Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
hi
Ik leef met jullie mee, k weet niet hoe het is om je moeder te verliezen.. maar ik heb zere respect voor jullie!
hooy lievee mensen !
mijn moeder is ook overleden toen ik 5 was bijna 6 ze is overleden aan het ziekte kanker
ik ben nu 15 dus is best lang geleden en het erger is ik kan me heel weinig van me moeder
herinneren wat ik allemaal met haar heb mee gemaakt enzo en dat doet me zo zo veel pijn
wil het lievst gewoon bij haar zijn en weg van hier gewoon naar me moeder maar wat berijk
je daar mee dan doe ik alleen nog maar meer mensen pijn.
me moeder was al heel lang ziek omdat ik zo klein was had ik er in het begin niet echt wat
van gemerkt maar later wert het steets erger moest ze vaker naar het zieken huis en ga zo maar
door. tot dat ze vast in het ziekenhuis kwam dat was in utrecht omdat ze hier in enschede niet geholpen
kon worden, toen me moeder in het ziekenhuis lag moes ik naar me pleeg tante heen in hardeberg
en me vader was bij me moeder in het ziekenhuis want dat vond ze fijne.
toen had ik nog steets niet echt in de gaten dat het echt helemaal mis was, ik ging naar school
en dee me ding, natuurlijk ging ik vaker naar me moeder dan naar school. ik was vaak in het ziekenhuis
te zien en merkte dus ook dat me moeder steets slechter wert, maar wis maar nie wat er aan de had was
en niemand wou het me vertellen, tot dat ik op een dag van school bij me tante kwam was me vader en me opa daar
en iedereen huile ik wis niet wat er was me vader hielt zich sterk en me opa ook ik ging gelijk naar me vader
en vroeg waar is mama, en toen was het stil……… en sprongen de tranen van me vader in zen ogen
en zij mama is er niet meer mama is dood.. toen keek ik heel raar en moes ook heel erg huilen me moeder ging dood
toen was ik bijna 6 iets voor me verjaardag.
nu ben ik 15 en heb nog steets veel veel verdriet maar met wie kan je er overpraten
wie voelt wat jij ook voelt niemand en het doet zoon pijn !
er is nog veel meer gebeurd met me moede maar ik weet het niet
en niemand die me het vertelt :'(
ma wens iedereen veel sterke en hoop dat iedereen toch nog gelukkig word !
xx anoniem
Hallo,
Het lijkt mij een heel vervelend moment te zijn om je moeder op z'n leetijd te verliezen!! (Dat je weet dat ze nooit meer terug komt.) Bij mij is het namelijk heel anders gelopen.
Mijn vader en mijn moeder kregen mij een meisje die gezond was en ons leven was perfect, dat was ook zo tot op een ochtend me moeder bracht me naar het kinderdagverblijf. ik was 3 jaar. Ze werkte 2 dagen in de week en die dagen moest ik naar het kinderdagverblijf. mijn vader heeft een eigen bedrijf en werkte 5 dagen thuis. ik was altijd heel verlegen en wou niet dat mijn moeder weg ging maar toch ze moest naar haar werk en ze ging weg. om 11 uur kwam me vader binnen…..???????? als kind vind je dat fijn want je mag naar huis. maar nu weet ik waarom!!!!! mijn moeder had een auto ongeluk gehad… en had het niet overleef ze kwam onder een vachtwagen terecht. Me vader bracht me naar huis waar marcel ( hij help ons altijd en let op mij en help papa met het werk.) hij paste altijd op mij als papa of mama weg waren of als ze het druk hadden. om 4 uur kwamen allemaal mensen binnen zoals /familie, vrieden mensen die ik nog nooit had gezien en ze huilden bijna allemaal. Me vader tilde me op en nam me mee naar zijn kamer. en vertelde dat mama nooit meer teurg komt dat ze dood was!!!!!!! oke zei ik mag ik gaan spelen? ik snapte niet wat dood is.
