Mam ik mis je zo

Tine

19-05-2010 22:18

Hallo Patricia,
Als ik dit allemaal lees ben ik een beetje bang voor de komende tijd.Ik denk dat ik me niet slechter kan voelen dan ik me nu voel maar blijkbaar kan dat wel.Als ik nu denk aan de eerste dagen, weken na het overlijden van ons mama leefde ik op automatische piloot en nu, 6 weken later, is dat nog steeds zo.Ik ga wel naar de voetbalwedstrijd van mijn jongste zoon, maar tegelijktertijd denk ik, wat zit ik hier eigenlijk te doen ?Verplicht om enthousiast en vrolijk te zijn, dat gaat ècht niet.
Op het werk vriendelijk en opgewekt tegen klanten, terwijl ik wil schreeuwen, ik heb mijn mama begraven en ik mis haar zo…
Veel sterkte verder aan iedereen.
X
Chantal

20-05-2010 23:01

Hi Patricia,
Ik lees jouw verhaal, het lijkt wel alsof ik dat van mezelf lees. Jouw gevoelens. Mijn moeder werd plots doodziek (54 jaar) vlak voor de kerst, en 2,5wk later na kerst en oud&nieuw op de IC was ze 7 januari weg. Een rollercoaster van nog geen 3wk heeft m'n leven totaal veranderd. Ik zonder de vrouw die mij op de wereld heeft gezet en grootgebracht en ik altijd kon bellen en achter me stond, m'n zoontje zonder z'n oma. En hij is net 3 en begint nu na 4mnd te vragen waarom we dan niet naar oma kunnen. Omdat ze in de wolken is. Ja maar dan kunnen we toch met het vliegtuig?of een luchtballon? Sta je daar met je bek vol tanden. Omdat het zo snel is gegaan lijkt het (daar was ik al bang voor) er geen tijd was voor m'n verdriet. Ik vond mezelf ijzersterk, regelde alles, ondanks het drama bleef ik overeind en een goede moeder en goede ondernemer, gewoon doorwerken! Toen dacht ik al, wat ben ik kalm…ijzig kalm…klopt niet. Ik ben emotioneel en gevoelig van aard. En nu leek ik een ijskonijn. Gewoon overlevingsdrang/oerinstinct. en nu drinkt het langzaam door hé. kwartje valt. heel hard, Ik vind het verschrikkelijk. Ik wil haar ook bellen. stap ik uit mn auto en denk nog, “oh zal mama zo bellen om te vertellen wat er gebeurd is”… dan sterft er een klein stukje in je. zeker als je kindje naar haar vraagt. “Ik wil naar oma want die heeft altijd lekkere snoepjes”. Het wordt inderdaad alleen maar erger. Ik weet ook niet hoe je dit op kunt lossen. Het is inderdaad zo dat iedereen om je heen lekker doorleeft, vaak niet meer er naar taalt, of niet weet hoe. En als ze het wel doen, idd, ik stond er verteld van maar je slaat de spijker op z'n kop: ze vragen ALTIJD naar m'n vader!!! Altijd!
Mijn hart ligt ook aan diggelen. Maar natuurlijk, ik heb nog mijn gezin. Ben ik ook dankbaar voor. echt. Ben ook als de dood dat er iets met hen gebeurd. Dat trek ik echt niet. Heb de liefste man en het liefste kind. Die me gelukkig wel begrijpen maar ik praat er heel slecht over. Weet niet hoe het te beschrijven. Gister bescheef ik het als een trauma. Het is gewoon traumatisch om je moeder zo te moeten mee maken en dat ze zo jong in je armen overlijd. Terwijl ik ook weer dankbaar ben dat ik haar vast heb kunnen houden op dat laatste moment.
Apart hé, we zijn allemaal verschillende mensen, maar we maken allemaal dezelfde fases en gevoelens mee. Toch ook weer een teken dat we heel “normaal” zijn. Het is een proces, oneindig. want van mensen die al 11 jaar hun papa of mama missen hoor ik dat het nog steeds aanwezig is, maar een plek heeft.
Patricia

