mijn zoon is terminaal

Karin@

23-05-2009 13:15

Geachte beheerder, sinds u hier een slotje op had gegooid, wat achteraf zoals ook bleek, zeer onterecht was, nu krijg ik in het geheel geen hulp meer, bij het verwerken van mijn verdriet en wanhoop.
Niemand reageert nu nog hier op mijn roep om hulp.
Zelfs mijn eigen naam, gewoon Karina kan ik niet eens veranderen.
Wat nu, ik zit in een zeer diepe depressie, en weet niet waar ik nog hulp kan vinden.
Karina,
Voor de laatste maal;
Het slot heb ik erop gegooid omdat er onduidelijkheid was over je identiteit. Een andere naam, een ander IP adres en een ander emailadres kan een teken zijn dat een kwaadwillende onder een bekende naam gaat posten. Op een prikbord als deze kan dat hele vervelende gevolgen hebben.
Hulp krijg je hier voldoende, kijk eens naar de reacties. Hier vind je mensen die reageren omdat ze ook iemand verloren hebben en dus weten hoe je je voelt.
Blijf communiceren maar doe dat wel eerlijk.
En neem contact op met je huisarts, hij weet als het goed is van de situatie en kan jullie doorverwijzen naar professionele hulp.
Iemand anders heeft blijkbaar de naam Karina vastgelegd op een prikbord met inlogverplichting, zover wil ik op ons prikbord niet gaan omdat mensen dan niet meer het gevoel hebben hier anoniem te schrijven
Sterkte!
Sander, beheerder
anke

23-05-2009 15:28

Karina
ik wil je met al liefde steunen , maar niet op deze manier.
Ik ben blij met een beheerder als Sander , die zeer alert reageert , als dat nodig blijkt te zijn en eerlijkheidshalve plaats ik ook enig vraagteken achter je naam Karina.
Ik heb me proberen in te houden om niet op je eerder schrijven te reageren , maar voel me nu toch echt geroepen.
Dat je in een diepe depressie zit , is niet zo vreemd ,we weten hier allemaal wat de oorzaak daarvan is.
Dus wat doe je .
Ga je afreageren op deze manier of schrijf je vanuit je hart.
Je zult zien wanneer je dat laatste doet , je ook de reacties krijgt die je verwacht.
Er zijn veel mensen van goede wil , om elkaar hier te steunen.
Daar kan ook jij bij horen.
anke
Karin@

23-05-2009 21:18

Ik heb gewoon hulp nodig, ik kan niet meer, mijn hart huilt om hulp, ik ben radeloos, ik heb geen familie meer, niemand die nog leeft, ik moet een steun voor mijn dochter zijn, maar ik kan het niet opbrengen.
De fout zat hem in mijn emailadres, daarom zag Sander een ander IP nr, maar ik ben het echt, en dat heeft hij ook geconstateerd.
Ik gebruikte mijn hotmail adres zonder dat ik het wist, daar door ging het fout.
suus

23-05-2009 21:48

Karina,
Allereerst gecondoleerd met het verlies van je zoon. Het is in en intriest om op deze manier iemand te verliezen.
Je zegt dat je geen familie meer hebt, maar je hebt ook nog een man, dochter en een schoondochter. Ook dat is familie. Natuurlijk wil je een steun voor je hen zijn, maar juist in deze moeilijke tijd moeten jullie elkaar steunen. Ze hebben allemaal met hetzelfde ingrijpende overlijden van je zoon te maken en weten dat ook jij verdriet hebt. Stop het dan ook niet weg en laat het zien, praat erover. Zoiets kan je niet alleen verwerken en het is ook nog maar een paar weken geleden gebeurd.
De ziekte van je zoon heeft (natuurlijk) jullie leven beheerst, zowel jij als je man waren dag en nacht met hem bezig en door het overlijden vallen jullie in een diep gat. Hier kan je alleen door tijd en praten weer uitkomen.
Ben je al bij de huisarts geweest of heeft hij zelf contact opgenomen? Die kan je ook helpen.
Ik wens je heel veel sterkte en kracht toe in deze moeilijke en zware tijd.
Eefje
Ook ik heb niet eerder gereageerd omdat ik niet wist of dit wel bij dit topic hoorde, de reacties die hier stonden waren niet helemaal gepast.
Karin@

24-05-2009 15:38

Mijn schoondochter gaat terug naar haar moederland Brazilië.
Mijn dochter heeft het te moeilijk met haar eigen man, die ook terminaal is.
Mijn huisdokter is op vakantie, en met een vreemde arts die een dubbele praktijk heeft nu, is het moeilijk praten.
Nu pas, besef ik wat mijn dochter heeft doorgemaakt met het verlies van haar twee kinderen.
Ook mijn man heeft zo een vreselijke pijn, maar praat er met vreemden niet over, samen doen wij het wel, soms hebben wij felle ruzie, en 2 tellen later praten wij gewoon weer met elkaar.
De wond is nog te ver open, er is geen troost voor ons nu.
Karina
Marry

24-05-2009 22:41

Ik lees dit bericht nu pas, maar wil nog mijn medeleven uiten met het verlies van je zoon.
Je bent vol verdriet, en rouwen brengt ook boosheid met zich mee, logisch en begrijpelijk. En je zoekt steun en begrip. En dat is er zeker op deze site, dus schrijf het maar van je af, velen zullen het lezen en er zal altijd wel iemand zijn die reageert, ook al is het misschien niet zo snel en zo veel als je verwacht, maar alleen al het van je afschrijven zal je al goed doen denk ik.
Een warme groet
Marry

mijn zoon is terminaal

Karin@

anke

Karin@

suus

Karin@

Marry