hallo yvonne, nog gecondoleerd met het overlijden van je man… ja dan ineens die leegte en stilte, soms vond ik het fijn even alleen, maar dan kwam weer de paniek en angst, de werkelijk heid alles zo vreemd, alles anders nooit word het meer zoals het was, en al zit ik tussen mensen ik voel me toch alleen, niet meer kompleet, ja we moeten sterk blijven en dat valt niet mee, dat gaat met vallen en opstaan weer vallen en over eind klauteren snap je…. stap voor stap , dag na dag… ik ga elke dag naar het graf van patrick soms 2x per dag loop ik erheen en vind wat rust… even op de comp… geeft me wat afleiding en rust.. en zo moet je voor jezelf proberen wat voor jou wat goed voelt.. het is heel moeilijk dit alles , het gemis is zo erg… laat je niks aanpraten van je moet dit of dat, volg je hart en blijf geloven in jezelf doe hoe je het zelf wil, ja eigenlijk niet wil, maar hebt geen keus…. heel veel liefs en sterkte , mijn lieverd is 16 dec. overleden dus ook maar kort brrr… gr. roos
Mijn man is vrijdag 13 oktober overleden , ic Erasmus , letterlijk de stekker eruit . Heel hard deze coronatijd . Ik was 16 hij 17 we hebben elkaar 57 jaar lang nooit meer losgelaten , onvoorwaardelijk van elkaar gehouden . Hij had al een donornier kreeg 6 jaar geleden het bericht dat hij uitgezaaide prostaatkanker en een niertumor had , ondanks alle zorg en onderzoeken door zijn fantatische nefroloog uit het Erasmus . Hij heeft het met heel veel medicijnen , operatie etc nog 6 jaar vol gehouden . Ja altijd het zwaard van Damocles boven je hoofd . Eigenlijk was Corona genadig voor hem , in slaap gebracht en weggevaren op zijn boot de eeuwigheid in . Ik had niet gedacht dat mijn verdriet zo ondraaglijk zou zijn , het wordt steeds erger . Ben blij als ik de avond haal . Dan mag ik van mezelf voor de nacht een oxazepam nemen , nee niet iedere dag want dan heb je er niets , maak je het alleen maar erger . Stelt je intense immens verdriet alleen maar uit en je hebt helaas ook steeds meer nodig om te verdoven . Hoe doen mijn medelotgenoten het? Al is ieder mens anders je kunt altijd leren . Voor iedereen een lieve groet
Mijn lieve man is na 45 jaar huwelijk op 11/12 overleden. Na een succesvolle kankerbehandeling, bleek hij toch infecties te krijgen. De dag voor zijn opname in het ziekenhuis, gaf hij zelf aan dat hij het vechten beu was, dat het genoeg was… We konden nog afscheid nemen, maar hij was toen al in coma gebracht na een hartstilstand. Ik verwijt mezelf dat ik niet bij hem was, de laatste uren, minuten, toen hij nog bewust vocht voor zijn leven. Dat ik hem alleen liet in het ziekenhuis, omringd door vreemden. Had ik maar… Was ik maar…
Door de Corona was ( en is) het extra hard om troost te vinden, niemand mogen knuffelen…geen bezoek…
Onze kinderen hebben gezorgd voor een prachtig eerbetoon aan zijn leven, we hebben gehuild en gelachen! Zijn urne staat hier in huis, zodat ik elke dag met hem kan praten over hoe ik me voel, praten zoals we vroeger deden. Ook de kinderen en kleinkinderen doen het wel eens. En inderdaad, ik heb enorm veel energie, maar als het donker wordt, voel ik de eenzaamheid in alle sterkte toeslaan. Ik wil dan alleen nog huilen, foto's en video's bekijken. Meestal word ik wakker na enkele uren slaap, en dan begin ik brieven aan hem te schrijven. Dat lucht enigzins op, maar elke nieuwe dag is weer een uitdaging: hoe wordt het vandaag? Het helpt als ik even naar de winkel kan, als ik met de kinderen kan chatten, als een kleinkind met een kadootje voor opa komt. Naast zijn urne en foto hangt het ondertussen vol met tekeningen, knutselwerkjes, de nieuwjaarsbrieven…
Ik denk steeds: nu heb ik geen tijd om te rouwen, er moet nog zoveel geregeld worden! Maar ik ben bang dat ik op een bepaald moment de spreekwoordelijke “klop van de hamer” zal krijgen. De kinderen kunnen en mogen er niet altijd zijn, een deftig praatje met buren of vrienden kan ook niet… En telefonisch kan je elkaar niet even vastpakken of uithuilen op een schouder…
Ik weet dat er (zeker in deze tijd) heel veel mensen in dezelfde situatie zitten. Maar dat maakt het verdriet en de pijn niet draaglijker. Toch wens ik iedereen een lichtpuntje! Het komt wel goed!
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's