Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
tavale@live.nl
Lieve Anel
Heel veel sterkte vandaag.
Liefs Theresexxxxxxxxxxxx
Lieve allemaal,
ja,ik heb die verjaardag ook weer gehad.Omdat ze in Joure wonen,gingen Philip en ik altijd met elkaar.En nu rijd ik dat stuk alleen,het rijden op zich is geen probleem.Maar we spraken altijd in de auto over hoe het zou zijn daar en na afloop hoe het geweest was.Het blijft moeilijk,op dit soort momenten bij de kinderen en kleinkinderen mis ik hem het meest.Maar goed,ik heb ze gehad voor het eerste jaar en ik ben toch blij,dat ik ze allemaal gedaan heb.
Ik ga er vanuit ,dat het volgend jaar misschien iets makkelijker zal zijn.
Anel,veel sterkte vandaag.
Liefs Lies
Zo zie ik het ook altijd: ook de moeilijke dagen gaan weer voorbij.
Laat het maar over je heenkomen, het is zoals het is. Je verandert er niets aan en het blijft moeilijk.
Ergens anders op een forum las ik: het went dat het niet went.
Dat klopt, want het went nooit !
Ik vind trouwens ook wel dat anderen (men, de wereld, de mensen die nog gewoon leven) vaak zoveel de nadruk leggen op : eerste keren….
Mijn motto is ook vaak: benoem het maar niet teveel.
groeten en sterkte, ook voor de dagen dat er niet een eerste keer is.
Tineke
Hoi Tineke,
Ben het zo roerend eens wat je schrijft dat men, de buitenwacht zeg maar, praten over de eerste keren.
Ik loop daar ook tegen aan , het wordt echt heel vaak gezegd, te vaak.
Je gaat het zowat ook gebruiken om soort van in verdediging schieten.
Het is nu voor mij bijna een jaar geleden, in mei 2011. Wat ik ook steeds vaker te horen krijg is dat ze zeggen, tijd voor iets nieuws, nieuwe start maken.
Ook zo waar ik van denk, doe normaal, niks tijd voor iets nieuws. Het is al moeilijk zat.
Vooral deze maanden , ik beleef het weer her opnieuw van jaar terug, ziekte en overlijden, speelde allemaal af in deze periode.
Je gaat er niet over heen, maar dwars doorheen.en misschien ook maar goed, dan is het wel een teken dat ik zielsveel van hem hou en gehouden hebt. Ja toch?
Groetjes Annejet
Ja Annejet, zo heb ik het ook ervaren en zo ervaar ik het nog steeds.
Iedereen kan mooi kletsen, maak het zelf maar eens mee.
Maar al die tips (vaak goedbedoeld) komen zo vreemd over. Een nieuwe start? Wat dan…..die nieuwe start hebben we toch al gemaakt gelijk nadat onze liefste is overleden?
Toen begon het toch? Alleen? Zo onwerkelijk, zo bizar….dat basisgevoel veiligheid ineens weg. Je leefde gewoon en ineens was het er.
Is daar een handleiding voor gegeven? Nee dat is een doolhof waar niemand de weg kent.
Waar je met vallen en opstaan en struikelen je doorheen worstelt en niet weet wanneer je de weg hebt gevonden.
Toen mijn man was overleden zei ik ook de hele tijd, net als jij, verleden jaar was alles nog goed. Je beleeft alles opnieuw.
Maar het tweede en het derde jaar heb ik het weer beleefd.
Het blijft gewoon altijd bij je…en je man blijft voor altijd bij je, in je hart, en dat is dichter bij je dan hij ooit is geweest.
Ik geloof ook dat hij door mijn ogen meekijkt. En wanneer ik op mijn manier weer “geniet”van dingen, dat hij mee geniet.
Vanaf mijn schouder kijkt hij mee.
Ze zijn trots op ons Annejet! Want we doen het toch maar…..
Dat dwars er doorheen gaan heb ik ook gedaan en doe ik nog steeds.
Confronterend, maar laat de tranen maar komen!
Heb wel eens geschreven dat ik nooit heb geweten dat ik zoveel tranen had!
Je was met elkaar verweven, je voelt je uit elkaar gerukt. En dat doet ongelofelijk veel pijn.
Toch Annejet, geloof me, het wordt beter. Het blijft niet zoals je je nu voelt. Langzamerhand kan je weer op jouw manier gaan genieten van dingen. Maar altijd anders, want het wordt nooit meer zoals het was. Die leegte, dat gemis blijft.
Ook als je terug komt van een weekend weg…dan kom je weer in een huis dat leeg is.
En daar moeten we mee door, jaja zoals MEN zegt: het leven gaat door hoor…. Dat weten wij ook wel, maar DOE het maar eens.
En gaat het vandaag soms weer wat minder, dan komen er ook wel weer ogenblikken dat het beter lukt….
Veel kracht ook weer allemaal toegewenst voor vandaag.
Liefs Tineke
Wat een mooi bericht Tineke, het is volgens mij precies zoals je schrijft.
het is nu een half jaar geleden dat Ad is overleden het leek net of dat gevierd moest worden in mijn omgeving
ik kreeg kaarten en bloemen? De bedoeling zal best lief zijn, maar mijn gevoel is en was de dag erna niet anders,
ook ik heb het gevoel dat Ad meekijkt door mijn ogen en wat me het meeste trof in jou stukje, dat was dat je schreef
onze lieverds zitten in ons hart, ze zijn nog nooit zo dichtbij geweest……..inderdaad dat is zo, ik had het zo nog niet gezien.
Natuurlijk zijn alle eerste keren moeilijk, maar ook de tweede keren en de derde, we blijven onze lieverds missen,
alleen moet de buitenwereld het niet zo beladen maken, we hebben het al moeilijk genoeg.
Het is inderdaad vallen en opstaan, ik ben momenteel alleen maar aan het vallen, ik zit even in een diepe put,
nou dan huil ik maar lekker, niets mis mee, ik heb ook een reden om te huilen.
Het is elke dag nog steeds een zwaar gevecht, iets wat je nooit had kunnen bedenken.
Maar wel een teken dat we van onze lieverds houden, net wat Annejet schrijft.
Liefs Ria
Eigenlijk hebben jullie hartstikke gelijkj!! Die eerste keren, ze zijn niet beter, niet erger als de dagen ervoor en erna, moet mezelf ook maar eens een schop onder de kont geven en het niet zo beladen maken.
Dank je, heb me dat gewoon zo nog niet gerealiseerd.
Terwijl ik toch echt wel redelijk nuchter erin probeer te blijven, en al lang gemerkte heb dat het vaak totale, onverwachte en vaak hele kleine dingen zijn, die een dag ineens doen omslaan naar dat vreselijke gevoel.
Dank je wel voor toch de goed raad!
