prikbord

Eric

22-01-2012 23:33

Op dit forum lees ik al bijn a een jaar mee. mijn vrouw is op 14 februari 2011 overleden, op valentijns dag dus. Op dit forum vond ik herkenning en vaak ook steun en hoop. Het valt me op dat het de laastte tijd veel negatief is.
Laat me dit vertellen; Ik kan ook de hele dag gaan zitten janken drammen en huilen dat ik zo alleen ben en dat goede vrienden weg zijn gebleven. Ja ze zouden me steunen dat hebben ze beloofd op het sterfbed. Niet dus, ik zie ze niet meer. Soms rol ik huilend, jankend gillend in mijn bed, soms zit ik met tranen in de ogen met de krant toastjes en twee kopjes thee op mijn lief te wachten. Ze komt niet, nooit meer.
Zelf benader ik alles positief hoe moeilijk dat soms ook is. Er zijn altijd mensen die afhaken en als je je in je verlies en verdriet blijft wentelen zullen steeds meer mensen zich afwenden en dan blijven jullie echt alleen over, gebroken door het verdriet. Kom op! raap jezelf bij elkaar en ga dingen doen. Mijn lief zou gewild hebben dat ik doorging met leven, niet dat ik wegteerde van verdriet ook onze kinderen pakken het leven weer op en willen geen vader en opa die alleen maar kan jammeren en huilen. Ik pak mijn momenten van verdriet maar wil ook tonen dat ik veerkracht heb en mijn lieve Elles wil eren met een dankbare glimlach en niet alleen met hete tranen van verdriet.
Ik wil niemand kwetsen maar laat dit forum een mooie plek van herkenning hoop en dankbaarheid zijn, om onze overleden geliefden te eren.
Ria

23-01-2012 00:23

Hallo Eric
Misschien kan ik na een jaar ook zo schrijven, dat kan ik nu na drie maanden nog niet zeggen, van naturen ben ik heel positief,
maar dit grote verdriet is niet te handelen.
Mijn lieverd Ad zou ook niet willen dat ik om kwam in verdriet, maar helaas ik kan even niet anders, ik raap mezelf echt wel bij elkaar
ik doe elke dag iets, ik blijft echt niet in huis zitten jammeren de hele dag.
volgens mij is dit forum er ook om mensen zoals ik in het begin van mijn rouw zijn of haar verdriet op te schrijven,
dankbaar ben ik zeker en dat is dat ik mijn Ad heb mogen leren kennen.
en dat mensen niet om kunnen gaan met ons verdriet, dat is alleen maar jammer te noemen, dat zegt volgens mij meer over hun dan over mij.
Groeten Ria.
erlo94

23-01-2012 01:14

Ja dat klopt wat je zegt,maar ik dacht toch dat dit een rouwforum is, of ik heb me vergist.
En nee, ik loop ook echt niet de hele dag door te jammeren, verre van zelfs, en ja, ik doe ook dingen dingen in de week, muziek, eten bij me ouders, net nieuwe hond etc.
En ja mijn man zou ook gewild hebben dat ik door ga met leven, maar wat niet onbelangrijk is, ik weet ook dat hij het heel logisch vindt, want hij kende mij als geen ander,dat ik ook de momenten heb, dat ik verdriet, pijn, eenzaam en ja, het in de steek laten van sommige behoorlijk me kwetsbaar maakt, Iedere dierbare wil dat we leven, dingen doen etc.
Het is zeker niet de bedoeling om elkaar in de put te praten en negatief te praten, maar ja, zeker als het nog maar kort geleden is, zeker voor aantal hier, voor mij 8 maanden, maar voor sommige nog korter geleden, is dat wel heeeel moeilijk om positief te praten en iemand anders steunen, want dat is moeilijk als je zelf nog in de fase zit dat het niet zo makkelijk wil.
Ik kan eerlijk zeggen, ik vind dat nog moeilijk iemand hart onder de riem te steken, hou er wel altijd van, zo ben ik meestal, maar op dit gebied vind ik het verrekte moeilijk omdat ik het zelf nog maar nauwelijks
kan verdragen , het enige wat ik kan doen op dit moment is het beamen, ja ik herken dat ook, kan moeilijk mooi weer spelen! van kom op, sla je er doorheen, komt wel goed etc.
Maar goed, dat is mijn mening, en rouw is voor iedereen weer verschillend om er mee om te gaan, daar is iedereen uniek in.
En ook ik wil niemand kwetsen, zeker niet.
Ilse Stremme

