zó koud

kaatje

28-02-2009 22:22

morgen is het 16 maanden geleden dat mijn moeder is overleden.
morgen is het de 2e keer dat we haar verjaardag zonder haar ‘vieren’.
morgen zou ze 74 jaar zijn geworden.
ik weet niet meer wat ik moet voelen. voel eigenlijk niets meer.
heb al mijn gevoel uitgeschakeld lijkt t wel.
ik wíl ook niets meer voelen.
als ik het gevoel toelaat heb ik het gevoel dat ik er in verdrink.
ook lijkt t wel alsof ik iedereen op afstand houdt.
ben bang iemand dichtbij te laten komen. iedereen gaat immers toch weer weg?
ben me ervan bewust dat ik iedereen om me heen wegduw.
zelfs mijn vader, mijn familie, vrienden.
ik ga met iedereen vriendelijk, gezellig en vrolijk om, maar héél oppervlakkig.
mijn grootste, allerverterendste angst is om ook mijn vader te verliezen.
daarom neem ik afstand.
zelfs die angst zit er in naar mijn kinderen toe.
mijn allerliefste, fantastische dochtertjes.
ik zorg goed voor ze, knuffel ze, houdt van ze, maar ben zó bang.
iedereen om me heen denk dat het heel goed met me gaat, ik ben vrolijk, lach veel, werk hard en doe alles wat ik zou moeten doen.
maar…….de eenzaamheid is zó verschrikkelijk groot..
alles lijkt kil en koud.
sacha

28-02-2009 22:38

Om de vreugde te kunnen beleven moet men ook het verdriet ondergaan……………
Het helpt misschien weinig, maar voor mij is het een manier het verdriet steeds even de ruimte te geven, waarna ik weer voldoende in balans kom om mezelf te kunnen geven, maar na maanden, jaren, wordt dat wel steeds moeilijker om steeds weer op te kunnen brengen, denk ik.
Ik wens je sterkte morgen.
groetjes sacha
wana

01-03-2009 11:24

Wat zonde, want wat heb jij een rijkdom..je vader,familie,kinderen..
Persoonlijk beleef ik juist alles intenser en bewuster juist omdat alles om je heen weg kan vallen. Het is heel eng ja, dat de anderen ook kunnen overlijden maar zo rouw je nu al naar mijn mening terwijl er dierbaren om je heen zijn.
Bovendien kan je je misschien indenken hoe boos je moeder op je zou zijn, dat je het leven wat ze je hebt gegeven (je komt uit haar!) op deze manier invult.
Alsjeblieft, begrijp me niet verkeerd ik wil je niet kwetsen maar wil je duidelijk maken wat je NU hebt, je bent zo rijk…Huil samen om jullie verlies en vier haar leven..heel,heel veel sterkte.
kaatje

01-03-2009 20:45

beste wana, ik denk dat je me een beetje verkeerd begrijpt.
ik besef namelijk héél erg goed hoe rijk ik ben.
ik koester mijn twee dochtertjes met heel mijn hart en probeer ze een zo fijn mogelijke jeugd te geven. ook mijn vader koester ik en hij is heel vaak bij ons.
maar toch heb ik het gevoel dat mijn ‘voelen’ totaal op slot zit.
ik durf niemand écht heel dicht bij te laten komen, ervaar dat als heel bedreigend.
toch zit ik niet zielig in een hoekje hoor, heb een fantastische baan in de kinderopvang en ook al die kindjes probeer ik zoveel mogelijk liefde en warmte mee te geven, alleen laat ik ze niet toe in mijn hart.
klinkt misschien heel raar en vaag, maar ik heb af en toe het gevoel dat iemand anders mijn leven leeft en ik vanuit de verte sta toe te kijken.
vandaag hebben we mijn moeders verjaardag ‘gevierd’. Compleet met koffie met gebak.
we zijn met z'n allen (7 volwassenen en 10 kinderen) de hele dag samen geweest. heerlijk gekletst, zelfs gelachen én met z'n allen bloemen bij mijn moeder gebracht.
al met al toch een fijne dag, ondanks het donkere randje.
wana

02-03-2009 11:42

ah, ja dan heb ik je verkeerd begrepen..dat ‘automatische piloot gevoel’.
en de wereld is gewoon mooier mét je dierbare moeder.Wat een groot verdriet.
Toch fijn dat je met zn allen samen kon zijn op haar dag.In mijn gevoel kijkt diegene dan toch op één of andere manier toe denk je niet?
Hopelijk leer je je gevoel langzaamaan weer te openen zodat ook liefde weer tot in alle hoeken van je ziel komt en niet alleen je eenzaamheid.
sterkte.
Eefje

