Beste allemaal,
Ik weet zelf wat rouw is. Ik heb in 6 jaar tijd heel wat mensen om mij heen verloren waaronder 2 doodgeboren kinderen (niet te verwarren met miskraam) en 2 schoonouders. Maar hoe het is om een partner te verliezen weet ik niet. Ik kan me daar alleen maar een voorstelling van maken hoe pijnlijk dat is.
Sorry als ik mensen het gevoel heb gegeven een etiket opgeplakt te hebben. Dat was en is niet mijn intentie.
Lieve Lies
Hoe hard ook…..ja dit is het nou, hier moeten we mee dealen, we moeten zelf ons leven zonder onze lieverds weer in gaan richten en op eigen benen gaan staan.
We kunnen misschien met gesprekken hier of daar ons verhaal kwijt en dat is ook heel fijn, maar het meeste moeten we toch zelf doen en hier met elkaar.
Acupunctuur lijkt me een overbodige luxe dat is meer een soort van reclame, niet zo gepast lijkt me, laat ons lekker rouwen op ons eigen manier en ga het voor ons geen naam geven, wij rouwen en niets anders en dat is al moeilijk genoeg.
Verder ben je een sterke vrouw, dat heb je wel bewezen, bah dat hoor ik ook telkens, maar het is de waarheid, we zijn sterk.
Nog bedankt voor al je steun je bent een lieverd.
Liefs Ria
mvandooremaal
als ik je een tip mag geven
verander je naam even zodat niet je emailadres zo zichtbaar is/word op internet.
weet nioet of je daarvoor een ander account aan zou moeten maken of dat dat zo ook kan maar
ik zou mijn naam en email niet zo open en bloot neerzetten op een openbaar forum.
gr Wilma
Hallo Lies,
Ik herken jouw verhaal ook goed. Ik ben 7 maanden geleden weduwe geworden. Ik heb nu 21/2 week anti-depressiva geslikt. Dat bevalt me helemaal niet goed. Ik zou graag willen weten hoe het nu met je is. Weer enkele maanden later. Ben je nu bij een psycholoog. Ik heb niet veel mensen met wie ik echt kan praten en ik ben veel alleen . Ik zit dan maar te malen en kom tot niets, vandaar de anti- depressiva, maar ik kom nog steeds tot niets. Het alleen zijn valt me zo zwaar.
Groetjes,
Wil49
Lieve allemaal
Morgen is het de tweede keer dat ik jarig ben zonder mijn schattebout. Ben net verhuisd, deze omgeving doet me goed, verdriet heb ik meegenomen en dat hoort ook bij mij, maar die herrinneringen van zijn ziek zijn elk vertrek heeft een heftig verhaal. Bovendien is dit ook de plek waar Ton graag zou hebben gewoond, maar toen wij 2 jaar geleden verhuisden (Ton werd toen heel ernstig ziek) was hier niets te koop.
Dus dat gevoel is dan oke. Voel me beter, maar wat is het toch een vreselijk gemis, ongekend. Deze tijd is ook zo vervelend, kijk al erg uit naar januari als de feestdagen voorbij zijn. Ook heb ik het idee van sommige mensen dat het nu dik 1,5 jaar geleden is, dat mijn Ton is overleden, weer door moet. Natuurlijk is dat zo, maar tis toch zo moeilijk. Gelukkig heb ik mijn kinderen, familie en vriendinnen waarvan er ook zijn waar ik wel over mijn verdriet kan praten en die een luisterend oor zijn. Ik schrijf hier op dit prikbord wel eens doet me goed, dat ik veel lotgenoten heb is een beetje hoe gek het ook klinkt een troost.
Ben weer even opgelucht.
Liefs
Marianne
Lieve Wil,
Ja,hoe is het met me?Op zich beter als een paar maanden geleden.Al hoewel ik ook nog moeilijke dagen heb.Vorige week was bijv. knudde.,t Was de verjaardag van Philip en ik ging weer helemaal onderuit.Dus het evenwicht is nog erg wankel.
Ik heb wat gekregen om te slapen.Een antidepressiva in de laagste dosering.Werkt niet als een antidepressivum,maar ik slaap er goed op.Dat mocht ook wel na anderhalf jaar super slecht slapen.Maar nu ik meer energie heb,kan ik ook weer diverse dingen ondernemen.Geeft weer afleiding en zodoende probeer ik de weg weer terug te vinden.Ik heb ook therapie,maar alle therapie zal het gemis niet weg nemen.Het hoort gewoon bij me.
