pap en mam overleden,vlak na elkaar

Ingrid

17-11-2010 23:13

Hallo allemaal.
Wilde het een en ander met jullie delen.
Mijn vader,65 jaar is heel onverwacht overleden aan een hartstilstand afg 16 april.
De zorg voor mam(met liefde hoor!)kwam bij mij te liggen,iets bleek er niet goed.
7 juni hoorden we dat mam uitbehandeld was,uitzaaiingen van een melanoom.Tot 19 sept heeft ze bij ons ingewoond,dat ging allemaal prima! Mijn mam is een makkelijk mens en vindt alles goed,gelukkig konden ook mijn vriend en zoon het prima met haar vinden.
Vanaf 19 sept hebben we(ik en mijn broertje) ze verzorgd en begeleid in haar flatje,we zijn bij haar ingetrokken.Toen werd ze echt slechter.Afg 7 nov is ze overleden,63 jaar.
Voor mij komt nu het gevoel dat ik alles tegelijk moet verwerken,voelt alsof mijn beide benen zijn geamputeerd.Heb zoveel moeite met het nooit meer….pap en mam waren(zijn)zo'n bijzonder mooie mensen.Herkennen jullie dit?
Tineke53

18-11-2010 22:06

Lieve Ingrid,
gecondoleerd met het overlijden van je vader en moeder….
wat moet dat een leegte zijn….eerst al het onverwachte overlijden van je vader. Dat alleen al doet een mens op zijn grondvesten schudden.
en dan daarna ook je moeder nog.
Geen wonder dat dan in je hoofd alles door elkaar ligt.
Het nooit meer…inderdaad….
Ik wens jullie bijzonder veel kracht toe……….
warme groet Tineke
Ingrid

22-11-2010 08:58

Hallo Tineke,
Dank je wel,mag ik vragen hoe verwerk je zoiets?
Heb nu een boek van Daan Westerink,leven zonder ouders,ben blij dat er ook voor de volwassen(kinderen)aandacht aan wordt besteed.
Groet Ingrid,ps die intens verdrietig is.
Tineke53

22-11-2010 17:36

Lieve Ingrijd………
Hoe verwerk je zoiets….
Hoe ga je daarmee om….
Probeer dicht bij jezelf te blijven en de dingen te doen die goed voelen.
Je hebt zo'n dreun gekregen…..
Emotioneel doet dat zoveel met je.
Alle draadjes die uitgelegd waren in je hoofd, je toekomstbeeld is in één klap weg. En het is anders geworden en wordt nooit meer zoals het was.
Dat is moeilijk.
Zwaar, eigenlijk te zwaar….maar je hebt geen keus.
Ik zou je een heleboel willen zeggen…….want ik voel mee wat jij voelt, alhoewel het mijn man is waarvan ik afscheid moest nemen op veel te jonge leeftijd.
Het verdriet, de onmacht, het overzien van het leven….was dat het nou??????
Is dat mij overkomen? Is dat echt zo??
Sta nergens raar van te kijken hoe je lichaam reageert……hoe je zelf reageert. Het hoort er allemaal bij.
Laat je verdriet maar komen, de tranen, ga er dwars doorheen en er niet OM heen……..
Je loopt als een zombie rond, in t eerst, maar langamerhand gaat de wereld weer een klein stukje voor je open en durf je ook zelf weer meer dingen. Je bent uit balans……
Kijk niet teveel vooruit, dan word je gek……leef met de dag, wees blij als je de dag weer redelijk bent doorgekomen.
Ik heb veel aan het boek: door je verdriet heengroeien en rouwen in de tijd van Marinus van den Bergh
Ik wens jullie bijzonder veel kracht toe.
warme groet Tineke
Ingrid

22-11-2010 18:43

Hallo Tineke,
Ik schrik hiervan,volgens mij ben je nog niet zo oud!
Was je man ziek?
Is het (lang) geleden?
Sorry,heb verder nog maar weinig van het forum gelezen,denk dat ik daar ook veel kracht uit put,ga het zo dus ook doen.
Lieve Tineke,bijzonder veel kracht toegewenst van Ingrid
Tineke53

22-11-2010 22:38

Lieve Ingrid,
Het liefste wat ik had stierf op 55-jarige leeftijd na een ziekbed van drie maanden in januari 2009, alvleesklierkanker. Niets meer aan te doen, geen chemo, geen bestraling, geen operatie.
Niemand op deze aarde kan u beter maken…………….
en daar moesten we mee door, we hadden geen keus……………..
Tineke
Ingrid

