Hi allen,
Wat een kippevel krijg ik als ik al jullie verhalen lees… En niet alleen dat; ik heb er al weer een zakdoek bij gepakt. Ik heb 1,5 week geleden zeer onverwacht mijn (enige) zusje verloren en zou graag met anderen in contact komen die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt.
Hoor het graag.
Daphne
Hi Hanneke,
Wat vreselijk voor je; gecondoleerd. Bij mij is hetzelfde 1,5 week geleden gebeurt. Maar ik ben zooooooo bang voor de pijn / gemis dat komen gaat. Nu lijk ik soms nog verdoofd… Hoe voel jij je inmiddels? Zijn er bepaalde zaken/dingen waar je troost/steun uithaald? Ik weet dat ieder anders rouwt, maar misschien helpt het om er met gelijkgestemden over te praten?
Daphne
Beste allemaal,
Ongeveer 4 maanden geleden ben ik mijn zus op 26jarige leeftijf verloren door een ongeval.
Het is onbegrijpelijk en niet te bevatten. Alle mensen hebben in het begin zoveel vragen, willen je zoveel steun geven. Maar na een tijdje merk je toch dat je het zelf allemaal moet doen. Niemand maakt het rouwen zo mee als jij.
Ik heb vooral moeite met mezelf nog. Ik merk dat ik ‘anders’ ben dan anders en vind het maar moeilijk om de draad op te pakken. Op mijn werk ben ik een stuk minder aanwezig en vrolijk, ik kan er niks aan doen. Blijf erin hangen op de een of andere manier.
Misschien komt dit alles omdat het nog maar zo kort geleden is, maar hoop toch echt dat ik weer een beetje zin in alles krijg.
Hoe hebben jullie de eerste maanden ervaren? Met contacten (vrienden) en werk etc?
ik heb 19 maanden geleden m'n enigste broer verloren van 41 jaar!!
We hadden een hele goede band en ik mis hem vreselijk erg.ik vindt het steeds moeilijker worden.
het is zo onbegrijpelijk dat hij er niet meer is.
Het leven gaat verder maar ik denk dat het verlies van een dierbare nooit over gaat.het blijft pijn doen.
Ik wil iedereen sterkte toewensen om het verlies van broer/zus een plaatsje te kunnen geven.
hoi daphne,
Afgelopen zaterdag mijn zus verloren, ze was al heel ziek maar we dachten dat het nog wel een paar jaar kon duren . Vrijdag avond aan de telefoon gehangen om toch de voice te kunnen delen die we normaal elke vrijdag samen kijken. nu kon dat niet want ze lag met een longontsteking in het ziekenhuis. medicijnen sloegen goed aan dus ze zou maandag naar huis mogen. om elf na de voice nog wat na geroddeld over die stomme jury die altijd de verkeerden wegstuurd volgens ons. en dan een uur later een longembolie en weg is ze.
haar man (ex man) heeft ons niet gebeld dus de volgende morgen belde mijn andere zus die me met spoed (ik stond onder de douche) moest spreken. toen mijn dochter de telefoon gaf was ik me al half aan het afdrogen want ik dacht ze mag naar huis ik moet haar ophalen. maar het was dus mijn andere zus om te vertellen dat yvonne dood was.
Hoe kun je ooit leren leven met zon oneerlijk verloop. het voelt als een vergissing, alsof nog elk moment de telefoon kan gaan met iemand die me gaat vertellen dat het een foutje is.
nog 2 dagen en dan word ze gecremeerd en dan is er op de hele wereld geen plekje meer waar ik haar nog kan vinden. help me wakker ter worden uit deze nachtmerrie want ik weet niet hoe ik verder moet.
