Mama ik mis je zo

guy

16-03-2010 22:55

vooral de laatste dagen van haar leven,
was het moeilijk om aan te zien
om iemand zo hard te zien vechten
voor hooguit 2 dagen nog misschien
wat was het moeilijk om te weten
en me tegelijkertijd weer af te vragen
een lange tijd vol onzekerheid
nog hoeveel uren? hoeveel dagen?
en dan zit ik weer aan haar bed
een stilte, mijn gevoel niet uit te leggen
waarom is praten toch zo moeilijk ineens
terwijl ik nog zoveel had willen zeggen?
ze is er nog steeds maar lijkt zo ver weg
ik zit zwijgend naast haar en kijkt nog een keer
ik zeg nog wat woordjes en geef haar een kus
ik sta op, kijk en ga dan weer
voordat ik ga draai ik me nog een keer om
ik lach en haar oogjes gaan dicht
vragen malen door men hoofd
beelden flitsen zonder doel
mooie herinneringen komen op
en ineens weer dat vreemde gevoel
ik ga haar kamer binnen, weer die stilte
ik geef haar een kusje op haar wang
plots weer die tranen in men ogen
oh, mama ik ben zo bang
ik pak haar vertrouwde warme hand
en voelt het stromende bloed
overal neem ik deze gedachte mee,
tot dat ik hoor dat ze op weg is naar boven
op weg naar de eeuwigheid
maar ik kan het nog steeds niet geloven
totdat ik van meerdere zorgmensen hoor
dat ze echt is heengegaan
vanaf dat moment stort men wereld in
zorgmensen steunen, maar het helpt niet
niks helpt, alles is alleen maar leegte
ik voel alleen nog maar groot verdriet
en dan zie ik haar weer in haar bed
de tranen stromen over m'n gezicht
ik kijk,maar dit keer met haar ogen dicht
ik leg mijn hand weer op de hare
maar ik voel niet meer dat stromende bloed
toch, in gedachte, hoor ik haar zeggen
stil maar het komt wel goed
dit heb ik zelf geschreven over men mama die met veel pijn is heengegaan op 22 december 2010 , ze had neuskanker alles was weggenomen , de neus en het bot , het was 1 groot gat in haar gezicht ! enz…
ik wens iedereen van jullie veel sterkte iiiii x
Chary

26-03-2010 23:26

Hallo allemaal,
Ja, ik heb mijn moeder ook verloren, en zoals jullie, mis ik haar verschrikkelijke. Ik zoek een manier om met deze enorme gemist, verdriet en leegte om te gaan.
En zo kwam ik via google hier, door alleen in te tikken ik mis mijn moeder, want ik zoek haar nog steeds, ik hoor haar mijn naam roepen via de telefoon en denk dat ze nog thuis is met papa.
Ik was niet voor plan om hier iets te schrijven, had alles gelezen en dacht waarom niet?.
Ik denk dus dat dit toch een manier is om het te verwerken. Wens ook jullie allemaal veel sterkte!!
Chary
Leonie

29-03-2010 21:38

Grappig, ik was ook helemaal niet van plan om hier iets te schrijven… ik tikte in ‘mama ik mis je zo’ en kwam hier terecht, net als jij Chary. Op 11 augustus 2008 is mijn moeder overleden aan darmkanker, na 1,5 jaar lang chemokuren en alle ellende eromheen. Ze was pas 54 jaar, wat is het leven soms toch oneerlijk.
Gelukkig heeft ze onze lieve Mika wel mogen kennen en is ze bij de bevalling geweest… maar het blijft ongelofelijk. Ik mis je elke dag, elk uur, elke minuut lieve mam… maar dat weet je wel, want je bent ergens toch wel bij me. En ooit zien we elkaar weer.
IK MIS JE EN HOU VAN JE, ALTIJD!!!!!
Xxxxxxxxx je 100 dochters
ursulasterk

