Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Ria
Inderdaad Yvonne, zo denk ik ook en ik was/ben ook een positief mens.
Het is elke dag kijken hoe je de dag door komt en dan begint er weer een dag, maar de pijn van binnen
blijft hetzelfde.
Liefs Ria
Lieve Yvonne,
Je hebt gelijk.Juist op onverwachte momenten kan het gemis keihard toeslaan.Ik was gisteren in het van Goghmuseum en daar zag ik iemand lopen in een spijkerblouse.Die droeg Philip ook altijd.Vanaf dat moment keek ik alleen maar naar die man in dat overhemd.Daar kon geen van Gogh tegenop.Zo'n klein ding ,maar met een geweldige impact.En dit soort kleine dingen komen op de meest onverwachte momenten,maar het zakt gelukkig ook weer weg.
De eerste keren,ik ben er nu beter tegen opgewassen.In het begin ging ik er blind in,wist ik absoluut niet,dat sommige dingen zo confronterend kunnen zijn.Maar het is,zoals het is en we moeten het allemaal maar over ons heen laten komen.Ik vertel dit soort dingen ook niet meer ,het wordt toch vaak niet begrepen.
Liefs Lies
Wordt dat echt niet begrepen? Door mensen die het niet hebben meegemaakt dan toch, denk ik?
Tja, moet eerlijk bekennen dat ik me nu soms voor mijn kop sla, als ik bedenk hoe ik vroeger met mensen omging die zo'n verlies hadden meegemaakt….dacht altijd dat ik het begreep en wijze raad gaf en zo.
Dat begrijp je pas als je het zelf meemaakt en ondergaat, want we ondergaan het, zullen wel moeten. Het is niet stop te zetten, het gaat maar door en door..
En die kleine dingen, pas moest ik de wasdraad aanspannen, en zag de knoop die Hub er ingelegd had, zo'n knoop die ik nu nog steeds niet kan maken.
Een knoop in de wasdraad!!!! GEvolg was dat ik naar binnen ben gegaan, de was binnen heb gedroogd en die dag niet meer buiten kwam.
Maar wat je zegt, dit soort momenten overkomen ons, en inmiddels accepteer ik die bij mijn nieuwe leven. Gewoon van dag tot dag leven, niet teveel proberen na te denken over verleden of toekomst, gewoon actief bezig blijven en doorgaan…
sterkte allemaal!
Lieve allemaal,
Uit onverwachte hoek krijg je soms een steuntje, een mooi gesprek, waardoor jezelf weer kracht krijgt.
Sommige mensen kunnen je weer boven jezelf uit tillen. Dat heb ik tenminste vaak ervaren.
Voor mensen die in hun geloof ook kracht vinden: het lied You raise me up…dat vind ik ook zo mooi….
Trek je maar niets aan van “men”… want “men”… weet het altijd beter.
Jij bent de baas over je leven en jij bepaalt of je huilt of niet.
Vaak parkeer ik ook bewust, maar het is er altijd.
Heel veel kracht toegewenst allemaal, voor nu en voor alle dagen, die nog komen.
Liefs Tineke
Gisteren was ik jarig en mijn vriend is nu 7 weken dood. Ik voel me zo ontzettend klote, heb me vandaag niet eens aangekleed, ik weet het even helemaal niet meer, ik moet erg veel huilen, het houdt niet op. Wat moet ik doen, hoopte dat het elke dag iets beter zou gaan maar de laatste weken gaat het elke dag iets minder. Niets boeit me, ben misselijk van verdriet, heb kotsneigingen en diarree. Moet ik dit wel opschrijven, wat kunnen jullie ermee en het helpt mij ook niet, ik was best wel een beetje stoer vond ik maar er is niet veel van over. Ik kan het gewoon niet accepteren en kan er niet mee omgaan, het is zo stil in huis, ik wil dit niet.
Hallo Ke
Gecondoleerd met het overlijden van je lieve vriend, heel begrijpelijk dat je veel moet huilen,
het is nog zo kort geleden, ook wij gaan een beetje dood met dit grote verlies, het is elke
dag knokken om de dag door te komen, het gemis is zo groot.
Ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt, die er voor je zijn.
Schrijf gerust hier je gevoel, wij voelen allemaal hetzelfde en begrijpen je heel goed.
Dat niets je boeit dat herken ik, geef maar toe aan je verdriet.
Heel veel sterkte
Liefs Ria
Hoi Ke,
weet precies wat je voelt, mijn lief is 10,5 week dood nu. En volgens mij zit er niets anders op dan dag voor dag, uur voor uur, door te gaan. Het doet pijn, het doet verschrikkelijk veel pijn, maar mij helpt het als ik denk "Hub zou willen dat ik doorging', dan lukt het na een vreselijke huilbui, wel weer even.
En het is telkens maar even, want meteen erna is er wel weer iets of niets, waardoor de tranen weer komen..
En daar word je soms zoooo moe van, en zo totaal op, maar we moeten er ‘doorheen’, zoals zo vaak gezegd wordt. Ik word altijd kwaad als ik dat lees, maar realiseer me ook waarom: ze hebben gelijk en dat realiseer ik me goed..
sterkte meid,
yvonne
Lieve Ke,
Gecondoleerd met het overlijden van je vriend. Ik herken wat je schrijft, het lijkt zeker die eerste maanden steeds erger te worden. De eerste weken ging het bij mij nog wel, maar zo vanaf 6 weken tot een maand of 4 was vreselijk. Ik kon nauwelijks slapen en als ik eten zag, begon ik al te kokhalzen. Maar na een maand of 4 begon die fysieke rouw een beetje af te nemen. Nu ben ik al bijna 9 maanden alleen en hoewel het gemis en verdriet blijven, gaat het gelukkig wel steeds iets beter. Dus lieve meid, hou vol, die braakneigingen en diarree verdwijnen en er komt een tijd dat je weer van eten kunt genieten. Nu maak je de allerzwaarste tijd door, maar straks wordt het wat lichter en makkelijker te dragen.
Veel sterkte!
Marion
