Ik heb wat boeken uit de bieb gehaald, probeer me hierin te verdiepen, lukt nog niet echt. Niet dat boeken mij kunnen leren hoe te doen maar ik besef wel dat ik iets moet doen. Ben er het type niet naar om te gaan praten met deze of gene (psych. of zo) en zal dit ook niet doen. Probeer me op dit moment een beetje op te stellen zoals mijn zus dat doet. Zij gaat door met leven, haar leven. Ik moet dit ook doen ook al heb ik 2 trotse apies rondlopen. Paps gaat met of zonder ons ook door met leven, ik moet geen bergen meer zien. Mams krijg ik nooit meer terug, nooit meer.

Op dit moment zit ik midden in “de belangrijke momenten”, oudste gaat naar middelbaar en mamsje had zo trots geweest met zijn advies, pffffffffffffffffff vind het allemaal K en heb het gevoel dat ik dit aan niemand kan laten zien want als ik jank gaat iedereen janken en loop ik uiteindelijk iedereen te troosten.

Het wordt beter heeft men mij gezegd maar hoe en wanneer ????? Aan één kant hoeft het niet beter te voelen want dan heb ik het gevoel dat ik mams verlochen maar aan de andere kant wil ik weer mijn eigen ik zijn terwijl ik mij op dit moment o zo goed besef dat deze nooit meer terugkomt, ik moet gaan leren dealen met de nieuwe ik.