na dat ze drie dagen in het ziekenhuis heeft gelegen is donderdag nacht mijn moeder overleden op 77 jarige leeftijd.

aangezien mijn vader al 32 jaar geleden is overleden ben ik nu echt wees.

ik heb altijd bij mijn moeder gewoond en aangezien ik mijn vader maar kort gekend heb was zij dus de enigste ouder die ik ken.

ik voel me heel eenzaam ik heb wel broers en een zus maar die wonen niet meer thuis.

ze zijn er wel voor mij maar er zijn momenten dat ze avonds naar huis gaan het grootste probleem daar aan is dat ze altijd besluiten tegelijk naar huis te gaan en je dan in eens in een leeg huis staat en dan trek ik het niet meer en zit de rest van de avond te huilen en ben bang voor de eenzaamheid.

mijn oudste broer en zus zijn er koel over het overlijden van ma maar die hebben een gezin waar ze naar toe gaan.

ook zeggen ze dat het beter is voor mijn moeder, eigenlijk weet ik dat zelf ook wel maar ik wilde haar nog niet kwijt .

ik zag dat ze het laatste jaar achteruit ging en ik steeds meer haar mantelzorger werd en dus nog meer tijd bij haar was en dat dus ook iets is wat ik mis.

wij werden dus donderdag om 3.45 s'morgens gebeld dat ze ma aan het reanimeren waren en dat we over moesten komen terwijl we woensdag avond haar net iets beter vonden

dus met lood in de schoenen naar het ziekenhuis en daar aangekomen was ze al overleden we moesten mee naar haar toe en dat was de eerste keer dat ik brak en begon te huilen ook al waren mijn broers en zus er ik voelde mij op dat moment of dat ik alleen op de wereld was zo eenzaam voelde ik me alles flitste aan mij voorbij de domste dingen zoals kom ik niet in geld problemen en dat soort dingen heb ik dit al gedaan dat moet ik ook nog doen.

nu moeten wij met ze allen een dienst regel maar kom je dingen tegen wat ze vragen over de levensloop van ma en dan kom je er achter dat ze je heel veel dingen toch nooit vertelt heeft.

nu licht ze opgebaard in het mortuarium en met een aparte sleutel kunnen wij in het kamertje komen waar ze ligt.

elke keer als ik mee ga dan breek ik iedereen zegt dat ze er mooi natuurlijk bij ligt maar ik heb een groot probleem met dode mensen want als ik een lijk zie zie ik niet het persoon die het was ik zie alleen het omhulsel van het persoon en zie dat de ziel ontbreekt.

dus ook al zegen ze dat het net lijkt of mijn moeder slaapt ik zie alleen maar het lichaam waar mijn moeder in zat niet wie mijn moeder was er ontbreekt iets en heb wel eens aan mensen geprobeerd het uit te leggen maar als je het niet ziet zoals ik het zie is het heel moeilijk.

tegen de dag van de begrafenis zie ik heel erg op want nu word je geleefd en dan is het ineens definitief heeft iemand nog tips om met die dag om te gaan want dit is de eerste keer dat ik bewust mijn laatste ouder naar haar laatste rust plaatst breng met mijn vader was ik nog te jong.

Na dinsdag heb ik nog lang te gaan om dit allemaal een plekje te geven het ging veel te snel en krijg toch steeds een schuld gevoel ik was de gene die haar dinsdag morgen in bed vond en dat ze niet meer aanspreekbaar was en ik de ziekenwagen belde.

de schuld gevoel zit hem in als ik s'nachts even was gaan kijken misschien had ik haar eerder gevonden,vrijdag was de huisarts er geweest had ik toen maar door gepakt en geëist dat ze haar hadden moeten opnemen ,op de eerste hulp ze meer achter de broek aan zitten omdat het daar zolang duurde,de afdeling waar ze kwam te liggen meer dingen eisen , enz. enz.