Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Jeroen
Hallo Sandra,
Het loodzware moment van de dag is voorbij, heb je het een beetje doorstaan? Dit zijn zware tijden. Ik kan niks meer zeggen dan dat ik je heel veel sterkte wil wensen.
Jeroen
Dag Jeroen. Ik heb 3 dagen gedacht,als de uitvaartdienst maar eens voorbij is,misschien gaat het dan wel “iets beter”,maar dat beeld klopt dus niet. Eenmaal thuis gekomen ben ik gaan zitten,ik heb de “pech” dat ik jarenlang zelf in de uitvaart heb gewerkt,en ik dus ook de beelden van crematies voor mijn ogen heb,wel van mensen die ik niet kende,maar toch. Ik wist het tijdstip van de crematie van mijn moeder,en heb het “proces ”hier thuis in mijn stoel meeleefd. Ik weet dat een crematie op dat tijdstip van de dag anderhalf uur duurt. Toen drong het besef tot me door dat ik haar nu echt niet meer lekker kan insmeren met zwitsal,iets wat ik tot gisteren dagelijks heb gedaan,mam hield zo van Zwitsal,de zachte geur kon zij nog verdragen als een van de weinige geuren. Het drong tot me door dat het aanraken van haar lichaam,ook al was ze overleden,nu toch echt onmogelijk was geworden. De afscheidsdienst vond plaats in een kamertje van 4 bij 3 meter,ja,wat moeten we met twee mensen in een enorme aula of kerk……Mijn kleine zoon heeft voor oma zelf iets op papier gezet en dat naast mam aan oma voorgelezen,ja en dan breekt als moeder je hart,buiten het leed wat ik al heb om mijn eigen moeder.Daarna zijn wij achter de rouwauto gereden tot aan het crematorium,verder konden wij mam/ma niet brengen. Ik besef me, dat de twee mensen,mijn pa en mam, die mij onvoorwaardelijk lief hadden er nu niet meer zijn,ik besef me dat er niemand ooit nog zoveel van mij zal houden dan mijn moeder deed……wat doet dat pijn……Ik moet maar afwachten Jeroen wat de dag van morgen,de dag van overmorgen en daarna zal gaan brengen,……ze zeggen dat verdriet slijt door de tijd,maar dat moet ik nog afwachten. Het doet in elk geval heel goed om ,nu ik de computer openklapte,een berichtje te lezen van iemand die me vraagt; hoe ging het,en hoe gaat het nu….Dankjewel daarvoor Jeroen…..
Dag Sandra,
Ik begrijp heel geod wat je vertelt. Dat gevoel en besef van leegte komt direct na zo'n zware dag. Hoe pijnlijk ook, maar dat zul je moeten ondergaan. Daar ontkom je niet aan. Maar, in mijn geval althans, kwam er ook een stukje rust voor terug. Ik heb mijn moeder verzorgd tot het laatst, maar ik heb er wel vrede mee dat ze niet meer die pijn heeft van die laatste dagen. Daar zoek ik een stuk berusting in. Natuurlijk zou ik ze het liefst terug willen, maar de pijn en wat ik de laatste dagen gezien heb bij haar, dat is ook mensonterend. Dan is, hoe pijnlijk ook, de dood beter dan zo nog langer leven. Zoals je het einde van je moeder beschrijft, denk ik dat je achteraf misschien ook wel moet denken dat dit dan maar het beste is van de slechte situatie. Daarbij helpt het je ook om in de komende tijd er veel over te praten/schrijven. Slok het niet op, gooi het eruit. Dat helpt toch altijd het beste.
Heel veel sterkte in deze dagen.
Jeroen
Daar ben ik weer…ik denk toch echt dat ik niet helemaal normaal ben…..in tegenstelling tot de eerste drie dagen na het overlijden van mam,kan ik sinds de dag van de uitvaart niet meer huilen,terwijl ik dat wel het liefste zou willen……ik doe de dingen die ik moet doen,met mam constant in mijn gedachten,en heb op dit moment eigenlijk geen enkel gevoel…..ik voel me alsof mam nog leeft,ook al weet ik natuurlijk dat dat niet zo is……als ik naar mams foto kijk probeer ik de tranen op te wekken,ik voel me schuldig op de een of andere manier,ik kan het niet uitleggen,het liefste stond ik niet op smorend,het leven is zo leeg zonder mijn moeder,maar ik zal wel moeten opstaan,voor mijn zoon,maar anders…….
Ik vraag me af of dit normaal is,dat ik niet kan huilen….elke vezel in mijn lichaam schreeuwt om mam……wat is het toch ontzettend zwaar….
