Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Trudy bakker
Weet iemand ee goed boek over het verwerken van de dood van je moeder en hoe je dan verder moet met het gemis?
Je mama moeten missen blijft denk ik voor altijd een gemis. Ik moet mijn mama ook missen. 18 januari jl is ze overleden, slechts 62 jaar. Gelukkig heb ik nog wat kunnen zeggen tegen haar! Heb in een roes geleefd! Een roes die tot gister doorging en toen pats boem, kwam de klap. Ik schrijf er gedichten over.
Ik ben zo sterk gebleven, voor mijn vader, voor mijn zusje. Maar ook voor mijn kindjes. Ze was een prachtvrouw en wat zou ik graag een lijntje naar boven hebben om gewoon weer eens met haar te kletsen.
Ook ik mis mijn mama zo erg. We moeten door, al weet ik nu even niet hoe!
Hier 2 gedichtjes, misschien helpt het jullie?!
Als je moeder er niet meer is
Gaat er van binnen iets kapot
Het is een groot gemis
Je gevoel zit op slot
Het gemis wordt alleen maar meer
Dingen die je haar nog wilde vertellen
Dat kan niet meer, dat doet zeer
Niet meer even bellen
Geen advies meer vragen
Niet even samen een bakkie koffie drinken
Je moet het verlies dragen
Het verdriet zal moeten slinken
Je moet je leven oppakken
Je kan niet stil blijven staan
Maar zo af en toe zal je knakken
En dat moet je doorstaan
Eerst vragen mensen nog hoe het met je gaat
Je houdt je groot
Maar van binnen heb je het te kwaad
Het besef: je moeder is dood
Je laat je tranen gaan
Je laat eindelijk het verdriet toe
Dit maak je niet ongedaan
Je bent op, zo moe
Sterk ben je gebleven
Voor een ieder om je heen
Nu is het tijd om je over te geven
Hier moet je doorheen
Je hoeft niet de sterkste te zijn
Ook jij hebt verdriet
Ook bij jou doet het pijn
Al ziet een ander het niet
De tijd van rouwen is nu daar
Voel je maar verdrietig, voel je maar kwaad
Al maak je jou verdriet misschien wat onzichtbaar
Ze was voor jou je steun en toeverlaat
Mis haar, hou van haar
Je zal haar niet vergeten
Zij was jou zo dierbaar
Dat zal ze echt wel weten
Ooit zullen jullie elkaar weer ontmoeten
En elkaar liefdevol begroeten
nr 2:
Een moeder, zo lief
Altijd stond ze voor ons klaar
Wat was ze actief
Wat ben ik haar dankbaar
Sterk ben ik gebleven
Mijn opleiding afronden was mijn streven
Dat heb ik gered
Met in mijn hoofd haar woorden: je kan het
En nu slaat het toe
Ik ben op, ik ben moe
De tranen stromen
Ik had er de tijd nog niet voor genomen
Zoveel emoties die ik nu voel
Als je begrijpt wat ik bedoel
Ik dacht dat ik sterk kon blijven
Door het van me af te schrijven
Ze was gek van de meiden
Liet ze op haar rug paardje rijden
Sopte mijn huis
Bij haar kwam ik altijd thuis
Oma was Alessia’s beste vriendin
Al vanaf het allereerste begin
Ze heeft zoveel verdriet
Die lieve kleine griet
Mama was er altijd voor mij
Ze was altijd overal bij
Wat heb ik haar gemist op de verjaardagen
Wat wilde ik haar nog veel vragen
Nu die dagen om zijn
Nu komt de pijn
Nu komt het verdriet
Omdat zoiets moois mij verliet
Mam, ik mis jou
Mam, ik hou van jou!
Mam, voor altijd in mijn hart!
Lieve mama, ik mis je intens. Nooit gedacht dat rouwen zo intens is. Missen doet pijn, is een intense hunkering waarvan je weet dat die niet wordt vervuld. Mijn wens is dat we ooit, ooit weer eens samen zijn. Weet dat ik intens van je houd. Wij twee waren een. Denk aan mijn wensen lijst…….xxx
hoi ik ben 29 dec helaas met veel verdriet me moeder verloren 2013 we waren 2 maatjes door dik en dun elke dag hadden we wel is contact,maar nu merk ik aan me zelf hoe langer het is hoe meer moeite ik er mee ga krijgen het is zo leeg en stil we belde of stuurde elke dag met elkaar een berichtje en dat is nu weg,en doet me zo veel pijn,en weet me soms geen raad ik maar in me bed kruip wat ook fout is weet ik.maar vind momenteel even niks aan.
en vraag me dan wel is af hoe lang duurt dit verdriet nog? maar dat ken niemand me zeggen maar het is zo slopend iets,iemand missen me maatje en mams. kon echt met alles bij haar terecht,en dat valt dan nu ineens zo bam weg.ze had 7 jan 68 geworden nog zo jong helaas… door die rot ziekte…..:o
Beste Mireille,
Ik weet precies hoe je je voelt. Mijn moeder was 19 december 68 geworden. Er is zo'n enorme glans van het leven af. Het is nu een half jaar geleden, maar het lijkt wel of het gemis steeds groter wordt. Het besef dat ze gewoon echt nooit meer terugkomt, maakt alles minder leuk en interessant. Eergisteren was het moederdag. Vorig jaar konden we deze situatie niet eens bedenken. Het is net alsof er ook een stukje in mij is doodgegaan. Mensen om me heen leven door en voor mij is het alsof de tijd stilstaat. Ze was het mooiste in mijn leven. Door veel aan haar te denken probeer ik haar nog zoveel mogelijk bij me te hebben. Ik weet ook niet hoelang die pijn blijft, maar het zij zo. Sterkte Mireille.
Mama is op 11 mei overleden, op moederdag, om 4 uur in de ochtend na 6 jaar ziek te zijn geweest en de laatste maanden waren eigenlijk ondragelijk en veel te zwaar. Ze kon niet meer normaal slikken en eten, allemaal door die vreselijke kanker. Het was zo vreselijk om haar zo te zien lijden, mijn liefste moeder, stond altijd voor mij klaar, en ze heeft al maanden van te voren langzaam aan steeds een beetje afscheid genomen. Maar toch niet genoeg, je was toch ineens weg, te snel. En nu mis ik je zo. Ik wil eigenlijk naar je toe, maar dat mag ik niet denken. Ik zal sterk zijn, je kunt trots op mij zijn, zoals ik zo trots op jou ben.
Liefs,
Danielle
Hallo,
Misschien een ongebruikelijke vraag, maar ik denk dat ik niet de enige ben dus daarom stel ik hem maar gewoon.
Wameneer zou jij naar een rouwverwerkingstherapeut gaan ook als je verlies al wat langer geleden is?
ik vraag het mezelf namelijk af of ik nog hulp nodig heb en ben benieuwd wat jullie ervaring/mening is?
groetjes,
