rouwverwerking.startpagina.nl

Belevenissen na het verlies van mijn moeder

  • Anonymous avatar

    Marga

    Ik zie zoveel herkenbaarheid in deze verhalen……sinds mijn moeder 22 mei jl. is overleden voel ik een leegte, een zwart gat….iedereen gaat door met leven en mijn leven staat stil. Ik heb ook geen afscheid kunnen nemen….mijn zusje heeft mijn moeder gevonden toen ze een beroerte had gekregen en daarbij ook een hartritmestoornis kreeg. Mijn zusje heeft er een trauma aan over gehouden, ze vind het zo erg dat ze onze moeder zo gezien heeft en zelf niks kon doen… dan 112 bellen. We praten er onderling veel over, maar er blijft een onrustig gevoel in mij, denk ineens heel anders over het leven na. Iedereens leven raast voorbij en mijn leven gaat in slow motion…..zoveel gevoelens dat door mij heen gaat en ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan. Heb zelfs een tijdje al het gevoel weggestopt. Dat gaat eventjes goed, maar uiteindelijk komt het dubbel zo hard terug en weet je helemaal niet meer waar je moet beginnen met rouwen. het word steeds moeilijker nu de feestdagen weer naderen, want ons moeder was gek op de feestdagen…..ze keek uit naar sinterklaas, kerst en oud & nieuw. Op dit moment hoeven de feestdagen voor ons niet….we zien er allemaal tegenop.

  • Anonymous avatar

    Tineke53

    Heel veel sterkte toegewenst Marga.

    Zo plotseling dat je moeder overleed…en ja dan komen over een poosje de feestdagen er weer aan die voor jullie geen feestdagen zijn, omdat juist dan het gemis zo sterk gevoeld wordt. Maar ook die dagen gaan weer voorbij.

    Ik weet er alles van.In 3 jaar tijd zijn mijn man, mijn beide ouders en ons kleinkind overleden.

    Kon je de tijd maar terugdraaien, naar het punt waarop het de verkeerde kant uitging. Dat kan niet.We hebben geen keus en we moeten ermee verder.

    Het is herkenbaar dat de film van het hele gebeuren nog steeds zo scherp op je netvlies staat. Je kunt alles tot in details nog vertellen.

    Er komt een tijd dat je meer overzicht krijgt en ook weer terug kan gaan naar de tijd voordat het gebeurde. Toen alles nog goed was; je vindt een manier om met je verdriet om te gaan en je leert het te verweven in je leven.

    Heel veel kracht toegewenst!

    Liefs, Tineke

  • Anonymous avatar

    Anietje

    Hallo,

    De nacht van 25 op 26 augustus vergeet ik van mijn leven niet meer.

    Jullie schrijven over belevenissen, maar wij zaten live in een (horror) film.

    Mijn mams (75 geworden op de 24e) was stervende na een lang ziekbed (kanker).

    Wij zaten met 3 personen rond het bed, Mijn man zat in de hoek in een leunstoel.

    Het nachtkastje, je kent ze wel van ziekenhuizen stond voor mijn man met een blikje cola (3/4 gevuld) daarop.

    Ik ben iets aan het vertellen tegen mijn nichtje en kijk dus die kant op. Ineens val ik helemaal stil. Het blikje verschoof gewoon een groot stuk.

    Mijn man zag het ook gebeuren, mijn nichtje en vader zaten met hun rug ernaar toe. Mijn gezicht was schijnbaar geld waard volgens mijn nichtje die dus niets gezien had en ook

    niet snapte dus waarom ik zo raar keek en begon te stotteren van Wat is dat nou..

    Een uur later ga ik een sigaretje roken buiten, gaat het brandalarm 2x af. Dit is een soort wekker die afloopt. Echter binnen is niets te horen.

    Verplegend personeel hoorde ook niets. Ook de anderen in de kamer hoorden niets. De raam van de aangrenzende kamer van mijn moeder hadden we opengezet. Deze was leeg op dat moment en als je de badkamerdeuren open hield met een stuk papier voor het oog kwam er klein beetje frisse lucht binnen.

    Daar ik zeer onrustig was, ging ik niet veel later weer een sigaret roken, en je kunt me voor gek verklaren, Het brandalarm ging 3x af. Weer hoorde niemand het, behalve ik.

    Het kwam zeer duidelijk uit de raam naast de kamer van mijn mam. (mij mam stierf om 5 uur in de ochtend) 2 en 3=5

    Geloof me maar, ik ben niet meer alleen naar buiten geweest.

    Toen niet lang daarna ook nog de deuren van de badkamer begonnen te spoken was het helemaal klaar. Papier aan 1 zijde eraf gevallen. Geen beweging meer in te krijgen tot 2x toe. Allebei de kamers een rood lampje branden. Normaal aan 1 zijde groen andere kamer rood. Doodsbenauwd was ik. Ik, die in de nacht op parkeerplaatsen sliep voor mijn werk (beroepschauffeur), die 's avonds in het donker met de honden naar bos gaat. Ik durfde niet meer alleen naar het toilet of een sigaret gaan te roken. Ook de verpleegkundige die dienst had, alleen, wist niet meer wat ze moest denken. Nog nooit meegemaakt zei ze.

