Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Erwin
toevallig vannacht óók een gedicht gemaakt….:
Leegte….
Mijn Hanna overleden, dat sloeg en enorm gat.
Ik mis haar echt wel dagelijks, en lig soms wel eens plat.
Dan denk ik aan haar warmte, haar overweldigende liefde en haar zachte billen.
Ik ervaar nu een hele grote leegte, en zou dan zó graag anders willen.
26 augustus, haar eerste verjaardag na haar sterven is nu voorbij.
Geen enkele gezelligheid meer vandaag…het glijdt geruisloos langsheen, wel kwetste het mij.
Ik mis die drukte, dat lachen en dat gepest.
Ik ervaar een grote leegte, en die grote leegte is nu wat er rest.
Het is nu half 3 en ik rijm maar raak wat in mij opkomt vannacht.
Dat in plaats van de liefde, er straks alleen maar een koud leeg bed is wat op mij wacht.
Ik kan je nog steeds ruiken, maar horen, zien en voelen….dat gaat helaas niet meer.
Ik ervaar een grote leegte…en dat herhaalt zich keer op keer.
Verdrietig zit ik op de bank, met mijn laptop op mijn schoot.
Ik heb er heel veel moeite mee, en leg mijn gevoelens bloot.
Jankend schrijf ik dit gedicht, mijn hart vol van verdriet.
Ik ervaar een grote leegte wat ik graag opgevuld zou zien, maar op dit soort momenten lukt me dat dus niet.
Mijn zoon zit nu in Spanje, ik weet niet hoe het hem nu vergaat.
Ik probeerde hem te bereiken, van ‘s morgens vroeg tot ’s avonds laat.
Het is me niet gelukt, kennelijk kan hij niet worden bereikt.
Ik ervaar een grote leegte, dat nu groter is dan dat het anders al lijkt.
Mijn tranen drogen, mijn verdriet ebt langzaam weg.
Besef dat ik er niets aan doen kan, dat andere is domme pech.
Het kan uiteindelijk iedereen overkomen, en als het je gebeurt dan stop je het niet.
Ik ervaar een grote leegte, wanneer ik eraan gewend raak dan stopt hopelijk ook wel het verdriet.
Nu kan ik er niet omheen, ik moet het nog verwerken.
Ik ben blij dat ik nog niet gestart ben, ik start nog even niet met werken.
Het is nu laat, maar slapen gaat niet lukken.
Ik ervaar een grote leegte, wat niet is weg te drukken.
Een glaasje frisdrank, ga ik pakken, om wat af te koelen.
Alleen mijn lotgenoten kunnen weten wat wij nu eigenlijk voelen.
Het gemis is dus enorm maar niemand valt er iets te verwijten.
Ik ervaar een grote leegte met pijn dat langzaam zal moeten slijten.