03-06-2010 14:12

Hoi Chantal,
Als ik jouw reactie lees dan herken ik daar heel veel in. Inderdaad, de eerste weken, maanden zelfs, ga je gewoon door, net alsof je op de automatische piloot zit. Je gaat weer gewoon aan het werk, doet van alles met de kinderen, want het leven gaat door. Maar diep van binnen is het nog lang niet verwerkt. De ene week gaat het goed, de andere week is het helemaal mis. Ik heb nog steeds enorme huilbuien, of dat ik ‘s nachts in bed lig en de tranen over m’n wangen stromen. Ik droom heel intens, in mijn dromen is mijn moeder altijd aanwezig, maar heel gek, ze is er wel maar ik kan geen contact met haar maken. En soms dan is het net alsof ik niet meer weet wat er allemaal is gebeurd, afgelopen weekend was ik bij mijn vader, en dan zit ik gewoon te wachten tot ze binnen komt. In gedachten hoor ik haar dan praten en lachen, gek doen met de kinderen, maar je weet dat dat voorbij is. Ik heb het nog lang niet verwerkt, mijn man zei laatst tegen mij dat ik veranderd ben, en zo voel ik dat zelf ook zo. De vrolijke Patricia is er niet meer. Het is net alsof een stukje van mij dood is. Van de week vroeg iemand aan mij “maar hoe is het eigenlijk met jou?” en ik was zo perplex, de tranen stonden in mijn ogen en ik moest echt moeite doen om niet in huilen uit te barsten. Ja, hoe is het eigenlijk met mij? Op sommige momenten goed, op sommige momenten niet. Ik denk dat het gewoon veel tijd kost voordat je zoiets hebt verwerkt. Wat jij hebt met je kind dat heb ik met mijn kinderen. Als ik voor me uit staar vragen ze mama ben je verdrietig. De oudste praat er niet veel over, de middelste wel, zegt ook tegen iedereen “oma is er nog wel hoor, maar ze is nu een ster.” De jongste is nog heel klein, maar ze weet donders goed wat er aan de hand is. Het is zo raar dat een jaar geleden er nog niets aan de hand was, en nu ineens is mijn moeder er niet meer. Soms kan ik het gewoon nog steeds niet geloven.
Ik wens je veel sterkte Chantal met je verdriet, het zal nog een hele tijd duren voordat je weer normaal kunt functioneren, maar dat kan ook niet anders denk ik. Je moeder is toch een van de belangrijkste personen in je leven, en als zij wegvalt dan valt een stukje van jezelf weg.
Heleen

05-06-2010 01:24

het is nu 3 maanden terug dat we onze liefste moeder hebben moeten laten gaan. de pijn is zo groot. Inderdaad, alles draait door, het werk, m'n gezin, maar dwars door alles heen is daar het grote gemis en verdriet. Wie dit nog niet heeft meegemaakt, kan het niet aanvoelen. Bij alles zie ik m'n moeder voor me. Hoe ze was, hoe ze in haar ziekte was, haar liefste sprankelende lach, hoe ze ons hoop bleef geven door vaak ‘bij’ te zijn en stralend te lachen naar ons of te huilen als we bijv. een psalm voor haar zongen. Haar laatste stralende glimlach naar me, evenals haar laatste uren in haar sterven krijg ik niet van m'n netvlies. In de laatste minuten hoor ik m'n vader haar naam roepen, keer op keer, wanhopig.
Als ik werk gaat het wel, maar zodra ik alleen ben of in bed stap slaat het dubbel zo hard toe.
Mensen vragen bijna niets meer, ook bij goede vriendinnen (gelukkig niet allemaal) moet ik er zelf over beginnen. Dit is waar ik me op dit moment heel boos over kan voelen. En , als er gevraagd wordt en ik eerlijk zeg dat het steeds erger wordt denk ik direct ‘ze worden het zat’. Eigenlijk ben ik daar heel boos over en zou het ze het liefst voor de voeten werpen. Maar dan denk ik ook ‘wacht maar, ook jouw moeder komt eens te overlijden’. En er achteraan ‘maar jij had niet zo’n lieverd als moeder als ik had. MIJN moeder was altijd lief, hartelijk en opgewekt. Zette zich altijd op een derde plaats, was nooit chagrijnig en ‘zeikte’ nooit op me'. Als ik zo denk dan ben ik eigelijk heel trots op zo'n moeder. Ook in de laatste jarenbleef ze haar lieve karakter houden , dwars door de Altzheimer heen. Als ze ‘bij’ was hadden we intens contact door te knuffelen , grapjes te maken zodat ze maar heerlijk lachte, …… Groot waren de zorgen, ook voor pap. We zijn heel hecht, mede door die vreselijk woekerende ziekte waarin je je geliefde zo mensonterend ziet veranderen. En waarin onze ouders ons hard nodig hadden om mam zo lang mogelijk thuis te laten wonen (maar dan weer een vader die ons niet wilde belasten). Maar ik gloei van trots dat ik zo'n moeder heb mogen hebben.
wanneer ik er over kan praten (of schrijven zoals nu) zonder dat de tranen stromen tot hard snikkend aan toe weet ik niet. Eigenlijk vind ik het soms wel goed zo en wil het ‘in stand houden’. Het klinkt gek maar het verdriet, de pijn, voelen ook weer aan alsof ik haar nog heel dicht om me heen voel en dit laatste wil ik niet kwijt.
heleen

