Belevenissen na het verlies van mijn moeder

Jeroen

22-01-2013 09:37

Hallo Sandra,
Het is even geleden dat ik op deze site was, dus ik zie nu pas je berichtje. Het gemis blijft, maar ik probeer de draad ook weer op te pakken. De feestdagen zijn weer voorbij (blij toe), alles is afgehandeld, dus het gewone leven komt ook weer een beetje terug. Maar het gemis blijft! En eerlijk gezegd vind ik dat maar goed ook. Het zijn vaak de kleine dingen die mij triggeren aan haar te denken. Ik hoop dat voor jou het licht ook zachtjes weer gaat schijnen. Er komt een moment waarop je denkt, ik kan weer een klein beetje lachen. Of ik denk even ergens anders aan. Heel veel sterkte.
Jeroen
celien p

10-03-2013 23:41

mijn moeder is in oktober overleden ze had sopd een longziekte ze kom geen meter stappen of ze moest achter ader snakken de laatste week voor ze overleden is hedden ze haar in een kunstmatitge coma moeten leggen omdat ze zelf niet meer kon ademen haar rechterlong was voledig weggevreet dit was de zwaarste week van mijn leven het ergste hieraan is dat mij mama geestelijk voledig in orde was allen haar longen wouden niet meer mee het laatste wat ze tegen mij zei ik zie jou graag ik kon niet antwoorden ik zat met de tranen in mijn ogen de verpleegsters in gent zeiden tegen mij dat ik tegen haar moest vertelen dat sommige mensen het nog kunnen horen dus deed ik dat ook dus mss horde jouw mama het ook ik weet natuurlijk niet of mijn mama het hoorden maar de verpleegsters zeiden dat de kans dat ze het hoorden 50op 50% was x
Bea

09-04-2013 21:27

hallo Lieve Sandra
kom net toevallig jouw brief tegen op het internet.het is al wel een poosje geleden.dat jouw moeder overleed.maar ik ben tochgeinteresseert in jou of je het verlies een klein plekje hebt kunnen geven.ik weet hoe zwaar het is om je moeder kwijt te raken.mijn moeder is voor twee jaar terug overleden,maar ik mis haar ook nog elke dag,ik heb heimwee.naar haar.ik hoop dat er voor jou ook weer goede tijden aan komen met je zoontje samen en dat je hem mooie verhalen kan vertellen over zijn lieve oma,
dag lieve Sandra .heel veel sterkte
groetjes van Bea
Kaatje