Nu jaren later en ben gaan puberen mis in antwoorden veel antwoorden. Hoe was mama als puber waneer werd jij ongesteld. wat vinden jongens leuk?? die dingen kan ik niet aan me vader vragen. Ik kan niet zeggen dat ik mijn moeder mis, want ik weet niet beter maar……… antwoorden die wil ik hebben, Me moeder is een deel van me en dat mis ik wel.
maar me leven is prima maar op bepaalde momenten heb je een moeder nodig. Dus heb je een moeder wees er lief voor, nu heb je nog de tijd het kan in 1x afgelopen zijn.
mijn moedertje is dood,
2jaar later,en de heimwee is erger dan erg
wij waren maatjes,en waren elke dag bijeen,en ineens woerd ze weggerukt van mij;
mijn verdriet is peilloos,,ik word soms gek van verdriet,en dan gaat de smart weer even weg,
ik moet leven met het gemis,zal die pijn ooit overgaan?
Mijn lieve moeder is helaas vorig jaar augustus heengegaan,
Totaal onverwachts is ze aan een hersenbloeding overleden, de dag ervoor werkte ze nog.
Het is niet uit te leggen hoe het voelt om nog maar 22 te zijn en geen moeder meer te hebben.
Ik probeer elke dag te overleven en niet stuk te gaan van verdriet maar het lukt me niet:( mis mijn lieve lieve moeder veel te erg.. Hoe kan ze zomaar weg zijn en hoe moeten we nu verder.. Heb nog zoveel vragen…
mijn moeder is vanmorgen overleden na pallatieve seduatie ze had longemfyseem gold 4 kon geen 3meter meer lopen zonder het erg benauwd te krijgen.
dit kreeg ze te horen in december dat ze in gold 4 eindstadium zat .
na verschillende ziekenhuisopnames en constant benauwdheidsaanvallen hoefde het niet meer voor mijn moeder
ze heeft toen de beslissing genomen niet meer verder te willen na de zoveelste ziekenhuisopname
de arts heeft pallatieve seduatie voorgesgteld aan haar waar zij mee instemde omdat euthanasie te veel problemen met zich mee nam me broer en ik hebben 3 dagen bij haar gewaakt constant .
die 3 dagen zijn de zwaarste uit mijn leven het is een hel je moeder zo te zien liggen .wat ik mij nu afvraagd is of mijn moeder mij nu nog hebt horen praten tegen haar terwijl ze diep in die seduatie zat
Hey,
Ik heb pas sinds vandaag besloten om op internet te zoeken naar mensen die ook een vader, moeder of allebei zijn verloren en al snel vond ik deze site.
12 jaar geleden overleed mijn vader aan een gescheurde aorta, en op 3 Maart jl overlijdt ook mijn moeder aan een gescheurde aorta, maar dan in haar hersenstam.
2 aandoeningen die ervoor zorgen dat je geen schijn van kans meer hebt op leven…
Ik was net 15 toen het bij mijn vader gebeurde, en tot op de dag van vandaag zie ik dit scenario voor me alsof het net is gebeurt!
De dag dat hij er niet meer was leek het net of ik een deel van mijn hart mee liet gaan met hem, het leek net of dat deel verscheurde!
Je hoort mensen weleens zeggen het doet zo'n pijn of je hoort ze praten over een gebroken hart… de dag dat mijn vader in mijn armen overleed wist ik pas wat dat betekende…
Alle jaren nadat hij er niet meer was ben ik samen met mijn moeder een sterke muur gaan vormen, we hielden ontzettend veel van elkaar en kenden elkaar beter als wie dan ook!
Dan 12 jaar later…
Mijn moeder was in elkaar gezakt en is in coma naar het ziekenhuis gebracht, na meer als 50 minuten reanimeren is ze erg onstabiel maar wel in leven op de IC terecht gekomen.
Tot 4 dagen na haar opname ben ik geen seconde van haar bed geweken, ook al zei familie dat ik even rust nodig had.