Dag Marga.
Bij ons dit jaar ook geen kerstversiering hoor,ik moet er niet aan denken….ik word al misselijk als ik in de inverse winkelcentra al die versiering zie hangen,kwaad kan ik worden om al die lachende vrolijke mensen die pakjes aan het kopen zijn,reclame blaadjes vol met gezellige feestdagen spullen…..ik kan het niet verdragen……hoe is het toch mogelijk dat alles zo doorgaat,terwijl voor mij het leven stilstaat………groetjes Sandra,en sterkte…..
Beste Sandra,
Hoe gaat het nu met je? Wat je schrijft zullen denk ik veel mensen zo ervaren hoor. In mijn geval kwam direct na de crematie het regelen van alle zakelijke dingen. Ik had dus helemaal geen tijd om al te verdrietig te zijn. Maar op den duur komt het vanzelf. Dat zal vast ook bij jou zo gebeuren. De eerste dagen/weken leef je in een roes, maar de werkelijkheid ga je gaandeweg voelen. Voor mij is alles ook nog heel vers en toch merk ik dat het af en toe onverwachts ineens de kop opsteekt. Maar ik merk ook dat je er sterker van wordt. Je gaat veel denken over de leuke dingen en niet dat rot ziektebeeld wat je als laatst hebt meegemaakt van je moeder. En verdriet komt vanzelf, dat valt niet te forceren.
Jeroen
Dag Jeroen….ja,ik heb ook alle administratieve zaken nu afgehandeld,en het is zo onwerkelijk stil…..elke avond kijken mijn zoontje en ik,naar filmpjes van mam,die we zelf opgenomen hebben,op vakantie en met kerst en zo,het lijkt dan alsof mam onmogelijk dood kan zijn. Ik verwonder me erover dat ik maar doe en doorga met wat er allemaal gebeuren moet,ik begrijp mezelf niet,het lijkt alsof ik in een soort roes verkeer….na het overlijden van pa was ik tot veel minder in staat,terwijl ik juist met mam een veeeeeeel hechtere band had……Pffff,een menselijk brein is heel complex……hoe sta jij nu in je rouwproces? Wat doe jij bijvoorbeeld met de komende feestdagen?…..ik moet er eerlijk gezegd niet aan denken…..echt niet hoor……fijn dat je zo af en toe een berichtje plaatst,ik an dat zeer waarderen,dankjewel daarvoor….groet,sandra
Beste Sandra,
Je moet door, en dat gaat toch ook een beetje vanzelf. Tenminste, zo ervaar ik het een beetje.
Ik probeer het een plekje te geven omdat ze op het laatst zoveel pijn had, dat dat ook geen leven was. En dat ze hier dus beter mee af was, hoe pijnlijk ook voor ons. De feestdagen zie ik ook wel tegenop. Zeke omdat mijn moeder de kerst altijd heel bijzonder vond en daarom denk ik er dan extra aan. Wij zetten wel een kerstboom. Vanwege de kleine, maar ook omdat voor mijn moeder een kerst zonder boom geen kerst was. Op die manier wil ik haar dan liever herinneren. Maar ben best blij als al die dagen weer voorbij zijn. Dat zal moeten slijten.
Ik wens jou ook heel veel sterkte de komende tijd.
Groet,
Jeroen
Lieve mama,ik mis je zo,niet meer even bellen….geen sms'jes meer,je niet meer kunnen vasthouden,geen fijne gesprekken meer……Het gemis word met de dag zwaarder…het woord mama uitspreken doet zo ontzettend veel pijn….konden we nog maar 5 minuutjes samen zijn……en was de Decembermaand maar voorbij….al die mensen die het zo gezellig hebben, die afschuwelijke kerstversiering…..overal…..ik gruw ervan……..Ach mama…..waarom nou toch,….waarom jij……..ik hou zoveel van jou……zo heel heel veel……
Dag Jeroen,ik vroeg me af hoe het nu met je gaat? Ik bedoel hoe ervaar jij het nu op dit moment…….Herken jij ook het feit dat echt gelukkig zijn niet meer mogelijk is? Wil jij ook soms even je moeder bellen,om haar te vertellen dat je kind iets bijzonders heeft meegemaakt,en dan denkt; nee ik kan mam niet meer bellen……..Ik vind hetverschrikkelijk moeilijk,en voel me erg alleen,soms lijkt het gisteren,soms denk ik,is het echt pas zo kort geleden……..ik hoop nog eens een berichtje van je te krijgen,groet,Sandra