06-04-2010 22:07

Ja hoe oneerlijk kan het leven soms zijn.
Ik ben mijn moeder op 15 maart 2010 verloren na een kort ziekbed van 14 dagen in het ziekenhuis op 67 jarige leeftijd. Ze voelde zich al enige tijd niet fit en we dachten aan een winter depressie. Omdat ze ook niet van de griep af kon komen en erg moe was..
Na 14 dagen onderzoeken in het ziekenhuis kwam op Vrijdag 12 maart de uitslag, Ze was niet meer te opereren en had longkanker met uitzaaiingen. Zo dat hakte er in zeg, maar tevens een einde aan de onzekerheid die je enorm sloopt. Tijd om aan een afscheid te werken die zeker zal naderen, om te wennen aan het feit dat ze kanker had heb ik niet gehad, maar word gedwongen om gelijk al een stap verder te gaan omdat ze is overleden na 3 dagen.
Maandag 15 maart is ze ingeslapen met ons allen om haar heen. Momenteel ben ik erg onrustig ook in mijn gevoel. Voel me stuurloos. Soms denk ik dat ik gek word. Buiten het feit dat ze naast mijn moeder ook mijn beste vriendin was is het gemis vreselijk. Ik zit met pieken en enorme dalen in mijn emoties. Ik wil haar terug……………………..Soms ben ik bang dat ik gek word. Je kunt toch niet zonder je moeder….
Soms wilde ik dat ik vooruit kon kijken, want dit gevoel wens ik niemand toe………….
zijn er nog mensen die goede tips hebben over hoe nu verder. Ik ken persoonlijk weinig mensen die op zo'n korte termijn hun geliefde zijn verloren. Mijn moeder was een engeltje hier op aarde. Als een ander het goed had, had zij dat ook.
Samen zijn we er voor elkaar maar het is zo verdomde moeilijk en hard. Mijn leven zal niet meer hetzelfde zijn zoals ik het nu voel. Hopelijk word dat in de toekomst wel beter………
sharon

13-04-2010 00:29

ursulasterk Schreef:
——————————————————-
> Ja hoe oneerlijk kan het leven soms zijn.
> Ik ben mijn moeder op 15 maart 2010 verloren na
> een kort ziekbed van 14 dagen in het ziekenhuis op
> 67 jarige leeftijd. Ze voelde zich al enige tijd
> niet fit en we dachten aan een winter depressie.
> Omdat ze ook niet van de griep af kon komen en
> erg moe was..
> Na 14 dagen onderzoeken in het ziekenhuis kwam op
> Vrijdag 12 maart de uitslag, Ze was niet meer te
> opereren en had longkanker met uitzaaiingen. Zo
> dat hakte er in zeg, maar tevens een einde aan de
> onzekerheid die je enorm sloopt. Tijd om aan een
> afscheid te werken die zeker zal naderen, om te
> wennen aan het feit dat ze kanker had heb ik niet
> gehad, maar word gedwongen om gelijk al een stap
> verder te gaan omdat ze is overleden na 3 dagen.
>
> Maandag 15 maart is ze ingeslapen met ons allen
> om haar heen. Momenteel ben ik erg onrustig ook in
> mijn gevoel. Voel me stuurloos. Soms denk ik dat
> ik gek word. Buiten het feit dat ze naast mijn
> moeder ook mijn beste vriendin was is het gemis
> vreselijk. Ik zit met pieken en enorme dalen in
> mijn emoties. Ik wil haar
> terug……………………..Soms ben ik bang
> dat ik gek word. Je kunt toch niet zonder je
> moeder….
> Soms wilde ik dat ik vooruit kon kijken, want dit
> gevoel wens ik niemand toe………….
> zijn er nog mensen die goede tips hebben over hoe
> nu verder. Ik ken persoonlijk weinig mensen die op
> zo'n korte termijn hun geliefde zijn verloren.
> Mijn moeder was een engeltje hier op aarde. Als
> een ander het goed had, had zij dat ook.
> Samen zijn we er voor elkaar maar het is zo
> verdomde moeilijk en hard. Mijn leven zal niet
> meer hetzelfde zijn zoals ik het nu voel. Hopelijk
> word dat in de toekomst wel beter………
sharon