Ik voelde gewoon dat ik haar nooit meer wakker zou zien, en wilde iedere seconde netjes samen met haar afsluiten.
De neuroloog stelde me voor om erover na te denken om de natuur z'n werk te laten doen omdat mama nooit meer wakker zou worden en deze situatie voor geen enkel mens dragelijk zou worden.
Op 3 Maart jl heb ik zelf, samen met de familie besloten om er een punt achter te gaan zetten en mijn moeder de rust te geven die ze verdiende.
Na 4 dagen vechten vond ik het mijn taak haar te laten gaan, ookal snap ik tot op de dag van vandaag niet dat ik dat heb gekunnen destijds…
Wat heb ik geleerd na deze 2 vreselijke tijden is dat ik nu weet wat loslaten is en dat dat het meest onzelfzuchtige is wat een mens kan doen!!!
Maar dan komt de tijd na het begraven, na de drukke menigte iedere dag…
Rust aan je hoofd…
Dan ga je pas goed beseffen wat er eigenlijk gebeurt is en ga je voelen hoe zeer het doet, hoe ontzettend moeilijk het is om het missen van iemand los te laten en je leven op te pakken!
Ik kan jullie zeggen, nadat ik het laatste deel van mijn ouders verloren had ben ik niet meer dezelfde persoon geworden.
Ik ben anders gaan kijken naar alles wat met ‘'leven’' te maken heeft en heb er mezelf op betrapt dat ik in bepaalde mensen delen van mijn ouders zoek!!!
Is dat erg?? geen idee maar wat ik wel weet is dat ik me vaak alleen en eenzaam voel terwijl er mensen genoeg zijn die van me houden en om me geven!
Maar wat heb je daaraan als het niet de juiste mensen zijn?
Wat me erg intrigeert is het feit dat ik mijn moeder vaak hoor praten, vooral in mijn dromen komt ze vaak voor.
Het is een paar weken geleden zelfs zo geweest dat ik droomde dat ik haar en mijn vader knuffelde, ik kon hen gewoon ruiken!!
Ik voelde hun adem in mijn nek, en ik heb nooit eerder zo'[n intense liefde gevoeld!!
En dit alles terwijl ik sliep….
En dan word je wakker, ik werd wakker gemaakt door mijn lieve vriend, die zat achter de pc en had mij lekker op de bank laten slapen totdat hij me hoorde huilen.
Dus met als gevolg dat ik zo boos was op hem, hij was degene die mij uit die slaap haalde en dus ook weghaalde bij mijn ouders!
Maar niets is minder waar…
Ik wilde hen zoooo graag bij me dat mijn hoofd er met mijn gedachten vandoor ging…. of heb ik ze echt gezien en gevoeld???
Wat het ook was, ik wacht op de dag dat ik die droom weer heb want god wat voelde het lekker!!!
Ik heb mezelf aangeleerd dat iedere dag een goeie dag is, ookal voelt het zeer zeker niet altijd zo maar maak er wat van mensen!
En wat het belangrijkste voor mijn rouwproces is….?
Ik leef iedere dag met de hoop dat ik ze zie als ik er niet meer ben straks, dat ze wachten op mij.
En wat ook een belangrijk iets is is eigenlijk heel simpel, gun jezelf iedere dag weer de tijd om te rouwen, als je moet huilen huil je gewoon!!!
Gaat de pijn ooit over?
Geen idee… Ik weet alleen dat ik ze iedere dag steeds meer mis, ik mis wie ze waren en de veiligheid die ze je geven doordat ze je door en door als geen ander kennen snap je?
Momenteel vul ik mijn dagen met andere mensen en doe de dingen die ik graag wil doen.
Ik praat met hen, maar ook zijn er dagen dat ik liever lekker alleen ben.
Alleen met mijn eigen gedachtegang.
We komen er wel, al is dat met horden en stoten… dat weet ik zeker! xxx Carool xxx
Hoi Carola,
Welkom op de site en ik hoop dat je er net als velen hier wat steun kunt vinden!
