Herkennen jullie dit?

lies49

03-10-2012 12:31

Lieve allemaal,
Het is nu 15 maanden geleden,dat Philip overleed.De eerste maanden had ik ondanks het verdriet en het gemis steeds de hoop na een jaar zal het wel minder worden.Dit was mij ook verteld door de huisarts en psycholoog.
Het kan aan mij liggen,maar het gemis is zeker niet minder,wordt eerder groter.
Ik doe van alles om afleiding te zoeken,maar heb toch continu het gevoel is dit het nou? Moet ik zo verder ? Ik heb gelukkig mensen om me heen,waar ik mijn verhaal kwijt kan.Al moet het voor sommigen wel saai worden,denk ik wel eens.Ik vind het nog steeds moeilijk om me iedere dag te realiseren,dit is het.Hier moet ik het mee doen.Ik wil ook weer geen klaagster zijn,zie ook best wel positieve dingen.Kan weer lachen,ben niet totaal wanhopig,maar de lol is er af.Iedere dag weer is het knokken om er iets van te maken en dat lukt ook wel.
Ik heb twee weken antidepressiva geslikt,werd daar helemaal depressief van,dus dat is voor mij geen optie.Ook komen angsten en onzekerheden ,die ik ook had voordat ik Philip leerde kennen in alle hevigheid terug.Ik zie ook snel leeuwen en beren,terwijl er eigenlijk na zijn dood niets spectaculairs gebeurd is.
Inmiddels heb ik een intake gehad bij PSYQ en vermoed dat ik daar wel enige vorm van therapie aangeboden krijg.
Ze kunnen wel iets doen,maar het gemis kan niemand wegnemen.Maar ik probeer het maar,alles wat maar enigszins kan helpen pak ik aan.
Maar herkennen jullie dit gevoel?
Als je mij een privéberichtje stuur,heb ik het adres van Ria.Het gaat nog steeds niet vooruit en ze heeft het moeilijk.
Liefs Lies
anke1967

03-10-2012 15:05

Er schieten direct woorden in mijn gedachten en dat verwoord grotendeels mijn gevoel ook wel dit moment.
Vaak is het de kunst om het niet in de afleiding te zoeken , maar juist in die stilte.
liefs anke .
Lieve Lies
je hebt een hart van goud.
Blueswoman

03-10-2012 18:33

Lieve Lies
Weet uit ondervinding dat het na 1 a 1,5 jaar heel zwaar word.
iedereen vind dan dat je onderhand het hele gebeuren wel eens achter je mag laten
Had destijds kontakt met vele lotgenoten die eigenlijk allemaal hetzelfde gevoel hadden
na anderhalf jaar is het verdriet en gemis op zn sterkst.
het enigste wat ertegen lijkt te helpen ,is praten praten praten.
als je wil mag je me altijd mailen hoor
heb je ff pbtje gestuurd
dikke knuffel Wilma
Marieke65

03-10-2012 18:47

Lieve Lies,
Bij mij is het nog maar 7 maanden geleden, dus ik kan je niet uit eigen ervaring helpen.
Van een goede kennis weet ik, dat zij het gemis in het tweede jaar ook erger vond. Misschien heeft dat er juist mee te maken dat de omgeving er minder aandacht voor heeft. Of wat je schrijft dat je bang bent dat je een klaagster wordt. Maar mensen die echt om je geven zullen je geen klaagster vinden, probeer daar op te vertrouwen!
Het is goed dat je hulp zoekt, dat kan je hopelijk helpen om zaken in een goed perspectief te zetten. Zelf heb ik dat de afgelopen maanden ook gemerkt dat ik teveel van mezelf verwacht, terwijl mijn omgeving dat helemaal niet verwacht. Daar moet ik anders naar leren kijken en accepteren. Zo ging ik er in het begin vanuit dat ik na een half jaar weer helemaal aan het werk zou zijn. In augustus merkte ik dat dat niet ging lukken en nu begin ik meer en meer te accepteren dat het misschien ook wel een jaar kan duren voor ik weer helemaal aan het werk ben. En zo zijn er meer dingen.
Als ik je verhaal lees doe je het heel goed, maar het is knokken zelfs na 15 maanden. Zo is het dus voor jou! Dat is jouw proces en dat is niet fout of goed.
Heel veel sterkte!
Liefs, Marieke
anel

