hoi ik heb pas geleden me allerliefste zusje verloren en het lukt me niet meer om de ‘gewone dagelijkse ’dingen nog te doen.ik zou heel graag in conctact willen komen met andere mensen die ook een dierbare zusje of broer hebben verloren met de hoop steun te krijgen van mensen die weten hoe het is om zo dierbaar persoon kwijt te raken.ik woon zelf in amsterdam.groetjes natasha
hallo natasha,
mijn innige deelneming met het verlies van je zus.
je zal weer in je ritme moeten komen….maar geef het de tijd,
mijn zus is 5 jaar geleden overleden en nog is het soms moeilijk.
in het begin had ik alleen verbijstering en iedere mogelijkheid zoeken om er niet aan toe te geven dat zij er niet meer was,maar meissie dat werkte niet.soms zeiden mensen, je moet het een plaats geven, ja hoe dacht ik dan.
tijd tijd en nog eens tijd…..en neem de tijd, overgaan zal het nooit dat kan ik je zeggen, maar het word allemaal wat milder.
ik heb een foto van haar in de kamer staan enzie haar iedere dag, soms praat ik met haar of zeg alleen ; dag mijn lieve zusje;
maar missen doe ik haar nog iedere dag en ik weet dat het nu echt is.
maar geloof me dat ik begrijp hoe jij je nu voelt.
ga je verdriet niet verstoppen en als je keel dicht komt te zitten; noem haar naam; bijna zeker dat je tranen zullen komen, dat mag en dat is goed.
mij heeft het toch heholpen , mijn zus heet SIMONE. EEN KANJER VAN EEN ZUS.
heel veel steun toegewenst voor jouw
en een arm om je heen
groetjes Yvonne1
Hoi Natasha,
Allereerst gecondoleerd met het verlies van je zus.
Mijn broertje Wim is 8 1/2 jaar geleden heel plotseling aan een hartstilstand overleden. Hij was pas 24 jaar en kerngezond.
Het komt als een klap en je gelooft het niet. Zelfs bij het afscheid nemen in het mortuarium dacht ik nog: Die staat straks gewoon op en dan zegt hij: nu had ik jullie eens goed te pakken. Hij haalde altijd geintjes uit met iedereen.
De eerste paar jaar na zijn overlijden dacht ik hem overal te zien. Stom, maar ik dacht dat hij hier in een rode auto rondreed. En nog steeds zie ik zijn blonde haar boven m'n poort uitkomen als ik in de tuin zit.
In de familie praten we veel over hem en ik zie een paar van zijn vrienden nog steeds. Één van z'n vrienden woont bij mij in de straat.
Met zijn toenmalige vriendin heb ik tot ruim een jaar geleden veel contact gehad. Hoe hard het ook is, het leven gaat verder. Ook voor haar. Ze heeft vorig jaar een kindje gekregen. Ik schrok toen ik hoorde dat ze was uitgerekend op de verjaardag van Wim. Ik gun haar en haar vriend al het goede, maar ik zoek geen contact meer. Dat is misschien heel egoïstisch, maar veel te pijnlijk voor me.
Net als Yvonne heb ik ook een foto van Wim in de kamer staan, naast die van m'n moeder. Ik praat elke dag tegen hen en in m'n gedachten praten ze zelfs soms terug. Ik geloof echt dat ze samen zijn en veel lol hebben, net als toen ze alletwee nog bij ons waren.
Probeer veel over je zus te praten met mensen die haar kenden. Praat ook tegen haar. De mooie en leuke herinneringen blijven je altijd bij, hoe lang het ook geleden is.
Heel veel sterkte.
Liefs Eefje
Wat een emotionele berichten allemaal, ik zit ze te lezen met natte ogen.
Mijn zusje is momenteel zeer ernstig ziek, de verwachting is dat ze nog maar 2-3 maanden te leven heeft, het is niet te begrijpen wat zoiets met je doet, ze is er nu nog, maar de wetenschap dat ik haar straks voor altijd moet missen is niet te verkroppen. Ik zal net als jullie allemaal nog een hele zware periode tegemoet gaan, nog zwaarder dan nu.
Hoe kan ik zelf nou verder zonder mijn lieve zus, mijn held, mijn kanjer, ik weet het niet…………
ik verloor in juli mijn zusje door een epileptische aanval en daardoor eenhartstilstand. ze was pas 38 jaar en gellof me het doet veel pijn. ik verloor mijn beide ouders en daardoor was de band heel sterk. we werden echte hats vriendinnen. de klap was groot toen ze overleed. ze had gelukkig geen kinderen maar wel een echtgenoot. ik heb hem samen met mijn man opgevangen maar hij moet ook verder. het ergste is, ze had grootse plannen met haar leven wat niet door kan gaan. ik mis haar heel erg en de pijn die ik voel is soms nie te harden want ik ben echt alles kwijt geraakt in 3 jaar. zo jong nog.
vorige maand is mijn zus na een razendsnel ziektebed overleden aan kanker. doordat ze nog zo jong was en lichamelijk zo sterk bleek de groei ook te worden versneld. Ik heb maanden aan 1 stuk gehuild heb kort geen traan meer kunnen laten om nu de draad in mijn leven niet meer te kunnen vinden. elke keer dat ik een foto van haar zie kan ik er niet bij dat ze niet meer leeft. mijn verleden verloren, mijn heden verpest en hoe moet t nou met de toekomst. Toen ik mijn vader 12 jaar geleden verloor dacht ik dat t nooit meer goed zou komen maar dat gebeurde wel al kan ik tot de dag van vandaag in tranen uitbarsten dat hij er niet meer is. tijd heelt wonden, de weg door die tijd is soms zwaar, soms heel zwaar maar met regelmaat gewoon t leven dat je ook voor die tijd leefde!
heel veel sterkte gewenst.
vorig jaar 7 juni 2009, is mijn aller dierbaarste zusje overleden,ze is gesprongen van de bergen in etrembieres op de grens van frankrijk en geneve,ik heb het nog steeds geen plekje kunnen geven het klinkt nog steeds zo onwaarschijnlijk,ze is daar op die plek begraven,ik vraag me af hoe ik mij hier door heen sleep,vaak luister ik naar de muziek die we vroeger samen luisterden,me tranen kan ik niet meer bedwingen,het doet nog steeds veel pijn, ze was me alles,rebecca,ik mis je!
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's