plotseling vader overleden

kim

13-07-2007 09:21

Hallo,
Ik ben nieuw hier, wil even mijn verhaal kwijt.
1 Juli is zeer plotseling mijn vader overleden aan een hartstilstand op 59 jarige leeftijd. Ik ben zelf 26 en heb geen broers of zussen, wel heb ik een super contact met mijn moeder, en ik heb een hele lieve vriend.
Maar toch het doet zon pijn. Ik ben zo kwaad van binnen, waarom is dit mij overkomen. Mijn vader was hier nog niet klaar in de leven. Hij was samen met mij en mij vriend een bedrijf op aan het zetten. Dit draaide nog maar een jaar, en nu is hij weg. Mijn vader was nooit ziek en had ook helemaal geen klachten over zijn hart. Ik mis hem zo erg, ik zag hem elke dag.
We krijgen echt heel veel steun van vrienden en fam, maar ik ben zo boos van binnen. Ik voel me net een zombie en er komt niets uit mijn handen.
yvon

15-07-2007 09:56

Hoi….,
Gecondoleerd met die onverwachte verlies.
Boos zijn hoort erbij en jezelf afvragen waarom dit nu moest gebeuren ook. Gooi die emoties eruit en praat erover met je moeder en je vriend.
De dood is altijd onverwacht: al ligt iemand maanden op het ziekbed uiteindelijk komt het toch als een schrok. Een troostvolle gedachte is dat dit jouw vader bespaard is gebleven en hij er waarschijnlijk weinig van merkte toen hij overging…
Hopelijk kunnen jullie, met zijn denkwijze en kunde in gedachten, verder met de zaak. En schrijf hier van je af als je die behoefte hebt. Veel sterkte voor jullie 3-en toegewenst.
Liefs,
Yvon
spap

16-07-2007 12:02

Dank je wel Yvon,
inderdaad is het een kleine troost dat hij niet heeft hoeven lijden, maar geen afscheid hebben kunnen nemen doet zon pijn, ik had hem nog zo veel willen zeggen.
Kim
Ingrid

19-07-2007 16:56

Hoi,
Gecondoleerd met je vader. Ik herken je verhaal, mijn moeder is 5 jaar geleden plotseling overleden. Ik wist niet dat ik zoveel pijn, verdriet en woede in me kon hebben, totdat zij overleed.
Het ene moment gaat het en het andere moment wil je tegen alles en iedereen aan schoppen! Je wil nog zo veel met hem/haar delen en dingen doen en dat houdt ineens op. Ik weet nu dat je heel langzaam weer overeind krabbelt en ook weer de mooie dingen kunt zien die je samen gedaan hebt. Het verlies blijft pijn doen, zeker op bepaalde momenten, echter krijgt een plaats in je leven. Belangrijk is dat je er met je moeder en vriend over kunt praten en je emoties gewoon toont, dat is normaal! Blijf er over praten, ook met vrienden, dat heeft mij heel erg geholpen. Vorig jaar heb ik mijn vader verloren, na een ziekbed en dus wel afscheid van hem kunnen nemen, dat maakt de pijn niet zachter dat hij er niet meer is. Zorg dat je er bent voor je moeder want die heeft je nu hard nodig en kan alle steun van jou en je vriend gebruiken.
Ik weet wel dat er voor mij achteraf, een leven voor en na de dood van mijn ouders is, het onbevangene ben je kwijt, alles wordt relatief en dat maakt dat je straks meer geniet van kleine dingen en je minder druk maakt om alles en nu leeft en geniet!
je hebt nog een weg te gaan om daar te komen, echter je redt het wel, dat weet je gewoon!
Succes en sterkte met de weg er naar toe!
groet,
ingrid
spap

20-07-2007 09:57

Hoi Ingrid,
Bedankt voor je reactie, wat erg voor je dat je alle 2 je ouders niet meer hebt.
Ik leef nu nog in een roes, het is pas bijna drie weken geleden. Ik kan gelukkig wel heel goed er over praten, en mijn emoties kan ik ook laten gaan. Maar de tranen worden minder omdat ze op lijken, maar de woede in mij wordt alleen maar erger.
We lopen nu tegen zoveel dingen aan die geregeld moeten worden. En ook tegen mensen die er al misbruik van maken, hier wordt ik zo boos van.
Ik probeer ook heel veel aan de mooie momenten te denken, maar die nemen het verdriet en de woede echt niet weg. Ik kan zo boos worden bij de gedachte dat hij nooit bij mijn huwelijk zal zijn als ik ooit eens ga trouwen, en als ik kinderen krijg. Dit doet pijn, want dat had hij zo mooi gevonden.
Ik probeer het hier maar een beetje van me af te schrijven, en dit doet me toch wel goed merk ik.
Ingrid jij ook veel sterkte je verlies.
Gr Kim
Marjolein

