rouwverwerking.startpagina.nl

Hulp bij rouwverwerking???

  • Anonymous avatar

    J. Niessink-Jurrjens

    16 augustus overleed op de terugweg van een solo-vakantie in Vietnam naar huis de man waarbij ik net met veel pijn en verdriet bij weg was.

    Het verdriet, schuldgevoel, gemis en het gevoel over verleden, heden en toekomst is erg heftig. Daarnaast nog het verdriet van mijn kinderen (20,22 en 24). Het gevoel dat ik hun vader en moeder tegelijk moet zijn, kortom; ik ben echt de weg kwijt, kan niet werken, slaap slecht. Om op deze manier een samenzijn van 40 jaar definitief afgesloten te hebben is onverteerbaar.

  • Anonymous avatar

    Ria

    Hallo J. Niessink-Jurrjens

    Gecondoleerd met het verlies van je….neem ik aan ex man.

    Voel je niet schuldig, de reden van het uit elkaar gaan was voor jullie denk ik de juiste beslissing

    die neem je niet zomaar, maar je schuldig voelen heeft geen enkele zin, daar verspil je zoveel

    energie mee, energie die je nu zo hard nodig hebt.

    Natuurlijk heb je verdriet, verdriet van het waarom, ik begrijp je heel goed.

    Je kinderen hebben ook verdriet om het gemis van hun vader, ik hoop dat jullie met z,n alle

    dat verdriet kunnen verwerken, probeer er veel met je kinderen over te praten, zodat ze begrijpen

    waarom jullie toen die stap van het uit elkaar gaan hebben genomen, ik begrijp dat je veel van deze man

    hebt gehouden en dat nog doet.

    Ik wens je heel veel sterkte.

    Liefs Ria

  • Anonymous avatar

    Marieke65

    Hoi Bjorn,

    Wat vreselijk voor je dat je vader zo onverwacht is overleden dat je geen afscheid hebt kunnen nemen. Dat is inderdaad vreselijk. Ik herken dat wel. Hoewel ik niet zeker weet of het makkelijker was geweest als je wel afscheid had kunnen nemen.

    Mijn moeder is 17 jaar geleden bij een verkeersongeluk om het leven gekomen. Ze was op slag dood. Dan realiseer je je wat je allemaal nog had willen zeggen, dat je nog zoveel samen had willen doen. Ik voelde me schuldig dat ik al een hele tijd niet met haar had gebeld. Het kostte mij tijd om dat een plek te geven. In mijn geval bijvoorbeeld bedenken dat zij mij dus ook niet had gebeld, dat eerst zij en toen wij op vakantie waren en dat we dan alleen belden om door te geven dat we goed waren aangekomen (mobieltjes waren er toen nog niet). Dat het dus domme pech was en samenloop van omstandigheden. Het maakt het gemis en verdriet niet minder, maar wat draaglijker althans bij mij. En na 17 jaar weet ik dat ik mijn moeder nooit zal vergeten, maar dat ik nu vooral alle goede en mooie momenten herinner en wat ze voor mij heeft betekent.

    In februari is mijn man overleden. We wisten dat zijn gezondheid slecht was en dat hij onverwacht kon overlijden aan een hartstilstand. Wat dus gebeurde. Ze konden hem nog reanimeren, maar hij is niet meer bij kennis geweest en na 2 weken ging het zo slecht en was het 100% zeker dat hij nooit meer bij zou komen dat we hem hebben moeten laten gaan. Voor mijn gevoel heb ik in die 2 weken nog afscheid kunnen nemen en kunnen wennen aan het idee, ook al kon ik niet meer met hem praten en in die zin niet echt afscheid nemen.

    Hebben jullie een nagesprek gehad met de arts over wat er is misgegaan met je vader? Ik heb na het overlijden van mijn man gesprekken gehad met het ambulancepersoneel, buren die erbij waren en de arts van de IC. Mij heeft dat wel wat rust gegeven, dat het zo goed is, dat ik niets verkeerd heb gedaan en dat dit het beste was. Dat wil nog niet zeggen dat ik niet regelmatig weer denk, wat als….? Maar dat is omdat ik hem nog zo graag bij me had willen houden en hem zo ontzettend mis. Ik weet dat het nog jaren kan duren voor het echt een plek heeft, maar ik heb er wel vertrouwen in dat het ooit gaat lukken. Ik hoop dat jij dat vertrouwen ook ooit krijgt.

    Sterkte,

    Marieke