02-03-2009 16:46

Natuurlijk is je moeder erbij geweest gisteren. Als was het alleen maar om te kijken hoe het jullie vergaat. Het zou haar hart breken jouw zo te zien.
Jouw verhaal klinkt zo bekend. Je wilt iedereen waar je om geeft van je af duwen, bang om weer die pijn te moeten voelen als er iets zou gebeuren. Het liefst zou je wegkruipen en je eigen afsluiten voor het buiten. Niets meer voelen, weten, zien of horen.
Je gaat hier zelf aan onderdoor, je hebt echt mensen nodig. Vooral je kindjes, je vader en de rest van de familie: de mensen die je het dichtst bij je staan. Wordt er over gepraat hoe jullie je eigen nu voelen? Het is heel moeilijk over gevoelens te praten, ik vind het dan ook heel knap dat je je verhaal hier op hebt geschreven: hier blijf je anoniem.
Natuurlijk is voor de buitenwereld alles in orde, je lijkt gelukkig. Ja, lijkt……. Mag niemand het verdriet zien of horen dan? Jank, lach schreeuw als het je oplucht.
Lieve Kaatje, geniet van het hier en nu. Dit gaat niet ineens, dat moet weer groeien. Ik hoop dat je er uitkomt en je je zelf ondanks de mensen om je heen niet meer eenzaam voelt.
Liefs Eefje
Da-Is

02-03-2009 22:42

Lieverd, ik reageer te laat maar denk aan je wens je kracht!
Ik herken jouw verhaal van afstand nemen zo goed, doe hier hetzelfde met mijn paps en het gaat zo tegen mijn eigen inborst in, ben niet zo maar moet het doen om zelf te overleven.
Voel me af en toe een struisvogel, laat mij mij niet teveel zien of horen dan weet ik het ook niet.
Suus

03-03-2009 11:34

gr Suus
kaatje

08-03-2009 20:59

suus, bedankt voor je prachtige woorden, het is precies hoe ik me voel!
en lieve Da-Is ik krijg het gevoel dat wij elkaar heel goed begrijpen.
ik ben altijd heel zorgzaam en sta voor iedereen klaar, maar kan het op dit moment even niet. ben écht bezig met overleven.
ik leef voor mijn prachtige dochters en die hou ik heel dicht bij me (ik bedoel in de zin van hen heel veel liefde en aandacht geven), maar voor de rest is mijn gevoel behoorlijk afgestompt.
toch zal ik nooit opgeven, ik blijf vechten, dat ben ik verplicht aan mijn meissies.
komt ooit wel weer goed met ons.
liefs, kaatje
carrie

09-03-2009 19:41

Hallo Kaatje ,ik lees net je verhaal en begrijp heel goed hoe je je voelt ,het is zo herkenbaar voor mij ,mijn moeder is in december overleden en ik mis haar verschrikkelijk ,slinger heen en weer tussen verdrietig en depri zijn en dan weer woede boosheid en ik vind het ook heel moeilijk om er nu voor mijn vader te zijn , ik ben verschrikkelijk moe en wil het liefst even helemaal niks niet zorgen voor mijn kind en niet regelen enzo ,het is mij eigenlijk allemaal teveel .
Ik merk ook dat ik afstand aan het nemen ben van familie en het lijkt wel of iedereen gewoon verder gaat met van alles en dat ik er te weinig met hun over kan praten ..
In deze maatschappij is er bijna geen ruimte om te rouwen , nee je moet doorgaan en vooral niet teveel praten over je verdriet ,want daar is geen tijd voor.
En laat ik even heel duidelijk zijn , Als je je hart lucht en en zegt hoe je je echt voelt van binnen ,dan is er altijd wel iemand die dan zegt maar je hebt zoveel om dankbaar voor te zijn , ja dat weet ik ook wel en het is ook zo en tuurlijk zorg ook ik voor mijn kind en probeer zoveel mogelijk door te doen ,maar op zo,n reacte zit je echt niet te wachten , Ik weet ook wel dat mijn moeder nu op een betere plek is en geen pijn meer heeft ,maar ik had haar zo graag nog hier ,
En Suus je mag je verdritig voelen ,het valt heus niet mee
xx

zó koud

kaatje

sacha

wana

kaatje

wana

Eefje

Da-Is

Suus

kaatje

carrie