ervaringen met pathologische rouw

Lynn

08-05-2007 16:07

Hallo prikkers,
Allereerst mijn oprechte deelneming aan een ieder hier die een dierbare is verloren. Ik zal niet zeggen ‘ik weet hoe jullie je voelen’, want ookal heb je hetzelfde meegemaakt, iedereen voelt wat anders en beleeft het anders. Ikzelf ben in augustus 2004 mijn schoonmoeder verloren aan kanker. Het was een zware strijd voor haar en de hele familie.
Uit deze ervaring is de interesse voor rouwverwerking bij mij gegroeid. Momenteel ben ik bezig met een project over pathologische rouw, in het kader van de HBO opleiding die ik volg (maatschappelijk werk en dienstverlening).
Ik ben heel benieuwd naar verhalen uit de eerste hand over dit onderwerp. Er is namelijk genoeg onderzocht en gedocumenteerd, maar niks is waardevoller dan ervaringen en verhalen van de mensen achter de bronnen.
Ik vraag van niemand om zomaar hier zijn/haar verhaal uit de doeken te doen. Maar mocht je mij willen helpen door je verhaal met mij te delen, laat dit dan weten, dan kunnen we verder via de mail corresponderen.
Groetjes Lynn
anke

08-05-2007 16:49

Hoi Lynn
Probeerde je te mailen maar dat lukt niet,
misschien kun je het begrip pathalogische rouw wat verduidelijken?
groetjes Anke
Lynn

09-05-2007 14:00

Ja, je hebt gelijk. Niet iedereen is bekend met dit begrip.
Ik zal het even beknopt uitleggen:
Een normaal rouwproces verloopt in een 5-tal fasen, te weten; ontkenning, protest, onderhandelen, depressie, aanvaarding. Soms worden ze wel eens anders benoemd, maar zou houden hetzelfde in.
Als het rouwproces niet geheel, of helemaal niet wordt afgesloten en iemand blijft in een van de fasen hangen, dan spreekt men van pathologische (ziekelijke) rouw. Vaak houdt dit in de praktijk in dat iemand na een jaar het rouwproces nog steeds niet heeft afgesloten en dat diegene belemmeringen ondervindt in het dagelijks leven. Voorbeelden daarvan zijn: extreme schuldgevoelens, ontwikkeling van negatief zelfbeeld, vermijdingsgedrag, suicidiale gedachten, concentratieproblemen, extreme moeheid, gevoelens van waardeloosheid.
Ik hoop dat ik het begrip pathologische rouw zo wat verduidelijkt heb.
Groetjes Linda
anke

09-05-2007 15:37

Ik vind je voorbeelden wel verhelderend,
ik zelf heb wat moeite met het begrip ziekelijke rouw ( persoonlijk) , maar een ieder kent daar een ander woord aan toe.
Hoop niet dat je het erg vindt dat ik wat aanmerkingen heb, de verwachting dat iemand na een jaar zijn rouwproces nog niet heeft afgesloten en dan wat ik uit je schrijven haal mss wel tot een pathologisch rouwend persoon zou horen , vind ik zelf een te kort tijdsbestek. Hoop dat je begrijpt wat ik bedoel, het hangt er met name denk ik vanaf wat de rouwende heeft meegemaakt, in welke mate hij mensen heeft verloren en hoe?
Ik denk dat je wel een goed onderwerp aanhaalt, maar ook een gevoelig onderwerp,gelukkig is het aan ieder zelf om persoonlijk daar een keuze in te maken en te reageren
Zelf denk ik wel dat het voor sommige mensen heel lastig is om hun rouwproces af te sluiten en dat rouw best extreme gevolgen heeft voor de mens daar ben ik van overtuigd.
Groetjes Anke
Natasja.S

10-05-2007 09:03

Hoi Anke,
Ik ben het helemaal met je eens. Binnen een jaar het hele rouwproces verwerken, vind ik ook best kort. Bij mij gaat dat ook wel wat langer duren. Ieder heeft zijn/haar eigen proces, iedereen is anders, iedereen doet het op zijn/haar manier. Als het langer duurt dan een jaar, is dat volgens mij niet ziekelijk. Ik vind dit woord nogal hard.
Als je te lang verdriet om iemand hebt, zou je “ziek” zijn, daar geloof ik niets van.
Sterkte allemaal!
Groetjes,
Natasja
Lynn

10-05-2007 09:17

Ik merk dat ik nogal persoonlijk aangevallen word op de feiten die ik schrijf, naar aanleiding van mijn literatuurstudie. Ik begrijp dat deels ook wel, maar dit zegt voor mij wel genoeg over de mate waarin ik iets kan verwachten van de bezoekers van dit bord. Velen zitten waarschijnlijk momenteel middenin het rouwproces en dus is het misschien ook wat teveel. Ik had hier van te voren rekening mee moeten houden.
En nog even ter verduidelijking: het betekent niet dat je na een jaar niks meer mag voelen, dat het verdriet weg moet zijn en de pijn gesleten moet zijn. Nee, het betekent dat je je na een jaar voor het grootste gedeelte van de dagen kunt berusten in het feit dat iemand niet meer leeft.
En lang verdriet om iemand hebben betekent niet dat je ziek bÃƒÂ©nt, maar als je symptomen gaat vertonen die ik hierboven al schreef, dus dat je echt ernstig wordt belemmerd in je dagelijks leven, dan vertoon je wat men noemt ziekelijk gedrag, ik heb het ook niet verzonnen hoor! Er zijn meerdere namen voor, maar het komt op hetzelfde neer. Ik kan er niks aan doen.
Ik wens een ieder hier oprecht veel sterkte toe. Jammer dat de vraag verkeerd wordt geinterpreteerd, maar nogmaals, dat is ook wel een beetje te verwachten van iemand die nog middenin het rouwproces zit. Ik neem niemand dus iets kwalijk, maar ik hoop op een beetje begrip van jullie zijde. Ik verzin dit niet terplekke. Het zijn feiten die wellicht moeilijk te begrijpen zijn voor iemand die zich beroepshalve niet bezighoudt met menselijk gedrag en de psyche.
Groetjes, Lynn
angela100

