Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Ingrid
Haalo Tineke,
Ik weet niet of het gelukt is om je een priveberichtje te sturen,staat niks bij verzonden berichten,snap er geen .. van!
Probeer jij mij anders iets te sturen?
Gr Ingrid
Een enorme klap voor je Ingrid. Ik kan je alleen maar veel kracht toewensen om dit de komende tijd te verwerken.
Misschien kan dit lotgenoten-boek je erbij helpen: http://www.bol.com/nl/p/nederlandse-boeken/leven-zonder-ouders/1001004005471674/index.html
mvg
Martin
http://www.zetjelevenweeropderails.nl
Hallo,
Ik herken dit zeker. Mijn vader overleed in oktober 2002 op een maand na 79, dus dat kun je dan enigszins accepteren.
Op 14 februari 2003 overleed mijn moeder (68), zij was al ziek. Toen overleed in april van datzelfde jaar ook nog mijn schoonvader vrij onverwacht.
Het doet zeker veel verdriet. Maar als je het kunt accepteren is er ruimte voor mooie herinneringen. Het leven bestaat helaas niet alleen maar uit mooie dingen, maar ook vaak veel verdriet. Wij hadden ontzettend lieve ouders, die ook nog eens een erg goed huwelijk hadden. We hebben hen vrijwel tot aan het overlijden zelf thuis kunnen verzorgen, dus we kunnen tevreden terugkijken. Het is goed zo, maar het gemis blijft en lijkt soms alleen maar erger te worden. Je had nog zoveel willen delen met hen. Op het dankkaartje van mijn vader stond een tekst die ik had gelezen in een tijdschrift: We missen je. Vandaag meer dan gisteren en minder dan morgen. Velen begrepen de tekst niet goed. Als je hem aandachtig leest begrijp je het zeker. Ik wens je heel veel sterkte!
Martin Sijtsma Schreef:
——————————————————-
> Een enorme klap voor je Ingrid. Ik kan je alleen
> maar veel kracht toewensen om dit de komende tijd
> te verwerken.
> Misschien kan dit lotgenoten-boek je erbij helpen:
> http://www.bol.com/nl/p/nederlandse-boeken/leven-z
> onder-ouders/1001004005471674/index.html
>
> mvg
> Martin
> http://www.zetjelevenweeropderails.nl
hallo ingrid
ik weet precies hoe je je voelt , mij is het zelfde overkomen,
mijn ouders zijn 3 dagen na elkaar overleden.oktober 2011
eerst mijn vader 66 jaar toch vrij plotseling door een hartinfarct na een lange periode van longkanker met vele complicaties terwijl mijn moeder 65 jaar al in de hospice was vanwege de snelle acheruitgang door melanoomkanker beide waren ze heel ziek maar hebben zich de hele tijd aan elkaar opgetrokken zover als het ging.2 weken hebben we op en neer gereist tussen de hospice en het ziekenhuis 60 km verder waar pa tussendoor lag. in de 1e week ma nog kunnen meenemen naar pa dat ze elkaar toch nog konden zien. als kind voel je je machteloos in zo'n situatie je probeert voor beide het zo aangenaam mogelijk te maken . je moet beslissingen nemen die je nooit had kunnen denken omdat te moeten doen.je zit in een spiraal van gedachten dat je nog niet meer weet hoe je moet denken…..
toen het met pa plotseling heel slecht ging en in een ander ziekenhuis werd opgenomen vochten de artsen voor zijn leven ,maar heeft niet mogen baten.ma heeft er niet bij kunnen zijn toen hij overleed.zij was al bijna niet meer op deze wereld toen we haar het nieuws moesten vertellen. ze zei gelijk dan wil ik samen met hem
gecremeerd worden. zodoende dat ze 3 dagen na pa met behulp van eutenasie rustig ingeslapen is . ze zijn samen op hun 44e trouwdag tegelijkertijd gecremeerd.
ondanks het gemis van beide weet ik dat ze nu samen zijn. ze deden alles samen zelfs sterven deden ze samen.
Hallo tanja,
Tjee,met verbijstering heb ik je verhaal gelezen. Wat een verdriet,maar met wat een kracht en liefde hebben ze afscheid genomen van dit leven.
Met mam was het ook zo,alleen sprak ze de woorden niet uit,die wilde ze ons besparen. Ze heeft de laatste maanden van haar leven met ons gedeeld op een manier waar we alleen maar bewondering voor kunnen hebben. Ik weet het,ze zijn samen…ook pap en mam waren altijd samen. Ze hadden niet veel nodig,alleen elkaar!Als ik echt in gedachten ben dan zie ik ze samen dansen en dat is mooi!
Nu is het 2 jaar geleden met pap,1.5 met mam. Het gemis is groot,heel groot.Voel wel eens boosheid. Kan woorden als:ze zijn samen niet goed meer hebben. Ze zijn samen maar ik wil ze hier. Het besef dat nooit meer ook echt nooit meer is……Mijn verdriet draaide om hun. Daar bedoel ik mee,ik was boos en verdrietig omdat hun samen niet verder mochten. Steeds meer komt mijn gemis naar voren. Ik weet niet of iemand zich hier in herkend? Vind het moeilijk om het uit te spreken,laat staan hier te posten…maar ben jaloers op mensen die nog 1 van hun ouders hebben. Mijn schoonouders waren 53 en 60 toen ze stierven. Ook dat gevoel van veiligheid is weg. Zelfs daar ben ik boos over,heel boos.Mijn vriend en ik hebben veel steun aan elkaar en geloof me daar ben ik heel dankbaar voor.Er is wederzijds begrip al is de verwerking voor ons beiden anders. We missen ze! Ik hoop dat mensen zich hier in herkennen,vind het zo raar. Mijn vriend herkend dit stukje niet. natuurlijk mist hij zijn pap en mam maar is in al die tijd meer bezig geweest met hoe het voor hun is/was! Voel dus soms een stukje egoïsme in me,ik mis ze,het is niet alleen erg voor hun,ook voor mij en mijn broertje! Nu pas komt dat besef….weet ook niet wat ik er mee aan moet!
Tanja,ik wens je heel veel kracht en sterkte,een rouwproces gaat in fases,lees ik overal,ik hup van het ene proces in het andere. Een ding weet ik zeker,ik zal ze meenemen,daar waar ik ben vind je mijn pap en mam,want ik neem ze mee in mijn hart voor altijd!
liefs Ingrid
tjee, weet niet wat ik zeggen moet…mijn ouders zijn 6 maanden en 3 dagen na elkaar overleden. (mam 19-5-2011, pap 21-11-2011). ik dacht dat ik er alleen voor stond, maar hier lees ik mijn gevoelens, ook van jaloezie op anderen die wel nog ouders hebben. ik ben een alleenstaande moeder, mijn zoon is 13 jaar, en mijn ouders waren ook meer zijn ouders dan zijn opa en oma. zoveel herkenning in jullie verhalen, het klinkt misschien gemeen, maar het voelde heerlijk om het te lezen (al was het dan met tranen). ik wens iedereen met zulk verdriet héél veel sterkte, geduld, en nog meer liefde toe.
veel liefs Bianca
Hallo Tanja,
Bedankt voor je lieve woorden en begrip. Ik weet dat t misschien niet mag..maar de jaloersheid blijft.Ik probeer alle goede jaren mee te nemen. We hebben ze in ieder geval nog 39 jaar gehad,waarin we hele mooie dingen hebben meegemaakt. Ik probeer het om te draaien. Maar valt niet mee,ook wij hadden een hele goede band met onze papa's en mama's..
Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen en alle kracht…liefs van Ingrid
