Antidepressiva

Lieve allemaal,

Weet niet of ik hier nog kan reageren, maar wil het toch even proberen.

Kan jullie vertellen, dat het lopen, echt lopen, zeker helpt. Loop zelf steeds. Het geeft mij energie, zelfs na een volle slopende werkdag, zoals vandaag, ga ik aan de wandel. Uitwaaien, muizenissen kwijt raken, de natuur voelen, wetend dat elke dag waardevol is. De laatste tijd ben ik hier op het prikbord niet geweest, maar wat ik lees, is dat er meerdere mensen zijn, die niet uit een gat kunnen komen. Het zwarte gat is niet jullie vriend, het is jullie stilstand…

De naam van je geliefde gewoon noemen, helpt ook. Mijn Piet wordt niet vergeten. Met verjaardagen komen de anekdotes…alles wat hij heeft uitgespookt…het is genieten, dat hij er zo altijd bij blijft….niet in verdriet, maar in respect, houden van.

Vele jaren was mijn mannetje aan mijn zijde, we hielden van elkaar, we genoten van elkaar, we leefden met elkaar, we waren gewaagd aan elkaar. Dus niet altijd hand in hand, maar zeker een fijn leven samen. We hebben elkaar steeds meer leren waarderen en door en door leren kennen.

Dat ik nu alleen verder ga…ja, dat is het lot…dat ik kan terug kijken naar waardevolle jaren, dat is een genot.

Hoop van harte dat jullie echt een stukje verder komen….een stap vooruit…wees blij, dat je geliefd was…dat er iemand verliefd op je geworden was…dat je dat gevoel hebt mogen meemaken…

Niemand neemt ons dat af…niemand neemt onze herinneringen in een koffer mee.

Wees lief voor jezelf…verwen jezelf…kom uit dat gat…brul het van je af…leef…jij bent er nu nog steeds…

Veel liefs voor iedereen,

Ilse.

lies49

Ilse Stremme