Verschrikkelijk om je ouders op zo jonge leeftijd al te moeten verliezen en dan ook beide zo onverwacht dat je niet echt afscheid kunt nemen. Ik kan met je meevoelen, want het feit dat ik geen afscheid heb kunnen nemen, was voor mij het moeilijkst toen mijn moeder 17 jaar geleden op slag dood was bij een auto ongeluk.
Nu bijna een half jaar geleden mijn man verloren, een beetje vergelijkbaar met je moeder. Ook in coma na een hartritmestoornis en hartstilstand. Ook moeten besluiten hem te laten gaan omdat hij nooit meer bij zou komen. Hij had zelf aangegeven geen kasplantje te willen worden, dus het was een logische stap. Ik kan er ook nog steeds achter staan, maar net als jij ik denk nu vaak; hoe heb ik dat toen kunnen laten gebeuren? Het was voor hem, hij zou het zo gewild hebben, hij had genoeg gestreden, zijn lijf was op..
Zo hebben we allemaal ons eigen verhaal, schrijf het van je af, het helpt vaak.
Je zult merken dat je niet de enige bent en ook niet je ervaringen en gevoelens. Want ook ik kwam een keer thuis en keek door het raam en dacht dat hij daar op zijn vaste plek zat en toen ik weer keek was het zijn foto die op tafel stond. Of wakker worden en denken dat hij nog naast je ligt en merken dat het niet zo is.
Sterkte, het is met horten en stoten, maar je gaat er wel komen, net zo als velen hier!
Groetjes, Marieke
Beste,
Ik wil jou mijn ervaringen delen, om jou ergens troost te bieden en hopelijk ook een antwoord op jouw vraag of je moeder jou nog hoorde praten terwijl ze op sterven lag.
In 2008 is mijn moeder overleden aan darmkanker. Na een lijdensweg van meer dan een jaar en een half, kwam er eindelijk een eind aan haar leven.
Het woord ‘eindelijk’ lijkt hier misschien wreed, maar als je jouw moeder zo ziet aftakelen en ziet lijden, dan begin je jou op de lange duur af te vragen waarom ze maar niet sterven wil.
De nacht voor ze stierf was ze heel hard onder de invloed van pijnstillers. Doch, die nacht, kon je aan haar ogen zien dat ze mij herkende. Als kind kreeg ik veel kusjes van haar op mijn mond (zoals moeders zo vaak doen met hun kinderen). Die nacht - en ook wanneer ze te sterven lag - tuitte ze telkens haar lippen om mij een kusje te geven.
Het is misschien vreemd. En veel mensen die dit niet hebben meegemaakt, zullen dit wijten aan het feit dat ze niet meer op deze wereld was met haar gedachten, maar ergens in het verleden vertoefde. Toch, wanneer ze mij zag, tuitte ze haar lippen en wanneer iemand anders de kamer binnenkwam deed ze dit niet.
Ik wil dus graag geloven dat - ondanks alle zware medicatie, pijnstillers en inslaapmiddelen - ze er toch nog tegen vocht en op een zeker niveau wist wie er tegen haar praatte.
Dit is voor mij een troostende gedachte.
Hopelijk kan jij nu ook de situatie herbeleven en zien dat jouw moeder je inderdaad nog kon herkennen.
Ik wens je veel sterkte in deze moeilijke tijden en ik ga je niet zeggen dat je er overheen zult geraken, want dat zul je niet.
Wel zal je het verdriet en alle rouw na verloop van tijd een plaats kunnen geven en zal je op een gegeven moment kunnen terugblikken op het leven met je moeder op een positieve manier, met leuke herinneringen. De beelden van haar dood achtervolgen je misschien? Ik kan zeggen dat die niet weggaan. Wel zullen ze minder pijnlijk worden.
Veel sterkte aan jou en aan iedereen die je moeder liefhad,
met vriendelijke groeten,
François Timothy
francois.timothy@gmail.com
