Wat is de wereld toch hard, of is het iets anders?

Bianca

26-02-2009 00:28

Mijn vadertje overleed ruim een half jaar geleden (15 augustus 2008). Ik heb me niet voor kunnen stellen dat ik dit ooit zou schrijven, maar helaas is de tijd daarvoor toch gekomen. Maar nu weet ik (nog maar voor ruim een half jaar) wat het is. De grootste klappen krijg ik als je iets leuks of verdrietigs of wat dan ook maar meemaakt en dan in een onbewaakt ogenblik denkt van “Oh, even papa bellen” …
Dat is hard, maar waar ik daarnaast met name moeite mee heb, is dat helemaal niemand ergens naar vraagt! Nou oké, bijna helemaal niemand. ‘Men’ informeert een heel klein beetje naar hoe het je nu vergaat, maar ik heb zo'n moeite met hetgeen er gebeurde vlak vóór zijn dood (mijn vader is in juni 2008 aan zijn (been)vaten geopereerd en heeft tengevolge van complicaties (darmverstoppingen) anderhalve week voor zijn dood (waartoe wij uiteindelijk hebben moeten beslissen) in comatueuze toestand doorgebracht). En, echt waar, daar vraagt helemaal niemand naar!
Is het andermans angst om mij daar naar terug te brengen, of is het gewoonweg geen belangstelling? Wat is jullie ervaring daarmee? Vragen stellen vind ik persoonlijk altijd heel belangrijk (zeker in zaken als deze), maar ik heb het gevoel dat ik de enige ben die daar zo over denkt …
VB (verdrietige Bianca)
Suus

26-02-2009 08:16

Hoi Bianca,
Mijn ervaring is dat men ff checked hoe het gaat en verder niet doorvraagt uit angst voor emoties….Men onderschat de behoefte om erover te praten , maar toont toch belangstelling (klein vraagje, kneepje of klopje op de arm oid) en gaat over tot de orde van de dag. ….
"Troosten is aandachtig luisteren zodat verdriet in woorden en tranen naar buiten kan stromen' (M.Keirse).
Mijn advies: zelf over beginnen te praten, hoe moeilijk dat ook soms is..
Succes daarmee,
Susan
sacha

26-02-2009 10:34

Hé Bianca,
Eigenlijk heb je ook het gevoel dat hij daarmee vergeten wordt, wat je juist niet wilt. Met de kinderen hebben we het veel over opa, en ik hoor ook vaak nog dingen die ik niet wist wat hij gezegd had, dat doet wel goed, maar dat zal wel minder worden. De buitenwereld vindt het niet prettig erover te praten, een buurvrouw zei laatst ijskoud: “Hier stop ik, want aan dat soort dingen wil ik niet denken, mijn vader is 82 namelijk.” Met andere woorden, geen zin in andermans verdriet. Daarmee krijg ik dus ook de neiging het verdriet binnen het gezin en familie te houden, geen behoefte aan dat soort opmerkingen. Voel ik me nog rotter en krijg je nog een hekel aan dat soort mensen ook.
Was het een spatader operatie van je vader? Het lijkt me vreselijk zo'n periode van coma en onzekerheid, waarschijnlijk met een beetje hoop op verbetering.
Ik wens je veel sterkte.
groetjes Sacha
Marjada

26-02-2009 16:36

Hallo Bianca,
Ik ben het helemaal eens met jouw mening. De wereld is hard.
Mijn vader overleed bijna 9 maanden geleden na een heel kort ziekbed van 3 weken. Hij bleek een dubbele longonsteking te hebben als gevolg van Q-koorts (waar bijna niemand iets over weet). Na 12 dagen beademd te zijn met een drukmasker, en hij dit niet meer kon volhouden, te weinig zuurtstof kunnen opnemen, is hij kunstmatig in slaap gemaakt en na 5 dagen hebben ook wij moeten besluiten om alle apparatuur uit te schakelen omdat er in het geheel geen verbetering meer optrad, alleen maar achteruitgang. Het was notabene op de verjaardag van mijn moeder. In de wens van mijn vader om niet als een kasplantje te worden, hebben wij dit moeilijke besluit genomen en is hij na het uitschakelen van alles al binnen 10 minuten overleden. Dat troost ons enigszins, want zo wisten we wel hoe ziek hij was en er voor hem geen toekomst meer was.
Er wordt maar weinig geinformeerd naar je gevoelens en als men het doet en je zegt dat je nog zo'n verdriet hebt, dan stokt het gesprek. Men vindt blijkbaar na 9 maanden dat je wel genoeg gerouwd hebt en het maar over moet zijn. Dat heeft men in mijn geval mis. Ik heb nog heel veel verdriet als enig kind (wel met een klein, maar gelukkig gezin). Mijn vader was mijn maatje en ik heb nog steeds periodes dat ik denk, oh, even aan pa vragen! Jammer, dat gaat niet meer.
ook een verdrietige Marjada
anke