23-01-2012 06:12

Hallo Eric,
Dat jij dat gevoel krijgt, is waarschijnlijk meer, doordat jezelf verder wilt. Wat ik wel hoop, dat je het afgelopen jaar steun hebt gehad, door hier te lezen en te weten, dat er nog vele anderen zijn, die de golf van emoties door hun lijf hebben ondervonden en ondervinden. Dat het niet raar is, dat je van alles en nog wat, anders reageert en er anders in bent gaan staan.
Het is fijn te lezen, dat ook jij dit prikbord niet echt meer nodig bent, dat je verder kunt en dat je eigen wil er weer helemaal is.
Wens iedereen een fijn begin van deze maandagmorgen.
Groetjes, Ilse.
Marjolijn

23-01-2012 10:26

Eric, ik denk dat dit prikbord niet alleen een plaats is om je geliefden te eren ik denk dat het zeker ook een plek is om je verdriet van je af te schrijven, Stoer doen en je flink houden dat doen we al genoeg bij de buitenwereld, het is wel fijn dat je hier ook juist een luisterend oor vindt als het even wat minder met je gaat. En er komen ook steeds nieuwe mensen bij die nog niet zo ver zijn, en ook mensen die gewoon niet zo snel vooruit gaan als jij zelf en die zich nog niet “bij elkaar geraapt” hebben. Ik denk dat je voorzichtig moet zijn met dergelijke uitspraken. Ik ben meer van iedereen in zijn waarde laten en zeker in zo'n rouwproces niet te veel veroordelen. Het gaat voor iedereen anders, de intensiteit en de duur van de rouw kun je voor een ander niet invullen, zelfs niet als je er zelf anders mee omgaat. Ik ben zelf ook van doorgaan en dingen doen en zo, en ik probeer ook alles zoveel mogelijk van de positieve kant te benaderen, maar ik kan dat voor anderen niet invullen hoe ze daarmee omgaan. Maar ik ben wel blij voor jou dat dat jou ook lukt.
Veel liefs Marjolijn
lies49

23-01-2012 12:01

Eric,ik heb je verhaal met enige verbazing gelezen.Wanneer je ons zo trouw gevolgd hebt de afgelopen maanden,zul je toch ook wel gelezen dat veel van ons het leven met vallen en opstaan weer oppakken.Mijn man is bijna 7 maanden geleden overleden,maar hij zou zeker begrijpen dat ik nu niet iedere dag uit mijn bed spring met het gevoel :fijn weer een nieuwe dag.Daarvoor heb ik te veel van hem gehouden en houd ik nog van hem.Maar ik probeer er iedere dag weer iets positiefs van te maken,tenslotte was zijn lijfspreuk Carpe Diem.Maar daarbij is het verdriet en gemis en dat kan ik vaak naar buiten niet uiten.Tot op heden ben ik gelukkig nog niet veel mensen kwijtgeraakt en ik ben absoluut niet bang,dat ik er nog meer kwijt raak.Maar ik ben wel eerlijk naar mezelf en naar Philip.Ik heb juist van het prikbord wel steun,omdat dit dacht ik de plek was,waar ik mijn verdriet en gemis kon laten zien.Maar daarbij ook dat ik weer verder ga met mijn leven.Sommigen van ons hebben hun liefst pas kort verloren en dan is het heel moeilijk om positieve dingen te zien.Maar iedereen gaat door op zijn of haar manier.Ik hoop,dat je dit kunt respecteren.
groet Lies
Nelke7

23-01-2012 12:31

Eric. De manier waarop jij reageert vind ik niet terecht. Als jij vind dat je zelfs hier je ware gevoelens niet meer mag tonen waar zijn we dan mee bezig. Als zelfs de mensen die het zelf hebben meegemaakt je afvallen in je verdriet. Hier moet je kunnen rouwen en klagen kwaad zijn en verdrietig. Dat er mensen zijn die er nu doorheen zitten en het even niet zien zitten moet kunnen daar is dit prikbord voor. Maar als je echt hebt gelezen had je ook de berichten van de mensen gelezen die ze een hart onder de riem hebben gestoken en positieve berichtje hebben geplaatst om de mensen die er doorheen zitten op te beuren En als jij ons al bijna een jaar hebt gevolgd had jij dat ook kunnen doen. Inplaats van dat jij ons helpt ontneem je met dit bericht de mensen die het nodig hebben een veilige plek om te rouwen op hun eigen manier. Ik denk dat je mensen in hun waarden moet laten. Als je de berichtgeving te negatief vind had je ook kunnen besluiten dat het voor jou tijd was om zonder het prikbord verder te gaan. Dan ben jij blijkbaar zover dat je wel je leven op kunt pakken. Die tijd moet je andere mensen die in dezelfde situatie zitten als jij ook geven. Een ieder doet het op zijn eigen manier.
Nelke
Anneke

