ik heb er een paar hele lieve vriendinnen aan overgehouden.
Mijn 15 maanden waren ook wisselend, in het begin was ik over actief, ik ging alles verbouwen met hulp van mijn Schoonzoon, hij schrikt nu nog als ik langs kom, toen had ik een periode van vluchten, hele dagen was ik met mijn autootje onderweg, nu heb ik een middenweg gevonden.
De toekomst? nee daar durf ik ook niet aan te denken en het woordje *NOOIT* vind ik vreselijk, nooit meer, nooit meer samen, nooit meer advies vragen aan mijn maatje mijn steun mijn alles…..nooit meer, de tranen biggelen gelijk over mijn wangen, meestal stop ik die gedachtes gelijk weer weg.
Nu sta ik elke dag op de begraafplaats, geloof me dat doe ik graag, maar het doet ook zoveel pijn.
Inderdaad Henk veel kennissen vallen af als je alleen bent, dat waren geen vrienden moet je maar denken, en laten we eerlijk zijn, we moeten het toch alleen doen, we zijn alleen, de moeilijkheid is hoe ga je je leven weer inrichten in je uppie,
Net wat Lies schrijft, er zijn goede en slechte dagen, daar moeten we het mee doen, zelf heb ik veel aan deze site gehad.
Ik wens jullie sterkte en een rustig weekend
Liefs Ria
marianne

15-01-2013 19:37

Lieve lotgenoten
Wat een gemis is het toch, tis zo moeilijk, maar jullie hebben dat zelfde gevoel.
Nooit meer……..goedemorgen
Nooit meer…….thee, eitje
Nooit meer……wat zullen we gaan doen…..
Nooit meer…….het over je kinderen hebben
Nooit meer…. het kunnen delen ben oma geworden…..en jij zou een trotse super opa zijn geweest
Nooit meer….terrasje pikken
Nooit meer….lekker hapje eten
Nooit meer….lekker samen kletsen over koetjes en kalfjes
Nooit meer….visite die voor ons beiden komt
Nooi meer……5 uur…….wijntje?
Nooit meer…….samen bridgen naar de club
Nooit meer…..zo af en toe sporten
Nooit meer……lekker luieren voor tv
Nooit meer….welterusten en die kus
Nooit meer…….nog zoveel….nooit meer
Inderdaad soms gaat het een dag wat beter en dan val je weer in dat enormme gat, wat voor veel
mensen niet te begrijpen is, gelukkig voor niet allemmaal
Liefs
Marianne
Sophie

15-01-2013 20:11

Lieve lotgenoten,
Ook voor mij is het leven een worsteling geworden. Soms lijkt het of het wat beter gaat maar het volgende moment val ik weer in dat diepe gat. Misschien is het nog te kort, het is voor mij 7 maanden geleden. Ik denk ook vaak: waarom moest dit gebeuren? Wat is de zin van het leven, maar daar krijg je geen antwoord op. Wat blijft is dat woordje nooit. Ik ben 2 jaar geleden gestopt met werken toen mijn man ziek werd. Nu probeer ik de dagen te vullen en dat lukt ook wel, maar het wordt niet meer die toekomst die ik in gedachten had. En aan toekomst wil ik eigenlijk niet denken.
Ik vind het heel fijn om jullie berichtjes te lezen. Dan weet ik weer dat ik niet de enige ben. Dank je wel.
Liefs, Sophie
Ria

15-01-2013 21:24

Nooit meer LACHEN
Nooit meer die armen om me heen
Nooit meer die knuffel
Nooit meer mijzelf de gewaardeerde vrouw voelen
Nooit, nooit nooit meer
Maar het meeste mis ik nog het lachen wat we samen deden
ik zal nooit nooit nooit meer zo lachen
Ik mis mijn lief.
Liefs Ria

Herkennen jullie dit?

Wil49

Ria

marianne

Sophie

Ria