23-11-2010 09:56

Lieve Tineke,
Tjee,wat erg…zo jong.En inderdaad het liefste wat je hebt.Dat wil en kan je niet loslaten.Hebben jullie kinderen?
Mam heeft dus ook nog mee moeten maken dat ze haar allerliefste verloor afg 16 april,heel onverwacht,zomaar….uit het niets.Hartstilstand,op de camping.
Een grote klap,zo raar.Mam is toen 2.5 weken bij ons geweest.Op een gegeven moment wilde ze zelf terug om de draad weer(op een of ander manier)op te pakken.
Ze vond dat ze ons niet mocht belasten,tjee.
Toch,iets was er met mam,kreeg lichamelijke klachten,we weten het aan het zware rouwproces(pap was 65).
Mam was vorige zomer 2009 genezen verklaard,geen moment aan gedacht dat het de kanker was.
Het was dan ook een hele klap toen we 7 juni te horen kregen dat ze niet meer te behandelen was,(uitgezaaid melanoom)heb geen dag meer gewerkt en alle dagen met mam doorgebracht.Ook nog leuke tijden gekend,mam leek zich er makkelijk bij neer te leggen,wilde alleen niet mij en mijn broertje achterlaten.
Wat dat betreft zouden we het niet anders gewild hebben,mam is 7 nov thuis gestorven in haar slaap,wij waren bij haar.Ze was 63,zou trouwens vandaag 64 worden!
De klap,vooral voor mij komt nu pas,kan niet stoppen met huilen en ben ontzettend moe,heb geen tijd gehad om te verwerken dat pap er al niet meer was,laat staan dat ik er al mee bezig was(tijdens het ziekbed)dat ook mam er na een tijdje niet meer zou zijn.
Huis opruimen,ook zoiets,het doet zo'n pijn!
Pap en mam waren,zijn zo'n bijzondere mensen en hoe mam dit gedragen heeft is meer dan onvoorstelbaar te noemen,ik mis ze zo!
Liefs Ingrid
Bedankt steeds voor je berichtjes,doet me erg goed.Het ene rouwproces is het andere niet,toch je verliest iets wat je zo lief is,of het je partner is of je ouders.
Ben wel reëel,je ouders verliezen,het hoort bij het leven,maar dat het zo'n pijn doet…….
Tineke53

23-11-2010 12:50

Inderdaad … het doet zo'n pijn.
en dat kan je niemand uitleggen…..of ze moeten het zelf hebben meegemaakt. En dan nog….
Ingrid als je me even een privé bericht stuurt dan stuur ik je mijn e-mail adres, dat praat ook wat makkelijker misschien.
Ik wil niet alles op het prikbord hier zetten.
gr Tineke
Nicole H.

23-11-2010 17:10

hallo Ingrid,
heel herkenbaar.
Ik had twee ouders, mijn moeder kreeg Alzheimer en ineens valt mijn vader weg.
Het voelt alsof het niet klopt, ik had tenminste nog mijn vader en nu hij wegvalt is het ineens duidelijk dat ik eigenlijk geen ouders meer heb.
Mijn moeder zit in een verpleeghuis godzijdank dat scheelt heel veel.
En ergens putten we ook kracht uit het feit dat we haar nu proberen te verzorgen zo goed als we kunnen zoals pa dat ook gewild had.
maar daarnaast het ouderlijk huis leegruimen, de vriendenkring van mijn ouders te woord te staan, en dan ook je eigen leven dat is heel veel. Ik merk dat het me innerlijk veel doet terwijl de buitenwereld doorgaat.
Ik probeer ook daarom elke week met een vriendin af te spreken om er uit te zijn om niet vast te raken in gepieker.
En gelukkkig kan ik hier en daar mijn verhaal kwijt.
Ik zag ook een mooi stuk op internet ergens over de vier fasen van rouwverwerking en dat steunde me. En daar ontleen ik ook mijn kracht aan omdat ik dingen daardoor herken bij mezelf.
Nou ja, de rest had ik in een eigen stukje gezet, want nu met de feestdagen dus grijpt het me wel aan allemaal en daar weet ik ook niet zo goed raad mee.
Sterkte met alles,
warme groet,
Nicole
Ingrid

23-11-2010 19:33

Hallo Nicole,
Soms voel ik me zo egoïstisch dat ik graag nog 1 van de 2 bij me had.Ze zijn nu samen,zo voelt het,het is een troost,maar….voel me zo geamputeerd.
Wat is het allemaal herkenbaar wat je schrijft.Je bent ineens geen kind meer.
Ik zelf ben helemaal opgegaan in mams ziekte(wilde zelf niet anders).
Heel goed zou het zijn om af en toe wat anders te hebben.Ik zelf heb dat geprobeerd door afleiding te zoeken in spelletjes op de pc(nog nooit eerder gedaan).
maar was toch bij mam in de buurt.
Natuurlijk ging mam ook wel eens een dagje weg met zussen en haar zoon,dus hadden we wat tijd voor onszelf en ook dat is goed.
Weet je,alles is goed in zo'n proces heb ik geleerd,zolang je je zelf er maar goed bij voelt.
Veel vriendinnen van me hoopten,dachten dat ik afleiding nodig had tijdens mams ziekbed,tegendeel is waar.
Nu zijn ze er,voelt erg goed,mijn huis staat al vanaf 7 nov vol bloemen(alsof ze het afspreken)
Feestdagen,zie er erg tegenop,geen zin in,we zien wel wat het brengt….
Voor jou,heel veel sterkte en liefs Ingrid

pap en mam overleden,vlak na elkaar

Ingrid

Tineke53

Ingrid

Tineke53

Ingrid

Tineke53

Ingrid

Tineke53

Nicole H.

Ingrid