Mam ik mis je zo

Tine

04-07-2010 20:55

Lieve Hetty,
Twee dingen hebben me getroffen die je schreef, nl. dat mensen niet weten hoe ze met rouwende mensen moeten omgaan en dat dat niks met mij als persoon te maken heeft.Zo had ik het nog nooit bekeken alhoewel het er niet minder pijnlijk om is.
En ja, ik heb al gedroomd van ons mama, maar toen ik wakker werd was ik dubbel zo triest toen ik besefte dat het maar een droom was en ze er echt niet meer is.In mijn droom leefde ze nog en waren we samen.Het Sprookje Van de dood heb ik ondertussen gekocht en het is idd een troost voor mij.Niettemin ga ik hulp zoeken dmv relaxatietherapie omdat ik letterlijk ziek ben van verdriet.Medisch gezien mankeert me niks, ik voel mijn klachten trouwens vermeerderen wanneer ik slechte dagen heb, en dat zijn er nu nog heel veel.
Bedankt voor de steun! X
Tine

04-07-2010 21:11

Lieve Heleen,
Heel herkenbaar wat je allemaal schrijft, er zelf over moeten beginnen bij vriendinnen, je moeder voor je zien hoe ze was, vroeger maar ook toen ze al ziek was.mooie herinneringen die tegelijkertijd ook enorm veel pijn doen..toch moet je ze koesteren, mettertijd zal de pijn de scherpste kantjes wegnemen, althans, dat is wat ze mij vertellen, ik moet het ook nog ondervinden.
Mensen vragen idd al vlug niet meer hoe het gaat, of ze zeggen :ze had toch een mooie leeftijd bereikt (mijn mama is 80 geworden)Zo onrespectvol vind ik dat, alsof je dan geen verdriet mag hebben, of toch niet te lang, terwijl het nog geen 3 maanden geleden is.
Fijn dat je een hechte familie hebt, zelf haal ik daar ook veel troost uit.Weet je, ik zeg tegen ieder die z'n ouders nog heeft : Zie ze graag, zeg het, waardeer ze, want als ze overleden zijn kan het niet meer..
Veel sterkte X
Patricia

14-07-2010 14:01

Hoi Wendy,
Ik lees net je berichtje, heel herkenbaar. De eerste maanden was ik kapot van verdriet, kon alleen maar huilen, huilen… toen kwam de boosheid, ik was echt boos op alles en iedereen, iedereen moest het ook ontgelden, het leek wel alsof ik een zondebok zocht, maar dat is natuurlijk niet reëel. Nog steeds vraag ik mij af waarom, maar daar krijg je gewoon geen antwoord op. Sterker nog, je zou je misschien af kunnen vragen: waarom niet? Hoe vreselijk ik het ook nog steeds vind en hoe erg ik haar ook mis, het lijkt wel alsof er nu een soort van berusting over mee heen komt, zo van, het is zoals het is, en ik moet het accepteren, of ik dat nu wil of niet. Nog steeds zijn er dagen dat ik het ontzettend moeilijk heb, maar dat gevecht moet je nu eenmaal alleen zien te doen. Mensen vragen er niet meer naar, praten er niet meer over, en daar heb ik het eerlijk gezegd wel erg moeilijk mee. Alsof ze er niet meer toe doet. En ik mis de momenten die vroeger allemaal zo vanzelfsprekend waren. Even bellen, even kletsen, een knuffel… dat is allemaal over. En hoeveel ik ook van mijn vader hou, de band die ik met mijn moeder had was nu eenmaal anders. Die moeder-dochter dingen, die zijn voorbij. En daar heb ik het nog steeds heel erg moeilijk mee.
richard

17-07-2010 19:00

Patricia Schreef:
——————————————————-
> Mijn moeder is vorig jaar september overleden. In
> juli kregen we te horen dat ze alvleesklierkanker
> had met uitzaaïngen naar de lever en galblaas. Er
> was niets meer aan te doen. Mijn wereld stond op
> dat moment stil, maar veel tijd om er over na te
> denken was er niet, ze had nog zo'n 2 tot 6
> maanden volgens de arts, uiteindelijk waren het er
> maar 2. Mijn moeder was er heel positief onder, ze
> had een mooi en gelukkig leven gehad en wilde
> absoluut niet dat je aan haar bed zat te huilen.
> Dus hield ik me sterk. Ook al wist ik dat het niet
> goed ging aflopen, die ochtend dat we het
> telefoontje kregen was vreselijk. En dan moet je
> van alles regelen, de crematie, de advertentie, de
> kaarten… je zit in een soort roes en dus doe je
> het allemaal, ik heb een brief geschreven aan mijn
> moeder en dit voorgelezen tijdens de crematie en
> dan is die week voorbij. En gaat alles gewoon maar
> door. De eerste weken kon ik alleen maar huilen,
> heb door heel hard te werken geprobeerd het van me
> af te zetten maar dit lukt natuurlijk niet. Het
> lijkt net alsof het gemis, de pijn en het verdriet
> alleen maar erger wordt. Af en toe krijg ik geen
> adem, zo benauwd heb ik het. 's Nachts heb ik de
> meest vreselijke dromen, dan komt alles van de
> afgelopen maanden weer voorbij en wordt ik met
> kloppend hart wakker. Ik merk dat mijn omgeving
> zoiets heeft van: je moet verder. Mijn vader kreeg
> in het begin heel veel telefoontjes en kaartjes,
> en na 3 maanden was dat ineens over. Alsof dan het
> verdriet en het gemis ineens over is. Ik heb juist
> het gevoel dat het steeds erger wordt. Af en toe
> sta ik met de telefoon in mijn handen en denk, ik
> zal mam even bellen, en pas als mijn vader opneemt
> weet ik weer: o ja, ze is er niet meer. Ik ben
> ontzettend verdrietig, heb ineens weer enorme
> huilbuien maar ben ook ontzettend boos. Ik heb
> alleen het gevoel dat ik alleen sta met mijn
> verdriet, dat niemand het begrijpt hoe ik me voel.
> Mam, ik mis je zo ontzettend. Kon ik je nog maar
> 1x vasthouden en knuffelen, en even met je praten.
ik weet wat je voel mis me mama ook heel erg
richard

17-07-2010 19:01

ik weet wat je voel ik mis me moeder
ook heel erg huil elke dag
richard

17-07-2010 19:04

dat is het moelijkste in je leven je moeder verliezen dat heb ik ook

Mam ik mis je zo

Tine

Tine

Patricia

richard

richard

richard