Dit is al een oud onderwerp en misschien is de prikker in kwestie allang afgestudeerd!
Ik snap het benoemen en opdelen wel van deskundigen.
Alleen als het je zelf overkomt en je er midden inzit heb je daar absoluut geen boodschap aan.
Ook al heb je het besef dat het misschien fases zijn waar je inzit,het helpt niet. Pas na enige tijd kan je terugblikken en merk je dat het verdriet andere vormen aanneemt.
Toch heb ik sterk ervaren hoezeer iedereen op zijn eigen manier rouwt.
Gelukkig was er een gezamenlijke vriendin die het verdriet op dezelfde wijze als ik ervoer en we hebben daardoor erg veel aan elkaar gehad. Anderen rouwden soms op een kwetsende manier voor mij (kleding van de overledene dragen) of mensen die het er helemaal nooit over willen hebben,dat zien als ‘oprakelen’ .Mensen die met de persoon gingen dwepen als beste vriend en verhalen vertelden die haaks op mijn beeld van de overledene stonden maar ook mensen die al het onverklaarbare om je heen zagen als ‘teken’ van hem (dichtvallende deuren, knipperend licht e.d.) Fases of niet, rouwen komt in vele,vele vormen en maakt soms ook erg eenzaam.
Het moet al snel over zijn van de omgeving heb ik gemerkt.Doordat het een vriend betrof vond men dat je dat toch betrekkelijk snel maar moet verwerken.
Vier maanden na zijn overlijden werd me verweten obsessief bezig te zijn,door het over hem te hebben.
Bezoek aan zijn graf vond men maar ‘zwelgen’, toen was ik er n keer of vijf geweest. Ik vond deze reacties ronduit schokkend en deden mij twijfelen aan mijn eigen verdriet.
De overledene waar ik over spreek heeft zelfmoord gepleegd,zonder voorteken,uitleg of reden. Hierdoor vonden de meesten omdat het eigen keus was ik daar ook maar sneller zijn dood moest accepteren,'hij wilde het toch?en het waarom kom je toch nooit achter..' klaar.
Daardoor ben ik ook selectief geworden in welke personen ik ‘toelaat’ in mijn verdriet.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
