Hulp bij rouwverwerking???

Bjorn

29-08-2010 04:36

Hallo allemaal,
Mijn vader is op 09-01-2009 plotseling overleden op 63 jarige leeftijd.
Door diverse complicaties na zijn operatie van 06-01-2009 is hij in de nacht van 09-01-2010 gestikt in zijn braaksel omdat hij niet de kracht had om zich om te draaien.
Doordat ik geen afscheid heb kunnen nemen is dit zeer hard aangekomen en kan ik het ook niet verwerken, op momenten dat ik alleen ben moet ik constant aan van alles denken (het moment dat wij gebeld werden door het ziekenhuis, hoe hij overleden is en dat ik geen afscheid heb kunnen nemen).
Mijn vader wou gecremeerd worden, dit hebben we ook gedaan maar had liever een plek op de begraafplaats gehad om naar toe te kunnen gaan.
Als aandenken (voor zover mogelijk) heb ik recent een tatoeage laten zetten met de titel van het crematienummer + datum van overlijden.
Ik ben geen prater en heb het er verders ook nooit met iemand over vandaar dat ik op deze manier graag meer informatie zou willen.
Zou graag reacties krijgen van mensen die dit herkennen.
Groetjes,
Bjorn.
sandra

29-08-2010 14:24

hoi bjorn.
ik vind het al goed van je dat je hier je verhaal doet.
ik begrijp je helemaal van geen afscheid kunnen nemen.
ons mam is 9 juli 2010 overleden aan een hartinfarct,en we hebben ook geen afscheid van haar kunnen nemen.
het is mooi dat je een tatoeage heb laten zetten,dat hebben ik en mijn zus ook gedaan,ter herinnering aan ons mam,we hebben een vlinder laten zetten.
het is helemaal niet erg als je geen prater bent,misschien kun je het opschrijven wat je voelt.
mijn zus heeft een foto van ons mam die bij de kist heeft gestaan heeft ze in een hoekje met een kaarsje neergezet als een soort herdenkingsplaats.
heel veel sterkte en nogmaals ik vind het al heel goed dat je dit doet,je kunt misschien een prater zijn met schrijven.
groetjes sandra.
Marjada

30-08-2010 11:28

Hoi Bjorn,
Ook ik heb geen afscheid kunnen nemen van mijn vader. Vanwege een zeer ernstige dubbele longontsteking ten gevolge van de Q-koorts moest hij aan de beademing in de hoop dat hij na een paar dagen in kunstmatig coma, weer wakker gemaakt zou worden. Voordat hij in het kunstmatig coma gebracht is, hebben we hem allemaal gesproken, maar afscheid nemen doe je dan niet: je zegt welterusten en tot over een paar dagen, dan zien en spreken we elkaar weer.
Helaas verslechterde de toestand zienderogen en na 5 dagen hebben wij de beslissing moeten nemen op de beademing stop te zetten. Hierna is mijn vader na een kwartier overleden.
Het is nu ruim 2 jaar geleden en het doet nog steeds verschrikkelijk pijn dat we niet echt afscheid hebben kunnen nemen. Ik heb een mooie foto van mijn lieve pap neergezet, waar ik regelmatig een kaarsje bij brandt. Ik ben niet gelovig maar heb dan het gevoel dat er toch extra aan hem gedacht wordt. Mijn pap blijft altijd bij mij, in mijn hart.
Elk jaar als de Perseiden aan de hemel verschijnen op zijn verjaardag ben ik blij, omdat hij van mij een plekje in de sterren hemel hebt gekregen.
Ook ik ben niet zo'n prater en gebruik dit prikbord af en toe als uitlaatklep als het allemaal even te veel wordt.
Mijn hulp bij de rouwverwerking vind ik in sporten, ontspanningstherapie met massage en reiki,
daarnaast heb ik een mindfullness training gevolgd en mediteer ik (bijna) elke dag een kwartiertje.
Dit helpt me om zoveel mogelijk de rust te vinden die ik zo hard nodig heb.
Bjorn, neem de tijd om die akelige momenten zoals het telefoontje van het ziekenhuis te verwerken, uiteindelijk wordt die slechte film wel iets positiever maar het wordt nooit meer zo als vroeger. De pijn blijft maar moet een plekje krijgen en bij de een duurt dat langer als bij een ander.
Heel veel sterkte en ik hoop dat je iets hebt aan de verhalen van de schrijvers op dit prikbord.
Groeten van Marjada
bjorn

