Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
hermien
Hallo blueswoman
bedankt voor je tip
gr hermien
Lieve Hermien,
vanmorgen sprak ik een hardloper, zijn zoon was drie jaar geleden gestorven aan een slopende ziekte en nu was kort geleden ook de zoon overleden van zijn hardloopvriend. De situatie leek erg op elkaar, hij vocht tegen emoties terwijl hij het vertelde, en ik besefte dat het verdriet van deze man net zo vers was als van zijn hardloopvriend, ik wist dat het nooit overgaat, niet na een jaar, niet na tien of vijftig jaar. Alleen de scherpte gaat er van af, zoals ze dat zeggen.
Mijn oma sprak haar hele negentig jaar durende leven over haar jong overleden zoontje (negen jaar werd hij, ik ben naar hem genoemd), ‘hij loopt naast me’ zei ze dan, een gebaar met haar hand makend alsof hij nog altijd bij haar aan de hand liep.
Zelf weet ik ook wat afscheid nemen is, ik ben per slot van rekening al over de zestig. Maar het feit dat ik nooit afscheid van mijn vader heb kunnen nemen heeft me bijzonder lang dwars gezeten. Schuld voelde ik.
Ik heb me goed moeten concentreren om me te herinneren wat we uitgepraat hadden, hoe goed onze band was.
In jouw geval, die liefde die jij voor jouw dochter voelt en die zij voor jou voelt, over alle grenzen heen, die staat als een huis, nee, als een berg.
Toch, ondanks dat ik lang voor mijn moeder heb gezorgd, overviel me weer het schuldgevoel nadat ik ook van haar afscheid had moeten nemen. Had ik wel zus, had ik wel zo …..een mens is een gek ding, ik werd en word er nog steeds somber/knetter van.
Boos stampvoeten kon ik, als mensen zeiden: je moet door, je vader/moeder zou dit verdriet niet gewild hebben. Nee, dat snapte ik g.domme zelf ook wel. Maar het leven wordt met ieder verlies zo'n stuk armer. Dus het verstrijken van de tijd helpt absoluut niet. Gelukkig dienen zich in het leven ook weer nieuwe dingen aan, dat scheelt.
Wat mij helpt en misschien jou ook is een boeddhistische manier om met verdriet en piekeren om te gaan. Iedere keer als die herhalende negatieve gedachtes terugkwamen dacht ik: die gedachte heb ik al gehad en het heeft me niets opgeleverd, dus weg ermee. Dat gaf rust en ruimte voor andere gedachten, kon ik weer aan de liefde terugdenken. Want nogmaals, dat neemt niemand je af. Alle ruzietjes, alle onbelangrijke dingen, vergeet ze, het is de liefde die blijft.
Mijn therapeute zei tegen me: open je handen, met gebalde vuisten ontvang je niets.
Ik heb mijn dochter op 11 februari 2001 verloren
Ze werd slechts 5dagen oud
De huisarts ik ben thuis bevallen had niks door dat er met haar iets was ik vond haar in kritieke toestand ze had een niet goed aangelegde aorta ik zei telkens ze drinkt niet goed maar de zuster luisterde niet goed .
Nu hangt er bij de buren een grote roze vlag te wapperen. Ze had niet verteld dat ze in verwachting was.
Ik ben een poosje geleden van de trap gevallen ribben gebroken hoofdwond moet weer naar internist ik had ook een anafalactische shock en naar de long arts ze hadden wat op de scan gezien.
Ik verstikt bijna als ik thuis ben en wil gelijk terug naar revalidatie