    Daarna was het rustig. Ik maakte een bed op de grond, mijn man in de stoel. (mijn vader die invalide is en in hetzelfde tehuis woonde en mijn nichtje waren al naar huis. Je moet weten dat we al een week dag en nacht aan haar bed zaten) We zijn in slaap gevallen en hebben verpleegkundige niet gehoord toen die morfine kwam spuiten.

    10 min daarna schieten wij beiden tegelijk wakker. Goed, kettingrokers als wij zijn maar weer naar buiten voor sigaret. Mam lag rustig te ademen. Dus het kon even.

    Daarna nog keer wezen roken rond half 5, toen we terug kwamen merkten we vrij snel daarna dat haar ademhaling veranderde. Ze is als een kaarsje uitgegaan.

    Mijn vader gaan halen aan de andere kant van gebouw. Hij was al wakker en we moesten even wachten tot de verpleging klaar was met mijn moeder.

    Dus maar weer buiten op balkon sigaretje gerookt.Terwijl ik mijn sigaret aansteek kijk ik naar mijn broek. En wederom een grote schok.

    Kijk maar eens naar je spijkerbroek. Alle strepen staan verticaal. Behalve op mijn broek. Daar stond heel duidelijk de eerste letter van mijn moeders roepnaam. (staat er nu nog op, gaan we inlijsten)

    Op dat moment heb ik gezegd, breng me maar naar de gesloten afdeling. Ik ben hartstikke gek.

    Toen er enkele uren daarna, weer op dat balkon trouwens,weer een regenbui aankwam zei ik gekscherend, Kom op mam, het heeft nu genoeg geregend.

    Prompt verschijnt er een afbeelding van een poppetje in de lucht wat zwaait. Echt, ik zweer het je.

    Nu 5 weken later is het rustig.

    Heel speciaal was het achteraf gezien.

    Mam ik mis je verschrikkelijk maar bedankt voor je tekens.

    Tot Ooit

  • Anonymous avatar

    Anita

    Hallo M,

    Ik heb mijn reactie onder de verkeerde staan. Lees het verhaal van anietje 29/09-2012

    Dit was niet alleen na het verlies, maar begon al de avond voor haar sterven.

    Sterkte

    Anita

  • Anonymous avatar

    jeroen

    Sjeesus Nathalie wat erg he?

    ik hoop dat je niet alleen bent. Ikzelf ben 46 en mijn moeder is vijf jaar geleden overleden. Ook plotseling, ze was net een jaartje gepensioneerd. Vooral dat van het ene op het andere moment is erg. Je zag het niet aankomen… Voor degene die nu dood is is het misschien het mooist: geen lange lijdensweg, maar ja. Ik denk nog elke dag aan haar en mis haar heel erg, net zo erg als vijf jaar geleden. Het wordt dus niet anders. Anderen zeggen wel dat het slijt of zo. Dat is niet zo. En dat wil ik ook niet. Het hoeft ook niet Nathalie. De dood van je moeder is één van de ergste dingen die je kunnen overkomen. Maar blijf om je heen kijken. Er is altijd aandacht van jou nodig. Voor een persoon, een situatie, een gebeurtenis. Iets liefs, iets leuks, iets minder leuks. Je leven, wat door jouw moeder aan je is gegeven, toch? Ze ziet je en kijkt met je mee. Zorg dat je trots op jezelf mag zijn, je moeder is niet hier maar ziet je wel! Nathalie, maak er wat van, iets geweldigs! Zou supergaaf voor je moeder zijn. En vooral voor jezelf. Groetjes, Jeroen

  • Anonymous avatar

    Sandra

    Mijn moeder is vanochtend overleden,wij hadden altijd een enorm goede verhouding,zij was het belangrijkste in mijn leven,ik had mijn leven voor haar willen geven. Ik heb nu alleen mijn kleine zoon van tien jaar nog,verder helemaal niemand meer,geen familie,geen vrienden,niemand. Hoe moet ik verder zonder mijn allerliefste moeder,wil er iemand met mij schrijven,misschien iemand wiens moeder ook pas overleden is,misschien ook iemand,die zich nu zo eenzaam voelt…..ik weet echt niet of ik dit wel ga redden,mijn vader stierf drie jaar geleden,hij was 64,mijn moeder was 67.help mij….asjeblieft,help mij,met wijze raad,of woorden van troost……ik heb het gevoel dat ik niet meer kan…..al zoveel meegemaakt,dit is teveel…..dank jullie wel…….sandra

  • Anonymous avatar

    Jeroen

    Hallo Sandra,

    Als eerst gecondoleerd met het verlies van je moeder. Het voelt als één van de ergste dingen in het leven aan om kwijt te raken, je moeder (of vader).

    Mijn moeder is 5 weken geleden overleden na een kort ziekbed van 3 maanden. Aan die rotziekte die al vele levens heeft genomen.