05-06-2010 01:31

Tine,
zo is het precies. Alles draait ‘lekker door’ , je staat met een gezellige buitenkant langs de lijn of op een bbq van de hockey … mensen vragen waarom je niet naar de Toppers bent gegaan dit jaar en als je dan zegt dit jaar maar even niet, dan moet je ze eigenlijk ook nog uitleggen waarom niet.
M'n vader zei pas dat niemand zijn verdriet kon invoelen en hem dus ook niet kon helpen. Eigenlijk klopt het wel, je moet het zelf doen, al heb je nog zulke lieve mesnen om je heen. Sterkte (gemeend)
heleen
wendy j&d

10-06-2010 21:06

Heel herkenbaar lijkt wel ofdat ik mijn eigen verhaal zit te lezen.
Alleen had mijn moeder longkanker dit kreeg zij in juli vorig jaar te horen en september is ze overleden (net als jouw moeder dus)…54 jaar geworden.
Ik mis haar nog iedere dag en ik zit nog steeds in een achtbaan kwa emoties de 1ne dag gaat het goed en de andere dag kan ik brullen om niks.
Iedereen om me heen gaat verder met leven terwijl ik nog moet beseffen dat ze er echt niet meer is, het is nog steeds zo onwerkelijk het lijkt nog steeds een nachtmerrie en ik hoop iedere dag dat die voorbij gaat.
Ik kan er nog moeilijk over praten want dan barst ik in tranen uit.
Het is gewoon niet eerlijk dat mijn moeder een vrouw die medelijden had met alles en iedereen, die niet tegen onrecht kon er gewoon niet meer is.
Miranda

15-06-2010 07:52

Mijn moeder is gisteren volledig onverwacht overleden….!!!!! Ik schreeuw van binnen deze zin uit: het brandt in mijn borstkas. Ik regel samen met mijn broers wel de dingen die gedaan moeten worden, maar hoe ik om moet gaan met die pijn van binnen weet ik niet….
Mijn moeder was alles voor me, ik vond haar zelfs belangrijker dan mijn man. Doordat we zoveel hebben meegemaakt waren we enorm hecht. En wat moet ik nu? Ik mis haar nu al zo erg, en dat kan toch alleen nog maar erger worden??
Straks wordt ze bij mij thuis opgebaard, en heb ik misschien het gevoel dat ze er nog even is want het is nog zo onwerkelijk, maar volgende week wordt het grote gat niet meer te ontkennen. Hoe kan ik verder met zo'n verdriet? Zij was mijn moeder, mijn maatje, mijn praatpaal, mijn steun en toeverlaat. Ik hou zo veel van haar.
En nu is ze er niet meer.
Hetty