25-08-2013 13:26

Dag Allemaal!
Goooh,ik heb enkel het eerste verhaal met grote ogen en vele tranen gelezen..
Waarom moeten we hen toch al zo vroeg missen???
Dat mijn Moeder zou sterven was altijd mijn grootste nachtmerrie geweest en deze is dan veel sneller waarheid geworden dan ik ooit had gevreesd!
Ik had het allemaal van tevoren gezien in een soort dagdroom en mijn wens was dat ik al die tijd bij haar kon zijn om haar te verzorgen en te vertroetelen ,
zoals ze bij mij ook altijd deed.
En raad eens? Ik ben meer dan anderhalf jaar bij haar geweest , terug bij haar gaan inwonen , van mijn werk medische bijstand gehad , enz..
Vooral de laatste maanden had ze het aanvaard ; ze had darmkanker , tumoren in de ruggewervels en zou volgens de dokter geen 3 maanden meer hebben.
Zij heeft er nog 15 maanden zelf bovenop gedaan!!De moed die zij gehad heeft , valt met geen pen te beschrijven.
Ze wist waar ze voor stond en toen ze het aanvaard had , was ze een heel ander persoon , ze genoot zo van ieder bezoek ook al was ze doodmoe.
En ze was zo positief ondanks de tijd begon te korten . Ze heeft nog zelfs veel gelachen in de laatste maanden.
Ik bezocht haar elke dag en als dat niet kon belden we mekaar minstens 2x per dag.
Hier hang een mooi bordje aan de muur wat velen zullen kennen van ga nooit heen zonder te groeten , ga nooit heen zonder een zoen , enz..
Dat had ik altijd in gedachten , al lang vooraleer Make ziek werd , dacht ik er aan.
Ooooh , ik mis haar zo , wil haar nog zo graag eens vastpakken , zien , horen.
Ik wil , denk ik , ergens een soort bevestiging hebben dat het goed is zo..
Haarscherp herinner ik me nog dat ik achteraan op haar ziekbed zat (dat deed ik altijd , zo keken we samen tv of babbelden wat)
mijn Make zat rechtop , een heel grijs gezicht , voor haar uitstarend..
Ik vroeg haar wat er was of ze pijn had?
Nee , zei ze , maar nu weet ik pas wat kanker is , voel hoe het me vanbinnen aan het opvreten is..
Ik weet niet meer wat ik erop geantwoord heb..
Zo keken we s'avonds naar de Ghostwisperer, van die jonge vrouw die geesten kon zien en ze dan hielp met over te gaan naar het licht.
Toen heb ik haar gevraagd , dat als ze daar ( waar dat ook mag zijn) aangekomen was en ze kon me een teken geven om dat ook te doen.
Ze is gestorven op 6-6-2011 om 11uur.
Om half 12 vraagt mijn broer of hij koffie mocht nemen in de keuken , de koffiezet was net doorgelopen.
Alez , zegt hij , die koffie is ijskoud!
Het knopje stond nog aan , de zekeringen waren nog op ,…
Dat was het teken!!
Ik was zo verwonderd toen ik het doorhad dat ik zei ; Make is daar al aangekomen!!!Nu al!?
Ze had op de voorlaatste dag nog een koffie willen drinken maar drinken werd sterk afgeraden door de arts omdat ze zich dan zou
kunnen verslikken en stikken en alsnog naar het ziekenhuis moeten , terwijl het haar wens was thuis te sterven.(en onze belofte aan haar)
Een duidelijker teken kon niet.
Ik heb haar nog van alles gevraagd in deze laatste 2 jaar en er waren vele dingen die echt geen toeval meer konden zijn.
4 weken daarna verlies ik nog een hele goede vriend , deze stuurde me nog een sms van op zijn sterfbed , om me nog een gelukkige verjaardag te wensen!!
Nu is mijn relatie op de klippen gelopen met mijn droomprins , hij en mijn Make woonden vroeger op dezelfde straat..
Mijn Make haar jongste broer staat nog met hem als kleine uk op foto.
2,5 jaar geweldige liefde.
Weer iemand die ik moet afgeven!!
Hij was de enige die ik echt vertrouwde en liefhad en voel me nu zo verschrikkelijk in de steek gelaten ,
heb me nooit eenzaam gevoeld maar nu is het een hel!!
Vooral dat ik nu niet meer met mijn lief Make kan babbelen (daarover)
We waren de beste vriendinnen en dat is nu allemaal weg.
Nu sta ik echt overal alleen voor..
Ik wil zo graag mijn leven weer een beetje normaal hebben maar het lukt van geen kanten!
Ik probeer me erover te zetten , bezoek allerlei sites met de woorden die in me opkomen en probeer te begrijpen dat ik
zeker niet de enige ben en dat alles veel erger had kunnen zijn , dat ik nog gezond ben en ga zo maar door…
Wil mezelf terug overgeven aan alles wat goed is maar ben de ziel ervoor kwijt.
Maar ik heb al weken zo een slecht gevoel en krijg het maar niet van me af , weet me daar geen raad op , sta op het punt te crashen!
Van alles gedaan waar ik me vroeger wel goed mee voelde maar het is er niet meer.
Ben zo radeloos , heb net definitief afscheid genomen van mijn droomprins..(Dat hij weet dat ik hem niet meer zal smsen of bellen ,
nee , ik zal hem niet meer voor de voeten lopen ,hij is van me af)
Het doet teveel pijn als ik hem zie..
We hebben geen ruzie maar het kan aan mijn koppeke niet in dat hij gewoon niet meer van me houd.
Eigenlijk heb ik maar 1 vraag ; waarom neemt men steeds de goede mensen eerst weg en die wat een ander hun leven verzieken doen gewoon vrolijk
verder??Die worden niet ziek , krijgen altijd hulp wanneer ze nog maar met hun vingers knippen , trekken zich van niks of niemand iets aan , worden dan nog zo oud als de straat…
Och , ik laat het zo , leven en laten leven , zeker?
Blij dat ik nu de moed toch eens gehad heb om dit verhaal op te schrijven (en tranen!!!!!)
Hoop op gelukkig zijn/worden/blijven…Groetjes K………….XXXX
Natasja