25-07-2007 18:22

hoi,
mijn vader is 9 juni ook plotseling overleden, aan een hartinfarct. Ik weet hoe je je voelt, heel leeg, boos en verdrietig. Ik heb steeds het gevoel dat het niet waar is, heb jij dat ook? Mijn vader is er ook niet bij als ik ooit nog ga trouwen en kinderen krijg. Dat vind ik heel erg jammer.
Ik vraag me ook af waarom MIJ dit moest overkomen, mijn pa was ook nog jong, 65. Bizar he, ik dacht altijd dat gebeurt misschien een keer als ik in de 40 ben ofzo, maar niet al op mijn 28ste!
Ik wens je veel sterkte toe in deze moeilijke en onbegrijpelijke tijd.
spap

26-07-2007 12:20

Hoi Marjolein,
Dank je wel voor je reactie
Ja ik ook steeds dat gevoel dat het niet waar is, denk telkens dadelijk komt hij binnen. Ik denk ook vaak wanneer wordt ik nu eens wakker uit deze nachtmerrie. Maar ja dan krijg ik toch het besef dat het echt gebeurdt is en dat doet zon pijn.
Ik heb met dat ook nooit kunnen voorstellen als ik het met andere mee maakten, dan denk je woow wat erg, maar als je het zelf mee maakt weet je pas hoe voelt en het voelt gewoon echt klote.
Het zal nog een lange weg worden ook voor jou, ons leven wordt nooit meer het zelfde.
Ik denk ook vaak als hij nu 80 was dan heb je ook verdriet maar dan kun je er vrede en rust in vinden, maar dat ik heb ik nu dus echt niet.
Ik vind het ook moeilijk dat de wereld gewoon door gaat (dit moet natuurlijk ook gewoon) Zie ik mensen feesten en lol maken, dan denk ik zou ik dat ook weer ooit kunnen .
Jij ook veel sterkte in deze onwerkelijke tijd gewenst.
Groetjes Kim
.
Marjolein

30-07-2007 17:00

hoi Kim,
bizar he, we kennen elkaar niet, maar we weten van elkaar hoe we ons voelen. Ik denk eigenlijk constant aan mijn vader, wat ik ook doe. Ik heb steeds nog een klein beetje hoop dat het niet waar is, dat is natuurlijk belachelijk, maar dat is die nachtmerrie waar jij het over hebt.
Soms huil ik dagen niet, en het andere moment is mijn lontje zo kort dat ik om alles wel kan janken. Ik ben ook boos en accepteren hoe de situatie nu is kan ik niet. Ik hoop dat dat wel komt, dit doet zo'n pijn…
Misschien kunnen we elkaar wel een beetje steunen, over je gevoel schrijven lucht altijd wel een beetje op en bovendien is het wat makkelijker omdat we elkaar niet echt kennen. Begrijp je?
nou, jij ook sterkte verder.
groetjes Marjolein
spap

31-07-2007 18:57

Hoi Marjolein,
Ik begrijp wat je bedoelt, het van me afschrijven is makkelijker aan iemand die je niet kent.
Ik krijg echt super veel steun van mijn vriendinnen maar deze voelen niet wat ik voel, en ik hoop voor ze, dat het ook nog lang duurt voordat ze dit zelf mee maken, want dit gun je echt niemand.
Ben net terug van 2 dagen zee met mijn moeder, we zijn daar naar een tante geweest die daar op de camping zat. Het was op zich wel fijn om er even uit te zijn, geen mensen die je kent. Maar toch was het ook wel moeilijk omdat je iedereen lekker vakantie ziet vieren, en dat gevoel had ik dus echt niet. En het verdriet en gemis neem je gewoon mee.
Hou je sterk he, ooit komt het misschien nog wel een beetje goed met ons
Gr Kim
jolanda

29-08-2007 22:52

hoi.
Allereerst gecondoleerd met het verlies van je vader.
Mijn vader is ook zeer plotseling overleden op zijn verjaardag, hij was net 58 jaar geworden….
Nu 3 maanden gelden.
Hij had een aneurysma in zijn hoofd.Nooit had hij ergens last van, zeer sportief en altijd met zijn gezondheid bezig. het is niet eerlijk.
Voor mij is het ook nog niet helemaal doorgedrongen , soms wel soms denk je : O dat moet ik even vertellen en in die zelfde seconde denk je dat kan niet meer.
Ik probeer de goede dingen eruit te halen door trots op hem te zijn, dat hij nog iedereen op zijn verjaardag heeft gezien , dat hij gewoon thuis was. En niet aan het fietsen of motorrijden. Ze zouden namelijk 2 dagen later op vakantie gaan..
Hem terug krijgen gaat toch niet.
Mijn moeder is harstikke sterk en voelt zich goed op het moment.
je denkt , ach ik zie hem een poos niet maar dan moet ik wel hardopzeggen : Ik zie hem NOOIT meer anders dringt het niet door. Zo raar….
Ik heb de hoop dat hij contact zoekt in mijn dromen…wie weet.
Ik hoop dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in mijn dromen, met me mee vliegt door mijn leven.
Dat ze je nieuwe ogen geven, zodat je nog naar ons blijft kijken, en ons toch nog kunt bereiken, ook al is het somns maar even.
Ik wil jullie heel veel sterkte wensen voor de komende periode.Doe waar je zin in hebt de rest komt wel weer.Zorg dat je vader trots op je kan zijn.
groetjes Jolanda

plotseling vader overleden

kim

yvon

spap

Ingrid

spap

Marjolein

spap

Marjolein

spap

jolanda