21-06-2010 10:08

Hallo Patricia,
Zoals je merkt ben ik niet dagelijks op deze site aan het kijken. Ik las net je bericht en het is, ja, wat zal ik zeggen. Naar mijn idee neem je jou gevoel niet helemaal serieus. Ik bedoel hier mee te zeggen, jij hebt het gevoel dat je met jezelf overhoop ligt, dat kan heel goed kloppen omdat je een stukje van jezelf bent verloren door dat je moeder overleden is. Die weg mag je nu weer terug gaan vinden en dat kan kort duren maar dat kan ook lang duren. Dat is bij iedereen weer anders. Vergeet niet ook dat stukje boosheid - verdriet - onbegrip en onmacht, mag er zijn, je moet alleen proberen om dat niet op je familie af te reageren. En dat is het moeilijkste. Meestal is het zo dat je het af reageerd op de gene waar je het meest van houd. Dat stukje acceptatie komt wel. Weet je, jou man houd zo veel van je dat hij je heel graag al die pijn die jij nu hebt zou willen ontnemen, maar dat is juist een stukje, hoe moeilijk dat ook is waar je door heen moet. Misschien is het maken van een herinneringsboekje een leuk idee. Meestal na het overlijden van iemand blijven de mooie herinneringen en zo hou je haar ook nog een klein beetje bij je. Naarmate de tijd verstrijkt word ook het gemis/heimwee minder, maar dat wil niet zeggen dat je niet meer aan haar denkt. Zelf heb ik ook nog wel mijn momenten dat als ik aan mijn vader denk, wat nu 4 en een half jaar geleden is, dat de tranen me in de ogen schieten hoor en dat is echt normaal. Zelfs met onze hond, die is nu 9 a 10 jaar dood, en als ik soms nog aan hem denk (het was mijn maatje) dan kan ik daar nog om zitten huilen. En sta jezelf ook toe om daar af en toe om te huilen. Soms ben je er nog niet aan toe om, in jou geval, je moeder los te laten. Alles op zijn tijd hoor. Probeer je man wel te laten weten dat je het waardeerd dat hij jou zo wil helpen, het kan goed zijn dat hij niet goed weet wat hij voor je kan doen, en als jij hem verteld wat jij nodig hebt op dit gebied kunnen jullie het samen verwerken.
Heel veel sterkte.
Hetty

21-06-2010 10:21

Lieve Tine,
Wat naar dat mensen je gaan meiden zeg. Ik kan me goed voorstellen dat het ongeloofelijk pijnlijk is. Zo iets moeten ze aan jou vragen, niet aan je man. En ja, dat het dan kan gebeuren dat je weer moet huilen, so be it.
Jij moet ook je gevoel/emoties kwijt. Het hoeft toch niet zo te zijn dat jij met deze vracht moet blijven lopen en de rest vrolijk verder gaat?
Maar er zijn zoveel mensen die niet weten hoe ze met rouwende mensen om moeten gaan. Het hele onderwerp is vaak taboe en als ze er mee te maken krijgen staan ze met hun handen in het haar.
Dat heeft niets met jou te maken maar het voelt wel zo.
Ik hoop voor jou dat jij de moed en de kracht kan vinden om hier boven te staan.
Geef het de tijd en het zal zeker beter gaan, je zal haar nooit vergeten, en wat je voor jezelf zou kunnen doen een boekje maken met al jou mooie herinneringen.
Dat is jou persoonlijk manier om er mee om te kunnen gaan en het een plekje te geven. En zo kun je altijd even bij haar zijn.
Je schrijft dat je graag wilt dat je moeder een teken geeft. Droom je wel eens over je moeder? dat kan namelijk ook al een teken zijn. Maar het kan ook even duren voor ze een teken geeft of kan geven. Ik denk als je het boekje: het sprookje van de dood leest dat je een beter indruk krijgt van wat men mee maakt in een overgang van aards naar hemels.
Heel veel sterkte.
Groetjes,
Hetty
Tine

04-07-2010 20:40

Dag heleen,
je vader heeft gelijk als hij zegt dat niemand hem kan helpen omdat niemand zijn verdriet kan aanvoelen.Wat niet wegneemt dat sommige mensen het goed met je menen en je willen steunen maar uiteindelijk moet je helemaal alleen doen.Zelf overweeg ik aan relaxatietherapie te doen, door het verdriet begin ik te hyperventileren en ben ik dood en dood moe.Medisch gezien is er lichamelijk niks mis (heb bloedonderzoek gehad) maar zoals het nu is sleep ik me door de dagen heen.
Bedankt voor je lieve reactie X

Mam ik mis je zo

Tine

Chantal

Patricia

Heleen

heleen

wendy j&d

Miranda

Hetty

Hetty

Tine