13-04-2010 00:43

kan het niet geloven,mjn moeder ben ik kwijt 68 jaar door die vreselijke nare ziekte non hodgkin
ze was niet alleen mijn moeder ……,maar ook mijn hartsvriendin.
ze was zo belangrijk in mijn leven ,….,dat ik haast niet verder kan ,,ik zit er doorheen.
ik moet verder voor mijn gezin …ook al is dat verschrikkelijk moeilijk
maar ze vechten met mij mee …… het is nu 15 maanden geleden ,,,,,maar ik mis haar zo vreslijk ….
het zorgen lekker eten maken… lekker winkelen…knutselen de gezelligheid
mamsie……. je heb mijn nooit teleurgesteld in mijn leven je bent een moeder uit duizenden voor mij geweest.
maar ik mis je zo verschrikkelijk….de glans is eraf………….liefs je dochter
——————————————————-
hoofdletters verwijderd door beheerder
Ger

21-04-2010 01:35

Hey ik ben ger ben 19 jaar, Me moeder is op 20 maart plotseling overleden op een leeftijd van 58 jaar zo zit ze nog naast je en zo lig ze op de IC en praat je nog met haar en 5 dagen later zit je bij elkaar met je moeder in een hele diepe slaap waar een behandeling geen nut meer heeft en moet je beslissen om alles te stoppen omdat het tog niet beter gaat, ik voel me nu zo kloten leeg en moe, ik weet niet wat ik moet ik mis haar zo elke dag meer en meer,ik weet niet hoe ik door moet tis moelijk.
Mamma ik hou van je (L)
chary

23-04-2010 22:39

Hallo Leonie,
Inderdaad is het grappig, maar toch zo gek nog niet. Iedereen probeert/zoekt/vindt op z'n eigen manier om hiermee om tegaan. Je bent zo rusteloos in het begin door dat gemist. Ik belde bijna elke avond met haar.
Mijn moeder is ook aan darmkanker overleden. We kregen dat te horen eind augustus vorige jaar en op 13 december 2009 overleed. Ze is 69 jaar geworden.
En het is zo waar, ik voel ook dat mijn moeder dicht bij me is, ik praat tegen d'r en weet ook wat haar antwoordt zal zijn als “ik haar iets vraag”.
Ze is er, en hoop dat ik haar altijd zo dichtbij blijft voelen, anders denk ik dat ik haar zal beginnen te vergeten.
Ik heb een foto van haar op mijn vensterbank naast een kaars die ik elke avond aansteek, het doet me goed elke avond op deze manier haar te “herdenken”, een vaste tijd, een vaste plekje.
Veel sterkte Leonie, “het komt wel goed”, zouden onze moeders ons gezegd hebben.
Da-Is

24-04-2010 20:01

Zo herkenbaar. Ik ben nu twee jaar verder. Kreeg toen een telefoontje of ik maar even snel naar het ziekenhuis wilde komen en het zag er slecht uit. Ze was niet ziek, was een gewoon dag op stap geweest en thuis ging het lampje uit. Ik heb haar niet meer gesproken enkel als een klein meisje op haar buik gelegen. We hebben de stekker eruit gehaald en dit klinkt hard maar er was teveel stuk in haar hoofd.
Na twee jaar krijgt verdriet een plek maar nu overvallen mij steeds vaker momenten dat ik alleen maar wil en kan janken, dan mis haar enorm. Toch sterkte het mij soms door na te gaan denken wat zij zou willen hoe ik nu in het leven zou staan. Ik hoor haar soms in gedachten dingen zeggen en dat geeft mij weer die duw, ik ga door, positief want zo had zij het zeker gewild.
Ik wens je sterkte en besef dat een ieder zijn verdriet op zijn manier draagt maar dat je bij een ieder een stukje herkenning kan vinden. Hoe dan ook het moet bij jou een plaats krijgen en dat moet je helaas zelf doen maar het gaat je uiteindelijk lukken al zal je altijd anders in het leven staan dan ervoor.
sandra

30-10-2010 18:41

IK MIS MIJN MAMA ECHT

Mama ik mis je zo

guy

Chary

Leonie

ursulasterk

sharon

sharon

Ger

chary

Da-Is

sandra