Maar ik ben bijna een jaar verder dan jij.En echt op den duur wordt het dragelijker.Maar het gaat zo langzaam en ik ben zo vaak onderuit gegaan,dat je haast niet merkt,dat het leven weer wat makkelijker wordt.En ik vind bepaalde dingen ook weer leuk.Dus meid geef de moed niet op,probeer afleiding te zoeken.Al doe je iedere dag maar 1 ding en probeer je netwerk te vergroten.
Veel sterkte en moed
Liefs Lies
Dag Lies,
Bij deze eens een reactie van een man.
Ik ben 13 maanden terug mijn vrouw verloren. Plotseling.
Ze was nog maar 49. Ik herken het verdriet, de eenzaamheid.
Vooral de eenzaamheid. Driekwart van onze kennissen spreek ik niet meer.
Ik heb gelukkig 3 volwassen kinderen die me steunen waar ze kunnen.
We hebben onze kinderen altijd voorgehouden dat liefde de basis van alles is en dat krijg ik nu terug.
Daar ben ik dankbaar voor. De buitenwacht vergeet zo snel.
Gaat verder met leven. Maar in mijn beleving telt tijd niet meer.
Alleen betere of mindere dagen. Wel weet ik dat er na mindere ook weer betere komen.
Dus ik laat ze maar over me heen komen. Soms voel ik me 2 of 3 dagen rot. Dan gaat het weer een paar dagen.
Wat ik moeilijk vind is de toekomst. Na 30 jaar met mijn meisje iets anders beginnen?
Alleen blijven? Ik ben nu 52 maar vaak voel ik me bejaard. Alsof ik het leven gehad heb.
Ik denk dat het verdriet voor ons een deel van ons leven blijft.
Het spontane is er af. De littekens van een diepe wond zullen altijd aanwezig zijn.
Levenservaring. Voor mij een heel andere betekenis dan 13 maanden terug.
Het woordje “nooit”. Als ik het nu gebruik heeft het voor mij een heel andere betekenis.
Maar ik denk, hoop, weet, dat het leven ooit wel weer leefbaar wordt.
Er zit een mechanisme, flexibiliteit, rekbaarheid of geef het maar een naam, in ons lichaam dat er voor zorgt dat we door kunnen.
Ik ben het eerste jaar doorgekomen. Ontzettend zwaar. Maar ik heb het gehaald.
Nu ga ik het gevecht met het tweede jaar aan. En ik doe er en gebedje voor dat het ieder jaar iets dragelijker wordt.
Zodat ik er voor mijn kinderen en kleinkind kan zijn.
Verlies de moed niet. De tijd werkt in je voordeel.
Dag Henk,
Een heel herkenbaar verhaal.
Ook ik leef nog steeds dag voor dag.De toekomst? Ik weet niet wat ik me daar bij voor moet stellen.Net als jij voel ik me bejaard,nou ben ik 63 dus ouder dan jij.Maar ik heb het gevoelig of ik de afgelopen jaren 10 jaar ouder geworden ben.Bij mij wisselen ook slechte perioden zich af met betere .Ik weet nu ,dat na een paar slechte dagen vanzelf weer een paar betere komen.Maar het gemis is constant aanwezig en ik ga er vanuit,dat zo blijft.Dat we hiermee moeten leven en gelijkertijd er iets van moeten maken.En zeker als je geen baan meer hebt,ik ben een aantal jaren geleden gestopt,is het af en toe moeilijk de dagen te vullen.Nu lukt dat vrij aardig,maar de glans is er af.
Voor mij is het nu anderhalf jaar geleden,dat Philip overleed.Het lijkt zo kort,maar aan de andere kant heb ik af en toe het gevoel dat hij van me afdrijft.Er zijn zoveel dingen gebeurd,die ik hem zou willen vertellen en dat wordt natuurlijk steeds meer.
Ja en dat woordje nooit.Dat heeft een enorme lading gekregen.Nooit meer een gesprek,nooit meer aanraken,nooit meer samen lachen en zo kan ik nog wel even doorgaan.Af en toe wordt mijn keel dichtgeknepen,als ik daar aan denk.
Maar ik hoop net als jij dat het op de duur allemaal wat dragelijker wordt.
Ik wens je veel kracht en moed om door te gaan
Liefs Lies
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's