mijn zoon is terminaal

Karina

24-04-2009 14:20

Mijn net 47 jarige is stervende, en ik weet niet wat ik moet doen, ik heb geen kracht meer, en sta op instorten, omdat hij iedere dag wil hebben, dat wij komen, maar hij woont buiten de stad, en onze auto staat op punt het te begeven.
De man van mijn zieke dochter heeft opeens sinds eind febrari de meest agresieve vorm van kanker, en gaat ook sterven.
Dan zijn de 2 enigste jonge mensen er niet meer, omdat ook van ons beide, (ouderskant) alles uitgeroeid is door kanker.
Hebben nu verder niemand meer, mijn man is 80 jaar al, en ik 74, wij weten het niet meer.
Waar halen wij nog kracht vandaan.
sacha

24-04-2009 20:58

Wat vind ik dit vreselijk voor u beiden, zo triest. Wel moet ik zeggen dat ik het heel knap vind dat u het internet opzoekt. Dat getuigt in ieder geval van een heel gezond verstand, want zo vanzelfsprekend is dat niet op zo'n leeftijd om op internet te gaan. Het is wel heel oneerlijk wat u overkomt, maar u hebt elkaar in ieder geval nog wel en dat is nu juist zo belangrijk. Ik wilde dat ik kon helpen, was het maar zo simpel. Wat uw zoon betreft, bel gewoon zoveel u kunt, dat helpt ook. Ik vind het ook al heel knap dat u (bijna) elke dag naar hem toegaat, dat is ook niet niks, maar u moet ook aan uzelf denken, echt waar. Verder denk ik dat hoe u uw leven tegenover hem geweest bent, is wat telt, dat verandert niet en wordt niet uitgewist. Heb daar vrede mee. Ik hoop dat u probeert te genieten van de kleine dingetjes in het leven, ik weet, zelfs dat is moeilijk. Ik wens u alle kracht toe om met dit alles om te gaan en doe wat u kunt zodat u vreugde kunt putten uit het trots kunnen zijn op uzelf. Zet uw gevoelens eventueel op dit prikbord om uzelf te ontlasten en met een beetje geluk zult u steun krijgen van anderen hier, wat u zo hard nodig zult hebben.
Sterkte met alles!
Sacha
anke

25-04-2009 09:02

Wat een vreselijk verdrietig bericht .
Woorden heb ik dan ook niet .
Heel veel sterkte!
anke
Mieuwtje

25-04-2009 18:40

Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Groetjes Mieuwtje
Karina

25-04-2009 20:27

Mijn man is gisteravond weer naar onze zoon toegegaan, omdat hij door de morfine vreselijke angsten krijgt 's nachts, en is bij hem blijven slapen..
Hij heeft Hadol gekregen om wat rustiger te worden, maar nu komt er een nachtzuster die blijft slapen, om zijn partner te ontlasten, dat meisjes doet zoveel voor hem, dat is onbeschrijfelijk.
Hij lijd geen pijn gelukkig, maar de geestelijke pijn die hij moet door maken, dat lijden doet ons zo ontzettend veel verdriet
Als zijn ogen wat zagen, dan maakten zijn handen het.
Altijd actief, altijd bezig, en nu, nu kan hij nieteens meer achter de computer zitten.
Wij houden zo vreselijk veel van onze jongen, dat wij niet weten hoe wij verder moeten.
anke

26-04-2009 08:24

al heb ik vele woorden in mijn hoofd , het zullen nooit de juiste zijn.
door hier te schrijven hoop ik dat u nog enigszins wat lucht zult krijgen.
Groeten van Anke
Femke

26-04-2009 12:55

Lieve Karina,
Soms is er zoveel wat we voelen,
maar zo weinig wat we kunnen zeggen…
Ik wens u en uw man heel veel sterkte en kracht toe. En als het lukt, blijf hier schrijven en delen, het kan zo opluchten. Hier komen mensen die weten wat u doormaakt, die weten wat het is om een dierbaar iemand te verliezen.
Warme knuffel,
Femke
Karina

26-04-2009 13:20

Er is een speciaal kanker forum, maar een antwoord hoe je met dit alles om moet gaan staat nergens.
Hulp nog steun van slachtoffers die ook in de zelfde situatie zitten, is nergens te vinden.
Goddank is er nu definitief een nachtzuster bij hem, maar nog kon hij niet slapen, er gaat van alles door die jongen zijn koppie.
Zelfs bidden helpt niet, hij moet sterven, omdat zijn vorige huisarts hem niet door wilde verwijzen toen hij verschillende keren met ontlasting kwam, waar bloed en slijm inzat.
Neemt u maar een zalfje, u hebt wat kloofjes zei die gekkin.
Zij gaf hem geen doorverwijzing, terwijl iedereen aan kanker stierf in onze familie.
Karina
anke

26-04-2009 14:16

nee en ik denk dat er ook niemand is die daar een pasklaar antwoord op heeft.
het is een zo persoonlijk proces.
en ja ik roep altijd maar ……………
dat gods wegen niet te doorgronden zijn.
ik wens u een mooi afscheid.
al is mooi voor iemand die 47 jaar is misschien niet geheel op zijn plaats.
ja en helaas worden er door artsen vaak genoeg verkeerde inschattingen gemaakt en helaas ook met grote gevolgen.
de momenten die u en u partner nog zullen beleven met uw zijn op dit moment het kostbaarst.
en nogmaals
niemand zal hier de juiste woorden in vinden.
groet anke
suus

27-04-2009 15:42

Lieve Karina,
Het is verschrikkelijk wat u door moet maken. Het is tegen de natuur dat een ouder zijn kind overleeft. Het is zo oneerlijk en je voelt je zo machteloos.
Niemand kan u antwoord geven op de vraag hoe u hiermee om moet gaan. Het is voor iedereen weer anders.
Dat is, wat Ank al zegt, voor ieder heel persoonlijk.
De één stort helemaal in en de ander wordt er sterker door al zou je dat op dat moment niet denken.
Ik kan geen advies geven, alleen om zo veel mogelijk tijd met uw zoon door te brengen en nog wat mooie momenten samen proberen te beleven. Praten helpt ook, laat ook weten wat er in u en uw man omgaat, cijfer uzelf niet weg.
Heel veel sterkte en kracht de komende tijd.
Liefs Eefje

mijn zoon is terminaal

Karina

sacha

anke

Mieuwtje

Karina

anke

Femke

Karina

anke

suus