31-08-2010 02:15

Dag Sandra en Marjada,
Bedankt voor jullie reactie's.
Weet op dit moment niet wat te antwoorden behalve jullie dank en voor jullie natuurlijk ook sterkte met het verlies.
Heb afgelopen jaren heel wat bekende links en rechts zien overlijden, maar als het je echte naasten betreft komt het tig keer zo hard aan.
Ik wens jullie het allerbeste toe en wellicht schrijven we mekaar nog.
groetjes,
bjorn
Minu

08-09-2010 18:57

Hi Bjorn,
Je naam doet me denken aan het buurjongetje van mn vader. Dat doet me weer denken aan de tijd die ik in dat huis met mijn jongere broertje heb mogen doorbrengen. Ik ben al jaren het huis uit en zag hem maar 1 keer per maand ongeveer. Twee maanden geleden is hij overleden. Ook geheel onverwachts. Hij viel zomaar op de grond, en over was het. De doktoren weten nog steeds niet waarom. Het is een mysterie.
Het was de bedoeling dat je vader beter zou worden door de operatie (neem ik aan). Het lijkt me verschrikkelijk om op die manier je vader je verliezen. De operatie overleefd…. en dan dat!
Ik heb een week geleden ook een tatoeage laten zetten. Zijn naam op mn pols, in zijn handschrift. Alsof hij zelf zijn naam er op heeft geschreven. (en dat terwijl ik anders nooit maar dan ook nooit een tatoo had laten zetten :-) ) Maar het voelt goed he?!
Bjorn, ik leef met je mee. En als je wil, als je alleen bent en je gedachten kwijt moet. Weet dat je altijd een berichtje kunt sturen….. ik (en anderen) zullen het lezen. Zelfs het meest banale… iedereen hier snapt het.
Dank voor je bericht.
Groetjes Minu
Bjorn

11-09-2010 10:23

Hoi Minu,
Bedankt voor je reactie, jij ook heel veel sterkte gewenst met het verlies van je broertje.
Het is volgens mij het ergste wat je mee kan maken, een dierbare die plots komt te overlijden is al erg maar als je dan ook geen afscheid hebt kunnen nemen.
De operatie was inderdaad geslaagd en zou na een paar dagen naar huis mogen, maar vanwege de complicaties (zoals ze daar zeggen) was mijn vader zo verzwakt en is het op deze manier fout gegaan.
Januari wordt het alweer 2 jaar, maar het lijkt nog steeds gisteren dat wij telefoon kregen.
Heb ook heel lang met het idee gelopen (af en toe nog steeds) dat het voor mij allemaal niet meer hoefde, maar heb nog een hele lieve moeder die veel steun nodig heeft en voor haar houd ik me groot.
Groetjes,
bjorn
Anke

15-09-2010 15:43

Dag Bjorn,
Allereerst gecondoleerd met het verlies van je vader. Ik wens je heel veel sterkte met het verlies. Ik heb hetzelfde meegemaakt, mijn vader is in juli 2008 heel plotseling overleden aan een hartstilstand, een week na zijn 65e verjaardag wat we nog uitbundig gevierd hadden met de hele familie.
's ochtends vroeg werd ik op mijn werk gebeld door de buurvrouw van mijn ouders. Ik wist direct dat het misse boel was want ik spreek de buren eigenlijk niet zo vaak meer. Mijn ouders wonen op het platteland en ik woon al jaren samen met mijn man. Ik ben met mijn man naar het ziekenhuis gevlogen zo ongeveer, mijn moeder en broertje waren er al. En daar lag mijn vader, mijn maatje, mijn alles, zo maar dood. Mijn vader, die altijd zo bruisend door het leven ging, er altijd heel jong en vlot uitzag, lag daar in een kale, lege kamer, in een grauw ziekenhuisbed. Hij zag eruit als een oude opa van 90 jaar….. ik ben me echt lam geschokken, ik herkende hem totaal niet weer. Pas later die dag, toen hij in de kist thuis gebracht werd, toen was het mijn vader weer.. vredig slapend… alleen kon ik hem niet meer wakker maken.
We zijn nu alweer ruim 2 jaar verder, ik herinner me het nog als de dag van gister. Dat mijn vader er niet meer is went nooit. Ik mis hem verschrikkelijk, iedere dag weer. We deden altijd zo veel samen, naar de voetbalwedstrijden, we rijden allebei motor, en zo kan ik nog veel meer opnoemen. Ik heb ook een goede band met mijn moeder, maar vader/dochter blijft bijzonder. Het was altijd pa dit en pa dat. Nu is mijn moeder mijn alles, ik ben op de één of andere manier ook bang haar te verliezen. We doen heel veel samen, zij heeft het ook zwaar maar probeert haar leven op de rit te houden.
In het begin is iedereen heel meelevend, maar al snel merk je dat voor anderen het “normale” leven doorgaat. Zelf hou ik het gevoel dat mijn leven opgehouden is, wat natuurlijk niet zo is. Ik ga iedere week naar het graf van mijn vader en vertel alles wat me te binnen schiet. Ook ik heb vlak na zijn overlijden een grote tatoeage als herinnering laten zetten. Met zijn initialen erin.
Groetjes, Anke
mieke

