dag Neeltje en Jennifer,
Ik ben journaliste bij het Vlaamse weekblad Flair en zou graag het verhaal brengen van een schaduwweduwe.
Als jullie nog steeds de moed hebben om erover te praten, kan je me contacteren via s.bosmans@flair.be.
Dan leg ik je graag uit wat ik precies van plan ben en hoe dat verloopt. Samen kunnen we dan bekijken of er een interview en artikel van komt.
alvast bedankt voor jullie reactie,
Sara
Vorige week overleed mijn vriend, met wie ik negen jaar geleden een kortdurende, maar emotioneel heftige relatie heb gehad. De heftigheid en de impact op zijn gezin heeft hem destijds doen beslissen zijn relatie met mij “af te bouwen”. Ik was daar niet toe in staat en heb alle contact met hem verbroken. Acht jaar lang had ik geen contact met hem gehad, hoewel ik hem nog regelmatig tegenkwam. Het was mijn eigen keus om die afstand te bewaren, maar ik heb hem emotioneel nooit kunnen loslaten. Het overlijden kwam als een schok. Hoewel ik van zijn gezondheidsproblemen afwist, was ik niet op de hoogte van de verslechtering hiervan. Door bemiddeling van mensen in mijn omgeving heb ik afscheid kunnen nemen van zijn dode lichaam. Maar wat had ik graag bij leven afscheid van hem willen nemen.
Het voelt als een tweede rouwperiode. Nu ik er zo mee bezig ben, denk ik dat minnaressen eigenlijk voortdurend in de rouw zijn. Bij de crematie realiseerde ik mij opnieuw hoe weinig ik van zijn leven had gedeeld. Ik deelde zijn privéleven als vrienden, als musici in een orkest, maar zijn vrienden en een groot deel van zijn familie kende ik alleen uit zijn verhalen. Als minnares maak je niet werkelijk deel uit van zijn leven, maar blijf je op de achtergrond en dat doet pijn. Misschien is dit ook de oorzaak van de lange rouwperiode die de schaduwweduwe doormaakt. Het zou goed zijn als in uw documentaire hieraan aandacht wordt besteed.
hoi Anna
Ik vind het eigenlijk wel ontzettend dapper dat je je verhaal hier durft te doen.
Ik vind het wel een heel gevoelig onderwerp . Vanuit mijn denken , zou ik al ontzettend blij zijn dat ik uberhaupt afscheid zou mogen nemen , al is het dan niet bij de laatste momenten van het leven.
Denk je dat je als , de schaduw weduwe anders rouwt ?
Voel je je alleen , of deel je met vrienden je verdriet. Ik kan me namelijk voorstellen , dat je weinig begrip op je weg tegenkomt. Negen jaar vind ik best een behoorlijke tijd.
Anke
Rouwen doe ik hoofdzakelijk alleen, vooral ook omdat de mensen in mijn omgeving de echte weduwe nu moeten steunen. Bij één van hen kon ik kort na zijn dood en op de dag van de crematie mijn verhaal kwijt, maar nu moet ik er zelf mee verder. Overigens ben ik niet ongebonden en dat maakt het extra gecompliceerd. Hoewel ik blij ben dat ik geen echte weduwe en zelfs geen schaduwweduwe ben, is de pijn vergelijkbaar. En dat komt omdat ik in mijn gedachten nooit afstand van hem heb kunnen doen. Destijds ging zijn leven (ogenschijnlijk) moeiteloos door. Mijn leven stopte na het beëindigen van de verhouding als het ware. Mijn relatie met mijn partner was een puinhoop, ik moest noodgedwongen met het orkest stoppen waarin we samen musiceerden, omdat ik dat niet meer kon opbrengen en ik viel kilo's af. Hij was van mening dat we weer op de oude voet verder konden, als gewone vrienden, zoals we voor de verhouding jarenlang waren geweest, maar ik kon dat niet meer. Om er niet aan onderdoor te gaan, heb ik uiteindelijk het contact met hem verbroken. Ik bleef hem wel tegenkomen, op allerlei gelegenheden, maar ik ging hem steeds uit de weg. Ik zorgde op zo'n moment altijd dat ik er goed uitzag en ik liep dan te stralen, terwijl mijn hart bloedde. 's Avonds was ik kapot.
Een verhouding is altijd onaf, zowel tijdens als erna. Ik denk dat het mij daarom zoveel tijd kost om los te laten. Dat bedoelde ik ook met voortdurend in de rouw zijn.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's