10-05-2007 10:08

dag lynn.
ik begrijp dat op dit pb (hoe dubbel het ook klinkt) voor jou de doelgroep zit waar jij je vragen op los kunt laten.ik moet eerlijk zeggen dat ik vind dat je dat wel op een vriendelijke manier hebt gedaan.maar (ik ben meer een elke dag ff lezen prikker) ik heb in het verleden vaker dit soort discusies gevolgd en ze zijn gewoon niet geschikt voor dit pb.hier zijn mensen die zoals je zelf al zegd in een rouwproces zitten en dus zoekende zijn naar een antwoord of hulp in het verwerken.en of dit nu na 1 jaar of 10 jaar is deze mensen hebben behoefte aan gesprekken met lotgenoten,mensen die je vragen beantwoorden of je gewoon,zoals mij meestal overkomt je na een moeilijke dag of nacht een hart onder de riem steken zodat je weer verder kunt.het is niet mijn bedoeling om je aan te vallen of weg te jagen.ik wil je alleen zeggen dat jouw vragen voor mij persoonlijk hier niet passend zijn omdat ik hier kom om te verwerken en te delen in wat mij ook elke dag zwaar valt.groetjes angelaLynn schreef:
Lynn

10-05-2007 10:16

Angela,
Ik ben blij dat je me begrijpt. Ik begrijp jullie ook.
Ik hoop dat niet vergeten wordt, dat het mijn professie is/wordt om mensen in dit soort moeilijke situaties te begeleiden, steunen, helpen.
Ik kom hier dus absoluut niet om nare en confronterende discussies te starten, ik zocht alleen ervaringsdeskundigen en ik ben nooit enkelt belust geweest op een ‘goed verhaal’, mijn interesse gaat vooral uit naar de persoon erachter, de moeilijkheden die hij/zij tegenkomt en wellicht had ik kunnen helpen door te luisteren, het verhaal te lezen en te erkennen. Mijn beroep is met name gericht op luisteren :-)
Ik ben ook een mens en ook ik kan luisteren en ook ik heb van zeer dichtbij ervaring met het rouwen om een dierbare, ik ben een lotgenoot, geen ‘indringer’.
Bedankt voor je vriendelijke woord, Angela. Het is mij duidelijk dat deze vraag net even tÃƒÂ© is voor het publiek van dit prikbord.
Groetjes, Lynn
anke

10-05-2007 18:26

Hoi Lynn
Dit vind ik nou zo jammer,
ik bedoel het zeker niet als persoonlijke aanval,
ik probeer je alleen een eye opener te geven,
ik vind je voorbeelden verhelderend,
ik vind dat je een goed onderwerp aanhaalt, maar ook een gevoelig onderwerp.
Klinkt dit nu zo negatief.
Ik bedoel de dingen die ik schrijf als opbouwend.
Ik dacht dat ik het redelijk had verwoord , helaas komt schrift altijd anders over dan dat je gewoon in gesprek bent met iemand.
Ik wens je heel veel succes met de voortzetting van je onderwerp.
Verder trek ik me terug van dit onderwerp , mits je de behoefte hebt om nog te reageren, dan staat me mail voor je open.
De reden waarom ik dat doe is dat ik hoop dat mijn schrijven geen onnodige felle , onrespectable discussies uitlokt.
Dus hoop bij deze van harte dat de rust bewaard wordt op het prikbord.
groetjes anke
loes

11-05-2007 02:16

mijn man is nu 1 jaar overleden nadat hij 5 jaar ziek is geweest.
operatie's,chemo,bestraling,noem maar op.
hij was mijn grote liefde,ondanks zijn ziekte altijd opgewekt.
ik heb hem 5 jaar verzorgd.
ik mis hem iedere dag,huil veel,ben ik dan ziek?
ik denk dat rouwverwerking voor iedereen persoonlijk is.
en dat je er geen tijd aan kunt verbinden.
1 jaar? 5 jaar?
als je de echte liefde hebt gekend dan duurt de aanvaarding wel wat langer.
hier bestaat geen studie voor.
dit noemt men levenservaring!!!
iedereen moet het zelf doen.
zoek afleiding,ga naar vrienden,ga poetsen,bedenk iets,en koester de fijne momenten.
ik wil ook nog even iets zeggen over het financieele gebied.
niemand praat er over,maar de nabestaande die na 1950 geboren zijn staan in de kou.
geen nabestaandepensioen meer voor hun!!!
onze overheid heeft deze afgeschaft!!
kan iemand hier iets aan doen?

ervaringen met pathologische rouw

Lynn

anke

Lynn

anke

Natasja.S

Lynn

angela100

Lynn

anke

loes