Hoi Aafke,
20 juli 2014 was het ook precies een jaar geleden dat mijn lieve echtgenoot overleden is. En ja, zo maf dat de wereld om je heen “gewoon” doorgaat. Het voelt voor mij als gisteren.
Die gevoelens van jou zijn zooooooo herkenbaar ……..
En ook ik krijg van alle kanten te horen dat de rauwe kantjes van het verdriet afgaan, maar dat zie ik voor nu nog niet gebeuren.
Kun jij ook zo boos worden als mensen tegen je zeggen dat ze je begrijpen maar dat je door MOET ?
Ze bedoelen het allemaal goed hoor, dat weet ik ook wel, maar dan denk ik MOET, ik MOET niets ! Maar ondanks dat ik mijn soulmate verloren heb, voel ik ook nog een verplichting als moeder tegenover mijn kinderen, ook al zijn ze volwassen.
En die dagen dat je in zo'n gigantisch zwart gat valt, heb ik ook nog steeds. En soms overvalt het verdriet me op momenten die ik zelf totaal niet aan voelde komen, bijvoorbeeld uit eten met vrienden en dan beseffen dat de tafelindeling niet klopt. Want daar had HIJ ook bij moeten zitten……
Of naar een concert gaan met een groep vrienden en je dan ineens helemaal verloren alleen voelen tussen 10 duizenden mensen in ….. En dan vluchtneigingen krijgen.
Misschien herken je wel een aantal dingen hierin?
En toch staan we allebei nog overeind Aafke !!!! Die moeilijke dagen zullen altijd wel een deel van mijn (misschien ook jouw) leven uitmaken en ik kijk ook niet echt ver vooruit, want dan slaat de paniek toe.
Dus ik kijk niet verder vooruit als dat goed aanvoelt voor mij.
Ik wens je alle kracht toe om met dit vreselijke gemis te dealen en mocht je behoefte hebben mag je me ook mailen hoor….
Liefs Jannie
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