24-01-2012 14:32

Ook ik lees ongeveer een half jaar mee met jullie. Bij mij is het 3 jaar geleden, totaal onverwachts en de pijn is er nog steeds bij vlagen heel heftig en dat zal altijd wel zo blijven als je 35 jaar lief en leed met je geliefde gedeeld hebt. Mag ik jullie iets aanraden om te lezen het boek “stemmen aan de overzijde van Rosemary Althea”. Het is mij tot grote steun geweest en ik heb ervaren dat dood niet dood is, maar als je je er voor openstelt er veel meer is en het ook heel bijzonder kan zijn. Ik moet terugdenken aan een verhaal wat ik op het prikbord heb gelezen van iemand die een vraag kreeg om mee te werken aan man bijt hond over rouw bij huisdieren, ze vertelde erbij dat ze haar man had leren kennen door hetzelfde programma. Nou is dat geen “boodschap' of is het toeval, nou daar geloof ik niet in. Onze duitse herder die trouwens verleden jaar is overleden was ook in de aula tijdens de crematie, zij was tenslotte toen ook al 12 jaar het maatje van mijn lief. Een goede vriendin van mijn las een gedicht voor waar een passage in voorkwam ”zeg het tegen de dieren"op dat moment ging onze hond heel hard huilen als een wolf. Het boek van Rosemary gaat over dat soort ervaringen en deze kunnen ook heel mooi zijn, die arm is er niet meer maar, als je je daar voor open stelt, zal je merken dat er veel meer is.
Groetjes en heel veel sterkte,
Anneke
Ria

24-01-2012 16:50

Lieve Anneke
Bedankt, dat boek ga ik zeker lezen, ik was diegene van MBH en inderdaad dat kan geen toeval zijn, ik weet dat er meer is tussen hemel en aarde,
maar je bent zoekende, dat zal je wel herkennen.
Ik heb niet meegewerkt aan het programma van MBH maar dat had een andere reden.
Ad en ik hebben ook samen onze hondjes opgevoed en ze missen hem nog steeds, 1 van de twee is nooit meer het vrolijke beestje geworden wat ze was,
mijn vraag van toen was…..kunnen dieren ook rouwen…….maar ik weet het nu zeker.
ik heb ze ook mee naar de aula genomen en daar hebben ze nog aan het baasje gesnuffeld, dit op advies van mijn dierenarts.
met kippenvel heb ik jou stukje zitten lezen van jullie hond, heb je dat gedicht misschien nog? ik zou het erg graag willen lezen.
mijn man overleed ook onverwachts, ik heb het er heel moeilijk mee, ik geloof niet dat deze pijn ooit over gaat.
Liefs Ria
Anneke

24-01-2012 20:11

Lieve Ria,
Snap ik, in het eerste jaar wist ik ook niet waar ik het moest zoeken. Het tweede vond ik persoonlijk nog moeilijker, er wordt van je verwacht dat het weer goed met je gaat en je gaat merken, dat als je iets over je geliefde vertelt er heel gauw overheen gepraat gaat worden en mensen zich wat ongemakkelijk gaan voelen. Uitzonderingen daargelaten, maar dat zijn dan ook vaak mensen die zelf zoiets hebben meegemaakt. Ook daar vind je je weg wel weer in en heb je het er niet meer zoveel over, je lacht weer, maar het komt nog niet vanuit je buik. Je gaat wennen aan het alleen thuiskomen en langzamerhand ook weer dingen ondernemen en een beetje genieten. De pijn gaat niet over maar wordt wel anders, in het begin is het zo dat je er de hele dag aan denkt en de letterlijke pijn in je lijf voelt, maar verder in de tijd zal je merken, dat er momenten zijn dat je er even niet aan denkt en weer verder in de tijd, goh ik heb er een hele ochtend niet aan gedacht. Natuurlijk het gemis blijft en ik had graag oud met hem willen worden, hij was tenslotte net 59, nu ben ik al bijna ouder dan hij ooit is geworden. Het wordt echt anders geloof me en dat doet niets af aan de liefde die je voor elkaar hebt gevoelt.
Het gedicht waar je naar voreg heet “voor een dag van morgen” uit al ben ik een reiziger van Hans Andreus.
Liefs Anneke

Dit topic is gesloten, er kunnen geen reacties meer worden geplaatst.

prikbord

Eric

Ria

erlo94

Ilse Stremme

Marjolijn

lies49

Nelke7

Anneke

Ria

Anneke