16-09-2010 19:23

hoi Bjorn ,veel sterkte met het verlies van jou vader
ik leef met jou mee,ik weet wat het is als je geen afscheid kon nemen
mij man en ik waren hier aan zee op vakantie de eerste nacht werd hij ziek,over gebracht daar in een ziekenhuis
na twee dagen werd hij over gebracht dicht bij huis in een ziekenhuis ze zeiden 5dagen dan is hij weer thuis ,maar drie zware operatie ook in coma gehouden twee weken toen moest de stekker er uit
ik zwaaide mij man uit aan zee en daarna heb ik niet meer met hem kunnen praten
toen dit gebeurde was ik ook boos er ging van alles mis
ook ik heb het heel moeilijk gevonden dat ik niet echt met hem kon praten,vaak gedacht waarom
later dacht ik hij had ook een hart stil stand kunnen krijgen of een ongeluk dan kun je ook geen afscheid nemen
dan ben ik nog blij dat ik die twee weken heb gehad en voor hem kon zorgen al was hij in coma
maar ik weet hoe hij was als hij echt afscheid van ons moest nemen had hij het echt zwaar gehad
voor jou vader was dat ook mischien ook heel moeilijk geweest
mij man zij altijd dood is dood maar nu laten hij merken dat er meer is ,geloof mij jou vader energie is bij jullie
mischien als jij het een plekje kan geven dat je iets mag merken
dit is nu ook pas twee jaar geleden en het lijk net gisteren ,maar het hoord bij het leven wij gaan allemaal een keer over naar die andere kant
ik weet ik moet verder met een traan en een lach ,een traan om de stilte een lach met de kleinkinderen
ik wens jou heel veel kracht om verder te gaan
een warme groet
mieke
ria

07-02-2011 10:34

hallo bjorn,
ik heb beide ouders verloren in 2009, mijn moeder door een hartstilstand en ook geen afscheid kunnen nemen, mijn vader 6 maanden later. op verzoek van mijn ouders zijn zij gecremeerd.
ik heb as van beiden in een ring laten verwerken en op deze manier zijn zij altijd bij mij. ik ga regelmatig naar het crematorium naar de strooiplek, leg daar bloemen neer en denk dan terug aan de mooie herinneringen en hoop dat ze van boven op hun wolk toekijken. ik ben nog wel steeds heel emotioneel, vooral bij vragen waar geen antwoord meer op komt.
ik hoop dat je met mijn kleine verhaaltje weer een beetje meer steun hebt bij je rouwverwerking. bij mij helpen alle kleine beetje heel veel.
sterkte, ria
Danielle van Assema

23-02-2011 17:51

Hallo Bjorn,
Ik maak vaak samen met nabestaanden een persoonlijke urn of gedenkkunst in de vorm van bv een vaas of schaal, dit werkt vaak als een stuk rouwverwerking. Aansluitend kun je besluiten om bij mijn partner rouwverwerkings therapie te krijgen.
Als je interesse hebt laat het even weten.
sterkte Danielle

Hulp bij rouwverwerking???

Bjorn

sandra

Marjada

bjorn

Minu

Bjorn

Anke

mieke

ria

Danielle van Assema