rouwverwerking.startpagina.nl

Wat is de wereld toch hard, of is het iets anders?

  • Anonymous avatar

    Ellen

    Lieve Bianca,

    Dank je wel voor je lieve reactie! Ik begon meteen weer te huilen toen ik het las, zulke lieve woorden van iemand die ik niet eens ken! Doet me goed. Ik denk dat het inderdaad zo is dat mensen niet zo goed weten hoe ze ermee om moeten gaan. Voor iedereen gaat het leven gewoon door maar voor mij blijft alles even stilstaan. Gelukkig kreeg ik vanmorgen wel 2 telefoontjes van vriendinnen die heel erg meeleven.

    Ik had een hele goede warme band met mijn vader. Hij was een hele lieve man die altijd voor me klaarstond. Hij heeft een hersenbloeding gehad en 1,5 dag in coma gelegen. Gelukkig waren we erbij toen hij stierf. Klinkt raar maar het was een mooi moment. Hij werd uit zijn lijden verlost. Met mijn moeder heb ik gelukkig ook een goede band en we staan voor elkaar klaar. Vind het ook zo erg voor haar. Ze waren zo lang samen.

    Nogmaals heel erg bedankt voor je lieve woorden.

    Veel liefs,

    Ellen

  • Anonymous avatar

    anke

    Mooi he Ellen !

    Dat je steun kunt krijgen , uit een hoek die je misschien niet helemaal verwacht.

    Het is fijn dat er meer mensen zijn die begrijpen hoe je bepaalde dingen beleefd.

    Groetjes Anke

  • Anonymous avatar

    Ellen

    Ja dat is heel mooi! Het is goed dat er dit soort ‘prikborden’ bestaan, soms MOET je gewoon even meteen je verhaal doen en het is heel fijn dat dat kan en dat je dan ook steun krijgt. Vind het heel erg moeilijk om alles te verwerken, het is ook nog maar zo kort geleden dat mijn vader overleed. Het doet zo vreselijk veel pijn te bedenken dat hij er nooit meer zal zijn en dat het leven nooit meer hetzelfde is.

    Liefs,

    Ellen

  • Anonymous avatar

    anke

    Hoi Ellen ,

    Verlies verwerken is absoluut een hele klus.

    Het begint met het besef dat iemand niet meer in je leven zal zijn.

    Een voelbare lege plek. De dingen die je misschien samen deed.

    Op langer termijn krijgt dat plekje weer een andere invulling.

    Echter voordat je bij het punt bent gekomen heb je heel wat moeten doorklieven.

    Dat is zeker niet makkelijk ,vooral omdat je soms ook ogenschijnlijk verantwoording moet afleggen aan de mensen om je heen.

    Begrip duurt vaak maar even , behalve denk ik voor die mensen die al gevoeld hebben , wat het is om met een lege plek om te gaan.

    Echter neemt ook onze rol een belangrijke plaats in die maatschappij.

    Maak en blijf duidelijk maken hoe je je voelt , want mensen zien niet altijd wat er achter iemand schuilgaat. Heb je daar niet het spreekwoord …….. andermans boeken zijn duister te lezen?

    Verliesverwerken , kent geen tijd en rouwen is een werkwoord.

    Zou trouwens wel eens willen weten hoe dat woord is ontstaan.

    Het is mooi als je dood als verlossing kan zien voor diegene die je liefhebt.

    Afgelopen zaterdag zat ik met mijn zwager op de bank en hij vertelde dat hij het sterven van zijn moeder als traumatisch had ervaren .

    Ik denk dat hij een gevoelige snaar bij me raakte , de emoties waren voor mij op dat moment heel voelbaar , dat deelde ik ook.

    Ik weet eigenlijk niet hoe ik het heb ervaren , maar ik merkte dus dat het nog steeds pijn deed , dit onderwerp te openen.

    Mijn mams was doodsbang en voerde daardoor een echte strijd met de wereld tussen leven en dood , ik weet niet hoe ik het anders kan benoemen.