Karin
Beste allemaal,
Op 23 juli 2010 is mijn enige en allerliefste zus Melina overleden. Morgen zou ze 52 jaar geworden zijn. Ze is 2,5 jaar ziek geweest (hersentumor, melanoom), waardoor ze ook invalide raakte en we hebben (mijn ouders en ik) in die tijd zoveel mogelijk leuke dingen met haar gedaan. Mijn ouders hebben haar doordeweeks zelfs in huis gehad om voor haar te zorgen. Allereerst om haar te laten genieten van de tijd die haar nog gegeven was en ook om mooie herinneringen op te bouwen. Op elke foto die in die tijd gemaakt is, straalt ze. Dat vond ik zo knap, dat zij ondanks haar ziekte en de wetendheid dat haar nog maar korte tijd was gegeven, toch nog zo kon en wilde genieten. Haar man ontrok zich in die tijd aan de zorg voor haar en was voornamelijk met zichzelf bezig. Achteraf bleek dat hij toen al bezig was met de start van een nieuw leven met een nieuwe vrouw, ook nog een “vriendin” van mijn zus. Nu weet ik dat iedereen verder moet met zijn leven, maar dit vind ik dus heel erg min. Wij hebben dus geen contact meer met hem, het is overigens ook nooit mijn favoriete zwager geweest, veel te egoïstisch, zelf narsistisch. Het is dus niet alleen het verlies van mijn zus, maar er hangt zoveel mee samen. Haar zoon (24) woont sinds dat mijn zus ziek werd bij mijn ouders en heeft ook geen contact meer met zijn vader en haar dochter (21) woont bij haar vader. Je merkt dat mijn nichtje (haar dochter dus) nu ook steeds meer afstand van ons neemt en steeds meer opgaat in de nieuwe gezinssituatie. Mijn verstand zegt me dat het misschien wel goed is zo en mijn zus ziet haar dochter natuurlijk ook veel liever gelukkig dan ongelukkig. Maar het doet me zo'n pijn, je voelt je zo machteloos en tegelijkertijd zo schuldig omdat je er zo tegen aan kijkt. Het voelt alsof m'n zus vervangen is door een ander. Het zal ook wel komen omdat het verlies bij mij en zeker bij mijn ouders nog zo verschrikkelijk zeer doet. Je zou eigenlijk moeten denken dat je moet genieten van het leven omdat je nu van heel dichtbij hebt meegemaakt dat je ook zomaar uit het leven gerukt kan worden. Dat genieten lukt echter niet, alles heeft een zwart randje. Z'n glans verloren, zeg maar. Ik zie m'n zus heel vaak als klein meisje voor me, waarschijnlijk omdat je terug wilt naar die tijd. Elke dag nog steeds dat gemis, de pijn. Ik denk dat het nooit meer overgaat. Het zijn zelfs de foto's waarop zij straalt - die eigenlijk bedoeld waren als herinnering aan een mooie tijd - die zo'n pijn doen, maar toch ook heel kostbaar zijn. Ze veranderd niet meer, ze wordt niet ouder, er komen geen foto's meer bij. Natuurlijk zou ik me liever gelukkiger willen voelen en ik weet ook dat mijn zus me dat gunt, maar aan de andere kant vind ik dat zij het ook verdient om gemist te worden en dat doet nou eenmaal pijn. Zeker ik vind het fijn dat zij niet meer hoeft te lijden, dat is ook hetgeen dat mij in de eerste periode na haar overlijden op de been heeft gehouden, maar ik blijf het nog altijd oneerlijk vinden dat haar dit is overkomen, zonder dat ik het een ander wel zou gunnen. Bijna twee jaar verder en de pijn is nog steeds verschrikkelijk en het gemis, het lijkt wel of dat dat steeds erger wordt. Ik zeg altijd maar, er is een leven vóór en een leven ná en het leven ervoor was stukken leuker.
Lieve Melina, ik mis je verschrikkelijk.
Knuffel en dikke kus, je zusje Martina.
Wat een berichten allemaal, zit hier met natte ogen nu een stukje te tikken.
Was wat aan het surfen om mijn gedachten te verzetten.Kwam zo op deze site.
Mijn (enigste) zus heeft ALS en het gaat hard !!
Wil er nog niet aan denken, maar ze kan al helemaal niets meer. En hoe komen mijn ouders er straks uit??
Ze laat straks een man en twee jonge tieners achter.
Heel veel sterkte allemaal. Alexandra
Gezocht: levensverhalen van onlangs overleden dierbaren.
In het tv programma ‘De Nalatenschap’ van Omroep Max belichten we postuum het levensverhaal van ‘gewone’ Nederlanders. Aan de hand van hun huis, de spullen en interviews met familieleden en bekenden ontvouwt zich voor de camera een leven dat geweest is. Iemands nalatenschap is niet alleen wat tastbaar overblijft zoals meubels, spullen , fotoboeken, maar ook de herinneringen van de nabestaanden.
Heeft u iemand die het verdiend om herinnerd te worden? En is het huis van deze persoon nog niet leeggeruimd? Wie weet maakt het tv programma ‘De Nalatenschap’ voor u een waardevol document! Neem contact op met de redactie van het programma door te bellen met : 035 6263 013. U kunt ook mailen naar: nalatenschap@skyhightv.nl
Vergeet niet uw telefoonnummer te vermelden, dan belt de redactie u terug.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's