03-10-2012 19:57

Lieve Lies.
Ik herken het heel goed.
Bij mij wordt het gemis na 15 maanden ook alleen maar erger.
En ik vind,dat je niet veel hebt aan een psycholoog ,ben er vandaag nog geweest.
Liefs en een knuffel van mij.
ida

03-10-2012 23:18

Lieve Lies en anderen,
Wat herken ik jullie verhaal en er is volgens mij niets geks aan die gevoelens. Na 10 maanden lijkt het bij mij ook steeds erger te worden het gemis…vreselijk.
Ook ben ik wel weer eens ergens blij over hoor en kan ik soms ook lachen.
Maar het zonnetje is weg en er zijn zo vaak donkere wolken. De ladder is soms zo hoog en de slingers die je zelf moet ophangen waaien soms telkens weer weg.
Ik ben maandag met een lotgenotengroep begonnen en daar probeer ik of dit iets voor mij is…eerste avond was zeer heftig, maar voelde ook weer goed.
Verder weef ik rustig verder aan mijn herinneringsdoek, maar soms baal ik ervan en denk wat doe ik hier, ik wil hier helemaal niet zijn. Herkennen jullie dit?
Verder vond ik het juist fijn om weer mijn werk op te pakken, dat is wat bekend is voor mij en die andere weg …die wereld ken ik niet en weet eigenlijk niet hoe ik verder moet of waar ik sta zonder mijn lief.
Zo zie je maar voor ieder voelt het anders en ieder probeert op eigen wijze ermee te leren leven, want er is niets anders.
Lieve mensen, laten we het volhouden.
Liefs Ida
Eusie

04-10-2012 13:52

Het klinkt als een proces van gecompliceerde rouw waar jullie in zitten. Voor de een helpt een psycholoog voor de ander niet. Er zijn ook andere mogelijkheden. Kijk eens op http://acupunctuurpurmerend.nl/content/2012/07/rouwverwerking daar staat een artikel over rouwverwerking en een scriptie met onderzoek hiernaar. Misschien helpt het jullie.
Sterkte allemaal.
Eusie
Blueswoman

04-10-2012 14:05

Beste eusie
Het is geen gecompliceerde rouw waar we inzitten maar gewoon het rouw , het verliezen van je maatje,je partner.
Heb het idee dat er reclame voor die acupunctuur praktijk gemaakt moet worden en dat is wat me tegen staat.
Kan ook nergens lezen waarop je baseert dat we in een gecompliceerd rouwproces zouden zitten?
Onderbouw je antwoord zou ik zeggen en dan met deugdelijke argumenten
bv weet je wat rouw is? heb je het zelf aan den lijve ondervonden dat je je partner kwijt bent door overlijden?
want hoewel dat ook een rouwproces is, ,is dat anders dan wanneer je partner je ontvalt.
Daar leefde je 24 per dag mee,dat was je maatje,je alles
een ouder/broer/zus is een andere soort rouw,hoewel de grote lijnen overeenkomen zijn er wel degelijk verschillen.
Er word zo snel een etiketje geplakt op mensen
sorry kan er echt boos om worden zulke dingen.
betsie j

04-10-2012 18:24

Je hebt gelijk Wilma,
helemaal mee eens.
lies49

04-10-2012 18:26

Lieve allemaal,
Bedankt voor jullie reacties.Op het prikbord en in pb,tjes.Het sterkt mij in mijn mening,dat het niet vreemd is wat ik voel en beleef.Het is een eenzaam pad,wat je moet gaan,maar het helpt als je herkenning vindt bij anderen.
Euzie,ik heb de website bekeken ,maar het verlies van je partner is niet te vergelijken met ouder,broer of zus.Net zoals Wilma schreef.Ook ik spreek uit ervaring.Maar het verlies van je partner zet je hele leven op z,n kop,zeker als het ook nog onverwacht gebeurt en op jonge leeftijd.Ik heb me teveel aangetrokken van hulpverleners,die me vertelden dat het na een jaar toch wel verwerkt zou moeten zijn.Maar degenen die hetzelf meegemaakt hebben,weten dat het een moeilijke weg is met veel vallen en opstaan.
Meiden,we gaan maar door.
Liefs Lies

Herkennen jullie dit?

lies49

anke1967

Blueswoman

Marieke65

anel

ida

Eusie

Blueswoman

betsie j

lies49