    Dat was heel heftig om te zien . Bij mijn vader was dat anders.

    Hij was klaar met alles wat hij meegemaakt had, klaar om te gaan , en ik weet niet , voor mijn gevoel is het zo , wanneer mensen er in berusten , het ook sneller en met minder strijd samengaat.

    Mooie dag gewenst ondanks al die donkere randjes.

    groetjes anke

  • Anonymous avatar

    pietertje

    Hallo,

    Ben 5 maanden geleden mijn man verloren na een ziekbed van 3 maanden op de I.C.

    mijn man was 45 jaar en we waren 22 jaar gelukkig getrouwd.

    Nu heb ik het gevoel dat ik stik in mijn verdriet , zie maar heel weinig mensen en ze vragen al helemaal niet meer hoe het gaat (uitzondering daar gelaten) .

    Heb het gevoel alsof mensen denken van , nou het is nu al zo lang geleden nu moet het maar eens over zijn met dat verdriet. Herken al jullie verhalen en het is fijn en herkenbaar om dit prikbord te lezen.

    Ben afgelopen week weer bij de huisarts langs geweest om te praten , ga me nu opgeven voor een rouw verwerkings groep .

  • Anonymous avatar

    Bianci

    Hallo, Pietertje,

    … 3 maanden op de IC? Hoe volbreng je dat in vredesnaam?? En dan 45 jaar ! Dat is veel te jong!

    Van harte gecondoleerd met dit voor jou zo'n enorm verlies.

    Wat goed en moedig van je dat je stappen onderneemt om dit zware verlies door te komen, zeker als je het gevoel hebt erin te verdrinken! Klaarblijkelijk heb je het gevoel gekregen dat je dat niet met je directe omgeving, of liever gezegd, met de wat betere vrienden of familieleden, kan bespreken. Klopt dat?

    Ik hoop voor je dat je in deze rouwverwerkingsgroep je draai kunt vinden en dat je daarin je hart afdoende kunt luchten en een manier vindt om met dit zware verlies om te gaan, die voor jou werkt!

    Als ik zo brutaal mag zijn wil ik hierbij ook graag aangeven dat ik wel benieuwd ben wat je ervaringen gaan zijn met een dergelijke rouwverwerkingsgroep. Ik heb daar zelf in het geheel (nog) geen enkele ervaring mee, dus mocht je je ervaringen willen delen, houd ik me aanbevolen, maar denk eerst maar eens even goed aan jezelf!

    Ik wens je veel, veel sterkte!

    Bianca

  • Anonymous avatar

    pietertje

    Hallo Bianci of is het Bianca

    Dank je wel voor het berichtje, Heb inderdaad een loodzware tjid achter de rug mijn man is plotseling erg ziek geworden en is daarna opgenomen op de I.C. Al die weken dat hij daar lag was hij ernstig ziek en in slaap maar ik heb steeds het gevoel gehad dat hij het zou overleven . De klap was dan ook hard toen hij er weer een ernstige complicatie bij kreeg en we te horen kregen dat er niets meer aan te doen was. We hebben afscheid moeten nemen en de beademing is toen afgezet , vrij kort daarna is hij overleden , dat gaf wel aan hoe ziek hij was.

    Daarna stort je hele wereld in en moet je proberen te overleven .

    Heb inderdaad niet veel vrienden of familie die mijn verhalen steeds willen aanhoren. Voel me erg alleen staan ,maar ben wel sterk en besef dat ik er zelf wat aan moet doen om hieruit te komen.

    Ben vanmiddag gebeld door de maatschappelijk werkster die de rouwverwerkings groep leidt maar ze vertelde dat de groep pas weer in september start dus dat viel even tegen.Sta nu wel ingeschreven hiervoor.

    Ze heeft me wel aangeraden om individueel met een maatschappelijk werkster te gaan praten dus dat ga ik maar doen , lijkt me beter. Morgen een afspraak maken.

    Tot zover even mijn verhaal,

    groeten pietertje