26-02-2009 19:07

Hoi Sascha
Met andere woorden, geen zin in andermans verdriet.
Ik ken je buurvrouw natuurlijk niet , maar denk je juist niet dat ook zij het heel lastig vindt om over doodgaan te praten.
Ze heeft immers haar vader nog en hoe confronterend is de boodschap:
dat zij zelf ook voor dat moment komt te staan.
Dat voor mijn gevoel is juist heel angstig, maar juist daarom kunnen mensen heel bod overkomen.
Ik ben zelf mijn ouders in korte tijd verloren en ik weet hoe het voelt , maar toch vind ik zelf dood van een dierbare bespreekbaar maken nog heel lastig.
Dan hangt het er nog wel vanaf hoe en welke situatie het is.
groetjes anke
Eefje

27-02-2009 12:56

Ja, de wereld kan soms erg hard zijn.
Toen mijn moeder geheel onverwachts overleed, nu ruim 17 jaar geleden ik was toen 24, merkte ik dat de mensen in mijn omgeving (ook vriend(innen) en goede kennissen) niet goed wisten hoe ze met mij en m'n verdriet om moesten gaan. Het leek wel of ze me ontweken en expres uit de weg gingen. Zelfs op m'n werk ging het zo met collega's en m'n direct leidinggevende. Ik kreeg vaak te horen: ja, ik weet het niet hoor, hoe jij je voelt. Ik zei er dan gelukkig achter. Af en toe dacht ik zelfs wacht maar, jij komt er ook voor te staan en dan weet je het tenminste. Kijken hoe je dan reageert. Sorry, dit mag ik niet denken maar je krijgt rare ideeën.
In ons gezin werd er in het begin totaal niet over gesproken, het leek wel of we elkaar geen pijn wilden doen. Totdat ik op een gegeven moment zei dat er nooit over m'n moeder werd geproken en dat ze dan wel werd vergeten. Dit was een ommekeer. Zelfs na al die jaren (aan de ene kant lijkt het gisteren, maar het is al eeuwen geleden dat ik haar voor het laatst sprak) hebben we het nog vaak over mam.
Ruim 8 jaar geleden is m'n jongste broertje, Wim, ook heel plotseling op 24-jarige leeftijd gestorven. Ondanks dat we helemaal kapot waren van verdriet ging alles heel anders. Om te beginnen het samenstellen van de dienst: we hebben met het hele gezin en dat van zijn vriendin, bij hem in de huiskamer gezeten. We hebben zitten janken, maar ook veel gelachen om z'n streken. Dit heeft mij achteraf goed geholpen bij de verwerking van zijn dood. Ook op die middag naar zijn bed gaan waarin hij plotseling was overleden. Ik heb hem een brief meegegeven in zijn kist voor hem maar ook voor m'n moeder.
We praten nog steeds veel over mam en Wim, het doet ons goed te weten dat ze er nog steeds bij zijn.
Het is verschrikkelijk dat je dit mee moet maken om er achter te komen welke mensen je echte vrienden kunt noemen. Ik ben er veel uit het oog verloren, maar de mensen die echt belangrijk voor me zijn en dag en nacht voor me klaarstaan (en andersom ook) heb ik om me heen. De rest is niet belangrijk meer voor me. Nog steeds op de data dat ze zijn gestorven, 8 en 13 oktober, ben ik vrij. Zelfs na die jaren zijn deze dagen “heilig” voor me en dat pakt niemand van me af.
Bianca, zolang jij over je vader kunt praten met de mensen die voor jouw echt belangrijk zijn is het goed. Dit moet je ook blijven doen. Het lijkt al lang, maar het is pas 6 maanden geleden gebeurd. Je zit nu pas in de verwerking van dit alles en juist nu heb je behoeft om over hem te praten. Ik heb de verhalen van m'n moeder en Wim voor me zelf opgeschreven. Niemand hoeft dit te lezen, af en toe, als ik me erg rot voel lees ik het door en jank alles bij elkaar. Dit lucht me erg op. Misschien een idee voor jouw alles van je af te schrijven.
Ja, de wereld zit hard in elkaar, sterkte.
Da-Is

27-02-2009 13:41

Hallo Bianca,
Zo herkenbaar!
Als men aan mij vraagt hoe het gaat en ik zeg dat ik een mindere dag heb dan vraagt men waarom. Zelfs mijn lief snapt het af en toe niet. Alsof je het na een tijdje maar vergeten moet terwijl nu pas het verdriet er af en toe zo hard inhakt.
Doordat je er niet meer elke minuut mee bezig bent overvalt het je enorm als er weer zo'n moment is van bijvoorbeeld “oja even bellen”, iets wat de kinderen doen en haar zo trots had gemaakt e.d.
Die stomme tekst van “het leven gaat door” is inderdaad zo maar is zo hard. Pas als jezelf met zo'n verdriet geconfronteerd bent kun je je enigzins in leven in het gevoel en verdriet van iemand anders (maar zelfs dan zijn er mensen die dit vergeten ).
Sterkte meis!
Bianca