    Ik ken je gevoel van verdriet. Ik heb het zelf ook vaak dat spontaan de tranen komen. Maar hoe gek het ook klinkt, ik probeer wel ook, na 5 weken, weer positief te denken. Verdriet blijft echt, en hevig, kan ik je zeggen, maar mijn moeder zou niet gewild hebben dat ik verdrink in het verdriet om haar. Probeer na een (korte) periode ook wat afleiding te zoeken waardoor je je zinnen een beetje kunt verzetten. Niet nu, maar misschien volgende week. Of die week erna.. Dat helpt mij wel een beetje. Ik heb een dochter van 6, jij een zoon van 10. Een kind kan voor veel afleiding zorgen heb ik gemerkt. En heel misschien vind je weer een lichtpuntje.

    Maar ik wens je heel veel sterkte in deze moeilijke periode.

    Jeroen

  • Anonymous avatar

    Sandra

    Dag Jeroen.

    Bedankt voor je mooie antwoord.

    Het ergste van alles vind ik,dat mijn moeder al zoveel heeft moeten mee maken,een nier verloren tijdens een eerdere operatie,meerdere klaplongen,4 hernia operatie's,en in haar prive leven ook enorm veel pech. Ze was bang om te gaan stikken,de huisarts verzekerde haar dat dat niet zou gaan gebeuren……mijn moeder was een vrouw die werkelijk altijd voor een ander klaar heeft gestaan,voor iedereen.

    En wat gebeurde er gisterochtend……juist,ze is gestikt…….een half uur lang heeft ze naar adem gesnakt alvorens de hersenen zuurstoftekort kregen,en ze in een korte coma geraakte,dat duurde een paar minuten,toen is ze gestorven. Haar geschreeuw voor lucht blijf ik horen,het is afschuwelijk…..

    Je schrijft dat je een dochtertje hebt,maar je hebt beslist ook nog meer familie? Ik heb werkelijk helemaal niemand meer behalve mijn zoontje. Wij beiden staan echt Zaterdag alleen bij de kist van mijn mam,als we haar voor de laatste keer weg moeten brengen.

    Ze zeggen dat ieder mens vrienden,of kennissen heeft,maar geloof me,dat is niet zo,wij hebben niemand met wie we ons enorme verdriet kunnen delen…….

    het klopt dat je zegt dat je aan je kind heel veel steun hebt,want als ik mijn zoon niet had gehad,dan was het voor mij ook genoeg geweest,echt.

    Ook ik ben getekend door het leven,mijn “rugzak”puilde al ver uit voordat mijn moeder ziek werd,en nu al helemaal…..het leven is zo zwaar……

    Bedankt nogmaals voor je mooie schrijven…….ik zal het zeker vaker herlezen….

    Sterkte met het dragen van de pijn,veroorzaakt door het overlijden van jouw moeder…….

  • Anonymous avatar

    Jeroen

    Hallo Sandra,

    Dat is heel erg zeg, daar heb ik geen woorden voor. Alleen maar medeleven.

    Mijn moeder was inderdaad ook bang om te stikken. Gelukkig is haar dat bespaard gebleven. Mijn moeder wist 3 maanden dat ze kanker had, echter pas 9 dagen voor haar overlijden was bekend dat ze opgegeven was. Wij hebben haar nog wel naar huis weten te krijgen, zodat ze in haar eigen omgeving kon gaan. Dat is 4 dagen na aankomst ook gebeurd. Ik heb inderdaad wel steun van familie, maar ben wel allebei mijn ouders kwijt. En dan kun je nog zoveel mensen om je heen hebben, je bent de geborgenheid kwijt. Ik hoop dat een forum als dit je helpt, of praat er eens over met je huisarts. Wellicht dat die je ook nog kunt helpen, want dit moet je niet alleen willen verwerken. Probeer vooral eerst de eerste week door te komen. Nu is het nog te vroeg en heb je wel even andere dingen aan je hoofd.

    Ik wens je ontzettend veel sterkte morgen, dat wordt een loodzware dag. Ik kan je zeggen wat ik heb gedaan na de crematie, wellicht brengt het je op een idee. Wij zijn daarna ergens iets gaan drinken. Even weg uit de verdrietige omgeving, even weg van de situatie. Dat heeft ons wel geholpen. Natuurlijk blijft je verdriet, maar een middag even iets anders doen kan best helpen.

    Sterkte.

    Jeroen

  • Anonymous avatar

    Sandra

    Dag Jeroen.

    Je hebt gelijk,je bent geborgenheid kwijt,geen kind meer van nog levende ouders,en het klopt wat je zegt,al zitten er honderden mensen bij een uitvaart,dan nog kun je je alleen voelen. Het word inderdaad een loodzware dag,waar ik als een berg tegenop zie,nu kan ik mam nog zien,aanraken,maar na morgenochtend gaat dat niet meer…….

    Bedankt weer voor je mooie troostwoorden,wat fijn dat jou moeder ook in haar vertrouwde omgeving was,vele malen beter als een steriel ziekenhuis,of een verpleegkliniek…….wat is het ontzettend snel gegaan bij jou moeder dan……verschrikkelijke rotziekte is dat toch………dankjewel Jeroen……alweer…….