Lieve allemaal
Zo ineens zie ik het allemaal niet meer zitten, acht maanden rouwen is al zo zwaar, zelf vind en vond ik
dat ik het best goed doe, maar dan ineens ga je zelf het ziekenhuis in en ben je voorlopig aan bed gekluisterd
de eerste paar dagen dacht ik nog, kom op positief blijven, maar nu na bijna drie weken heb ik het wel gehad
natuurlijk miste ik Ad elke seconde van de dag, maar nu heb ik zoveel tijd om na te denken, lichamelijk ben
Ik goed bezig maar geestelijk kan dit nooit goed zijn, althans het voelt niet goed.
Eigenlijk ben ik absoluut geen klager, en ben ik best positief, maar nu zit ik er even helemaal doorheen,
misschien ook ondankbaar zoveel lieve mensen om mij heen zijn zo lief voor me, dat waardeer ik heel erg
en toch klaag ik…….het voelt ook een beetje als zelf meedelijden……dat is het misschien ook wel,
Ik weet dat ik altijd beperkt was, maar toen kon ik nog mijn gangetje gaan op mijn tempo,
Ik moet geduld hebben en het gaat ook minimaal iets vooruit, maar geduld in een periode van rouw?
Dit moest ik even kwijt en ik ga er ook wel weer voor, maar ach ach wat mis je op dat soort momenten je lieverd toch.
Liefs Ria