28-02-2009 00:46

Hallo, lieve dames (Susan, Sacha, Anke, Marja, Eefje en Da-Is),
dank voor jullie reacties!
Daaruit concludeer ik dat de meesten van jullie hetzelfde als ik ervaren: het lijkt (met de klemtoon op ‘lijkt’) erop dat ‘men’ er moeite mee heeft om aandacht aan ‘onze’ verhalen/ervaringen te schenken. Daar kunnen natuurlijk verschillende redenen voor zijn, die wij op onze beurt dan ook weer niet kennen, nietwaar?
Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat ‘men’ ook wel het idee heeft dat wíj er niet over willen praten (die mensen zijn er per slot van rekening ook!).
Wellicht geven wij dat ook niet helemaal zo goed aan! Heeft iemand van jullie weleens gevraagd “Ik wil zo graag over de gebeurtenissen rond het overlijden van … praten; kan dat met jou?”. Ik heb die vraag nog nooit gesteld !!!
Aan de andere kant zou ‘men’ met de ‘neutrale’ vraag: “Heb je het gevoel dat je er voldoende met anderen over kan praten?” al wel een aardig idee krijgen van hoe het gaat. Maar ja, die vraag ben ik nog niet tegengekomen. Wellicht dat we op dit prikbord de wereld in deze wat minder hard kunnen maken!
De spreuk van Susan vond ik heel toepasselijk: "Troosten is aandachtig luisteren zodat verdriet in woorden en tranen naar buiten kan stromen' (M.Keirse).
Ik ga jullie reacties 1-voor-1 allemaal beantwoorden, want op die manier ben ook ik weer lekker van me af aan het schrijven en daar ben ik beter in dan in praten!
Ik vind dit prikbord (en de mensen daarop) dan ook heel prettig!!!
Dagdag van Bianca
Ellen

29-03-2009 22:26

Lieve Bianca,
Ik snap je helemaal. Mijn vader is 8 dagen geleden overleden en ik ben zo verschrikkelijk verdrietig. Iedereen in mijn omgeving leeft mee en doet zijn best maar donderdag is de crematie geweest en bijna niemand laat nog iets van zich horen. Waarschijnlijk denken ze dat ze me even met rust moeten laten en verwachten ze dat ik ze zelf bel, dat wil ik ook wel maar ik ben op dit moment zo depressief dat ik het niet kan opbrengen. Ik kwam vanmiddag iemand tegen en die vroeg wanneer ik weer ging werken. Dan denk ik: ‘waarom vraag je niet hoe het met me gaat en hoe ik me voel’? Werken lukt echt niet nu, ik ben de halve dag aan het huilen. Vind het zo moeilijk om het te bevatten en weet niet hoe ik het moet verwerken. Waarschijnlijk is dit ook een heel warrig verhaal geworden maar ik voel me ook vreselijk warrig, kan niet meer normaal helder denken.
Heb jij dit ook zo ervaren?
Liefs,
Ellen
Bianca

30-03-2009 00:27

Lieve Ellen,
och, wat is dit ook weer een in-en-in triest verhaal! Gecondoleerd met het verlies van jouw vader! Het feit dat je afscheid hebt moeten nemen van je vader is op zích al zo'n trieste gebeurtenis, maar dat je daarnaast ook nog opmerkingen krijgt als ‘wanneer ga je weer werken?’, dan raak je zó teleurgesteld in je medemensen!!
Totaal onbegrip …? Of niet weten hoe hiermee om te gaan … ?
Maar als ik zo brutaal mag zijn om te vragen: wat er is gebeurd en hoe was jouw relatie met je vader? En heb je naasten om je heen waarmee je hierover wél zou kunnen praten?
Je verhaal was niet warrig, althans, zo kwam dat op mij niet over. Maar klaarblijkelijk voel jij dat zelf wel zo.
Maar het is ook nog zo vers! Gun jezelf ook even de tijd! Je mág verward zijn; je mág depressief zijn; je hebt een verschrikkelijke tijd achter de rug en gaat ook een hele moeilijke periode tegemoet!
Uiteindelijk zul je in staat zijn dit een warm plaatsje te geven (ook al denk je nu dat dat nooit zal gebeuren), en al blijft het altijd (denk ik) van tijd tot tijd pijn doen.
Ik wens je heel veel sterkte, vooral in het uiten van je gevoelens!
Knuffel van Bianca

Wat is de wereld toch hard, of is het iets anders?

Bianca

Suus

sacha

Marjada

anke

Eefje

Da-Is

Bianca

Ellen

Bianca