25-02-2014 01:08

06-06-2011 22.10 uur….. Zo'n bekende datum, de datum dat mijn mama, totaal onverwachts overleed aan een hersenstaminfarct….. Binnen 2 uur was ik ze kwijt…. Mijn lieve mama die mijn kindjes nooit op zal zien groeien :'(.
Na 2,5 jaar doet dit nog steeds veel pijn…..
ben

09-04-2014 15:40

Mijn moeder is gestorven op 31 maart 2014 om 7.35 s ‘morgens in mijn armen, ze heeft 2 weken geleden een lichte hersenbloeding gehad, dat was op maandag, 2 dagen later werd ze naar huis gestuurd door het Radboudziekenhuis in Nijmegen, 4 dagen later kreeg ze grote problemen met haar buik, spoed opname naar het ziekenhuis, nog steeds klachten over haar buik, wederom naar het Radboud ziekenhuis, de arts heeft haar een zoutoplossing gegeven en long foto’s gemaakt, ik heb verschillende keren gezegd dat ze pijn aan haar buik had, werd niets aangedaan, vrijdags werd het van kwaad tot erger en zijn ze begonnen met het geven van morfine, zaterdags was de pijn niet meer te houden en na lang aandringen en met de vuist op tafel slaan is er eindelijk een CT scan gemaakt daar uit bleek dat mijn moeders darmen aan het afsterven waren door een blokkade van een bloedvat, om 23.30 werd er door de arts gezegd tegen mijn moeder u gaat vannacht dood,.ze hebben haar morfine gegeven en dat was het ik heb de laatste paar uur nog wel met mijn moeder kunnen praten, maar het beeld dat ze me met haar laatste adem aankijkt en sterft dat vergeet ik nooit meer. Ben
Paulien

05-08-2014 16:07

Helaas is mijn moeder op 20 maart 2014 overleden d.m.v. euthanasie.
Ze was pas 67 jaar en had een kwaadaardige hersentumor op spraak en gedraggedeelte.
Ze is vier maanden ziek geweest. Heb haar geen dag uit het oog verloren. Dat ze haar laatste fase in een verpleeghuis lag,
ben ik elke dag langs geweest om haar te masseren, met haar te praten en lol met haar te hebben.
Alhoewel ik het loodzwaar vond, ben ik er wel bij geweest dat er euthanasie op haar toegepast werd.
Het was de zwartste dag van mijn leven, maar ik had mij geen liefdevollere, zorgzamere en attentere moeder kunnen wensen.
Mijn hele leven heeft ze altijd voor mij klaar gestaan. Ook toen ik de deur uit was. Heb veel van haar geleerd. Ben er trots op dat zij mijn moeder was,
al is ze niet oud geworden. Zij heeft van het leven genoten….Altijd keihard gewerkt…Helaas maar kort van haar pensioen mogen genieten…. Dat vind ik wel
heel erg! Zo hard gewerkt hebben en dan niet eens zelf genoten (kunnen) hebben van je verdiende geld….
Hoe nu verder zonder moeder? Gelukkig leven mijn vader en verdere familie nog wel. Heb geen idee eigenlijk hoe nu verder. Heb de draad van het leven wel gewoon weer opgepakt.
Doe gewoon alles wat ik moet doen. Wandel wel veel meer in de natuur dan voorheen. Missen zal ik haar altijd blijven doen. Ik moet er mee leren omgaan.
Maar het is ook nog zo pril. Heb er alleen erge moeite mee hoe de omgeving er soms mee omgaat. Sommige mensen weten zich gewoon heen houding
aan te nemen aan wat er met mijn moeder gebeurd is. Maar ja, misschien heeft dat zijn tijd nodig.

Belevenissen na het verlies van mijn moeder

Jeroen

celien p

Bea

Kaatje

Natasja

ben

Paulien